Της Marianna Davidovich Brashear
Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, θυμόμαστε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας. Για μένα, το τέταρτο Σάββατο του Νοεμβρίου είναι αφιερωμένο στην ανάμνηση των εκατομμυρίων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στη μαζική γενοκτονία από λιμό, το Χολοντομόρ.
Κατά την περίοδο 1932-1933, περίπου 7 εκατομμύρια οικογένειες αγροτών εξολοθρεύτηκαν από εσκεμμένο, κεντρικά σχεδιασμένο, εξαναγκαστικό λιμό στην Ουκρανία και ακόμη 3 εκατομμύρια λίγο έξω από την Ουκρανία - συνολικά δηλαδή 10 εκατομμύρια αχρείαστοι θάνατοι αθώων, σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων. Δεν υπήρχε ξηρασία, ούτε πόλεμος, ούτε κάποιος λόγος να συμβούν αυτοί οι θάνατοι, ιδίως σε μια από τις πλουσιότερες και πιο εύφορες περιοχές της Μαύρης Γης.
Το Μουσείο του Χολοντομόρ
Πέρσι, όταν έκανα ένα προσκυνηματικό ταξίδι για να επισκεφθώ τις ρίζες μου και τον τόπο γέννησής μου στη Βίνιτσια της Ουκρανίας, το μέρος που επισκέφθηκα και με επηρέασε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ήταν το Μουσείο του Χολοντομόρ στο Κίεβο της Ουκρανίας που άνοιξε το 2008. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως μόλις 87 χρόνια πριν, ο τυραννικός αυταρχικός ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Στάλιν λήστευσε τους Ουκρανούς από όλο το στάρι τους και κατάσχεσε όλα τα τιμαλφή τους στο πλαίσιο της συνωμοσίας του και του σοσιαλιστικού του σχεδίου για κολεκτιβοποίηση. Αυτό έγινε στο πλαίσιο του πενταετούς πλάνου του Στάλιν και του κομμουνιστικού καθεστώτος για τη βιομηχανοποίηση και την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής παραγωγής μέσω της καταστροφής της τάξης των κουλάκων. Η κρατική αστυνομία και οι κομματικές ταξιαρχίες στάλθηκαν στις επαρχίες της Ουκρανίας για να κατασχέσουν όλα τα τρόφιμα που μπορούσαν να βρουν, βάζοντας στο στόχαστρο αγροκτήματα που παρήγαν στάρι.
Μολονότι οι σοβιετικές αρχές έκοψαν κάθε παροχή τροφίμων, οι αγρότες και οι καλλιεργητές κατάφεραν παρ' όλα αυτά να επιβιώσουν κρύβοντας το ελάχιστο φαγητό που χρειάζονταν. Έτσι, ο Στάλιν εφάρμοσε περισσότερους νόμους που απαγόρευαν στους ανθρώπους να επιβιβαστούν σε τραίνα ή να εγκαταλείψουν τις πόλεις, ενώ ταυτόχρονα απαγόρευσε κάθε κάθε βοήθεια προερχόμενη εκτός Ουκρανίας.
Οι Ουκρανοί γεωργοί αντιστάθηκαν για όσο χρονικό διάστημα μπόρεσαν στο να παραδώσουν τα ιδιωτικά τους αγροκτήματα στο σχέδιο της κρατικής κολεκτιβοποίησης της αγροτικής παραγωγής, στο τέλος όμως περίπου 10 εκ. άνθρωποι γνώρισαν βασανιστικό αργό θάνατο μέσα σε διάστημα ενός μόλις έτους, από το 1932 έως το 1933. Για να επιβιώσει κανείς έπρεπε να κλέψει, να πουλήσει το κορμί του, να φάει νεκρά ζώα και ανθρώπινα πτώματα, ή ακόμη και να σκοτώσει. Στις αρχές επετράπη να δίνουν 200 γραμμάρια ψωμί για κάθε νεκρό σώμα που παρέδιδε κανείς. Αν είστε γονέας, μπορείτε να φανταστείτε τι έφταναν να κάνουν οι γονείς για να διασφαλίσουν τρόφιμα για τα παιδιά τους.
Λιμοκτονία και βαναυσότητα
Δυστυχώς, το 31% όσων λιμοκτόνησαν ήταν παιδιά κάτω των 10 ετών. Όποιος συνελήφθη προσπαθώντας να αποδράσει εκτελέστηκε. Τα παιδιά πεινούσαν τόσο πολύ που έχασαν κάθε φόβο και πυροβολούνταν επιτόπου όταν ζητιάνευαν για ένα σπυρί στάρι. Οι γονείς αντάλλασσαν παιδιά καθώς έπρεπε να καταφύγουν στον κανιβαλισμό για να επιβιώσουν. Οι περισσότεροι κάτοικοι των πόλεων δεν είχαν ιδέα ότι συνέβαινε αυτό και όσοι γνώριζαν έπρεπε να παραμείνουν σιωπηλοί υπό το φόβο της εκτέλεσης.
Η σιωπή έσπασε εντέλει το 1933 από έναν γενναίο νέο άνδρα, τον Gareth Jones από το Ηνωμένο Βασίλειο, ο οποίος εξέθεσε την τυραννία και τη λιμοκτονία αγωνιώντας να αποκαλύψει την αλήθεια. Ήταν ένας πραγματικός ήρωας και πίστευε ότι η δουλειά του ως δημοσιογράφος ήταν να αποκαλύπτει αταλάντευτα την αλήθεια, ανεξαρτήτως του κόστους. Δέχτηκε τεράστια κριτική από τον δημοσιογράφο των New York Times (και συμπαθούντα τη Σοβιετική Ένωση) Walter Duranty, ο οποίος εσκεμμένα παραπλάνησε τον κόσμο και αρνήθηκε την ύπαρξη της λιμοκτονίας για να συνεργαστεί με το κομμουνιστικό καθεστώς. Αυτός δήλωσε ότι η πείνα οφειλόταν σε φυσικά αίτια ασιτίας και ασθενειών και όχι σε ανθρώπινη δράση.
Ο Lawrence Reed γράφει «ο Duranty έγραψε ένα άρθρο για τους Times όπου υποστήριξε ότι η έκθεση του Jones ήταν κατασκευασμένη». Ακόμη και σήμερα, ο κίνδυνος των ψευδών ειδήσεων και η δύναμη των μέσων να κουκουλώνουν ειδήσεις για προσωπικό ή πολιτικό όφελος είναι πραγματικός. Δυστυχώς ο Τζόουνς χαρακτηρίστηκε ψεύτης και δυσφημίστηκε από τα μεγάλα μέσα. Στη συνέχεια έχασε τραγικά τη ζωή του από πυροβολισμό, δύο φορές στην πλάτη και μία στο κεφάλι το 1935 στην Κίνα (υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι δολοφονήθηκε από τη Ρωσική Μυστική Αστυνομία). Ήταν μόλις 29 ετών.
Για πάνω από 50 χρόνια, το Χολοντομόρ σβήστηκε από την ιστορία μέσα από συγκαλύψεις και αρνήσεις και δεν τιμήθηκε η μνήμη των νεκρών. Εντέλει, το 2006, οι ΗΠΑ αναγνώρισαν επισήμως αυτό το φρικώδες ιστορικό γεγονός ως γενοκτονία, και ακολούθησε ο Καναδάς το 2008. Ξανά το 2008, ο Γκάρεθ Τζόουνς τιμήθηκε με το παράσημο του Ουκρανικού Τάγματος Αξίας. Αυτό το Σάββατο, στις 23 Νοεμβρίου 2019, ο κόσμος θυμάται τις θηριωδίες που προκάλεσαν οι φρικτές κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές πολιτικές του Στάλιν και της ΕΣΣΔ. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη συνέχιση του αγώνα της ελευθερίας για κάθε άνθρωπο.
Για περισσότερα πάνω στο θέμα, δείτε το ντοκυμαντέρ Hitler, Stalin, and Mr. Jones.
Για περαιτέρω πληροφορίες, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Διεθνούς Ημέρας Μνήμης για το Χολοντομόρ ή δείτε την ταινία Big Lies. Μπορείτε επίσης να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα Victims of Communism και να αποκτήσετε πρόσβαση σε εκπαιδευτικό υλικό στην ιστοσελίδα https://education.holodomor.ca/.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Medium.
--
Η Marianna Davidovich Brashear είναι διευθύντρια νέων κοινών στο Foundation for Economic Education.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 23 Νοεμβρίου 2019 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
