Αποφάσισαν για τους δικούς τους λόγους να κλείσουν την Αυγή. Εμάς εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι η τύχη των εργαζομένων. Μπορεί να λένε για τους νεοφιλελεύθερους ότι είμαστε ανάλγητοι, αλλά τους εργαζόμενους στον Φιλελεύθερο, όταν αναστείλαμε την έκδοση, δεν τους αφήσαμε ακάλυπτους. Φανταζόμαστε ότι οι σύντροφοι της απέναντι όχθης που ενδιαφέρονται περισσότερο από μας για τον άνθρωπο, όπως υποστηρίζουν, θα κάνουν κάτι καλύτερο. Όχι κάτι λιγότερο απ’ ότι προτείνουν για τους εργαζόμενους της Λάρκο!
Θα έλεγα ότι η αναστολή της καθημερινής έκδοσης της Αυγής με θλίβει. Αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Ποιος δίνει σημασία στα δάκρυα ενός ανάλγητου! Αφήστε δε που κάποιοι θα έλεγαν ότι πρόκειται για κροκοδείλια δάκρυα, με δεδομένες τις προσωπικές επιθέσεις που δέχτηκα από τις στήλες της εφημερίδας. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξα αναγνώστης της παλιάς καλής εφημερίδας, την εποχή που η φυσαρμόνικα του Λεωνίδα άγγιζε το συναίσθημά μας. Και είναι επίσης αλήθεια ότι η σημερινή Αυγή δεν έχει σχέση με εκείνη την Αυγή. Είναι δύο διαφορετικές εφημερίδες σε δύο διαφορετικούς κόσμους.
Πιστεύω στο χαρτί. Μάλλον είμαι από τους τελευταίους στον κόσμο αυτόν που πιστεύω. Πιστεύω ακόμη στην πάλη των ιδεών. Αλλά η εφημερίδα για να κυκλοφορήσει χρειάζεται αναγνώστες. Και η Αυγή δεν έχει αναγνώστες, όπως αναγνώστες δεν είχε ούτε ο Φιλελεύθερος. Κλείσαμε τον εβδομαδιαίο Φιλελεύθερο με κυκλοφορία 4.500 φύλλα. Με αυτά τα νούμερα ένα μέσο ενημέρωσης δεν είναι βιώσιμο. Δεν ξέρω τι πόνεσε περισσότερο. Το κλείσιμο ή το γεγονός ότι έχουμε μείνει ελάχιστοι εφημεριδοφάγοι. Για τους βιβλιοφάγους να μην ανοίξουμε καλύτερα τη συζήτηση. Εκεί τα πράγματα μπορεί να είναι και χειρότερα.
Ναι, αλλά υπάρχουν αναγνώστες. Τους βρίσκει κανείς στις ιστοσελίδες. Σύμφωνοι! Με μία μεγάλη διαφορά: Η εφημερίδα ήταν μια διαδικασία συμμετοχής. Έπρεπε κανείς να ξεκινήσει να πάει στο περίπτερο, να ανοίξει το πορτοφόλι του και να πληρώσει το αντίτιμο. Δεν είναι το ίδιο! Μας αρέσει ή δεν μας αρέσει.
Εύχομαι η Αυγή να βρει τον δρόμο της. Στο γραφείο μου έχω κορνιζάρει τα πρωτοσέλιδα που κτύπησαν προβοκατόρικα το Liberal και τον Φιλελεύθερο. Δεν πειράζει. Εμείς οι νεοφιλελεύθεροι έχουμε μεγάλη καρδιά. Χωράει και τις δικές τους στεναχώριες. Αν λοιπόν κάποιοι εργαζόμενοι χρειάζονται εργασία, στο Liberal μπορούμε να προσφέρουμε θέσεις εργασίας. Και αυτός είναι ένας τρόπος να λυθεί το θέμα που δημιουργείται. Να προσληφθούν δηλαδή, οι απολυμένοι από άλλα μέσα. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε με τους δικούς μας εργαζόμενους, όταν έπεσε ο ουρανός στο δικό μας κεφάλι…
Θανάσης Μαυρίδης
