Του Dan Mitchell
Φανταστείτε πως είστε φτωχοί και μπορείτε να διαλέξετε τη χώρα που θα ζήσετε. Ποια θα διαλέξετε;
Η απάντηση πιθανότατα εξαρτάται από τους στόχους σας στη ζωή. Αν θέλετε να ακολουθήσετε το παράδειγμα του “Lazy Robert” και ζήσετε ως τζαμπατζής, μπορείτε να επιλέξετε τη Δανία. Σίγουρα θα έχετε περισσότερα χρήματα απ' όσα χρειάζεστε για να επιβιώσετε.
Η Δανία δεν είναι κακή επιλογή ούτε στην περίπτωση που έχετε κάποιες φιλοδοξίες. Είναι στην 16η θέση στην τελευταία έκδοση του δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας στον Κόσμο, σε μεγάλο βαθμό λόγω του ότι έχει μια πολύ φιλελεύθερη προσέγγιση στο εμπόριο, τις ρυθμίσεις και άλλες μη δημοσιονομικές πολιτικές. Θα έχετε λοιπόν μια καλή ευκαιρία εκεί να ανεβείτε την κλίμακα της οικονομίας.
Αν όμως έχετε πολλές φιλοδοξίες και θέλετε οπωσδήποτε μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά και τα εγγόνια σας, μάλλον θα επιλέγατε μια χώρα όπως η Σιγκαπούρη που σταθερά σημειώνει πολύ καλές επιδόσεις στον δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας στον Κόσμο.
Η Σιγκαπούρη είναι μια χώρα με μεγάλη οικονομική ελευθερία κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια τεράστια βελτίωση στις συνθήκες ζωής. Οι κάτοικοι της Σιγκαπούρης μάλιστα είναι πλέον πλουσιότεροι από τους Αμερικανούς.
Το τελευταίο πράγμα πάντως που θα κάνατε είναι να διαλέξετε μια στάσιμη χώρα όπως η Ελλάδα, ή μια χώρα φτώχειας και εξαθλίωσης όπως η Ζιμπάμπουε.
Εκτός πάλι αν είστε κάποιος από τους παλιάτσους στο Oxfam. Αυτή η “φιλανθρωπική οργάνωση” μόλις παρήγαγε μια μελέτη για την ανισότητα που λέει ότι η Σιγκαπούρη είναι μια από τις χειρότερες χώρες στον κόσμο καθώς την κατατάσσει πολύ χαμηλότερα από χώρες όπου οι άνθρωποι είναι πολύ φτωχοί και διάγουν πολύ θλιβερή ζωή.
Να πως περιγράφει το Oxfam την έκθεση αυτή:
“Το 2015, οι ηγέτες 193 κυβερνήσεων δεσμεύθηκαν να μειώσουν την ανισότητα στο πλαίσιο του Στόχου 10 των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (Sustainable Development Goals - SDGs). Αν δεν μειωθεί η ανισότητα, η επίτευξη του Στόχου 1 για την εξάλειψη της φτώχειας θα είναι αδύνατη. Το 2017… το Oxfam παρήγαγε τον πρώτο δείκτη για να μετρήσει τη δέσμευση των κυβερνήσεων να μειώσουν το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Ο δείκτης βασίζεται σε μια νέα βάση δεδομένων και επιμέρους δεικτών, που καλύπτουν σήμερα 157 χώρες και μετρούν την κυβερνητική δράση… Η έκθεση συνιστά σε όλες τις χώρες να αναπτύξουν εθνικά σχέδια δράσης για την ανισότητα προκειμένου να πετύχουν τον Στόχο 10 για τη μείωση της ανισότητας. Τα σχέδια αυτά θα πρέπει να περιλαμβάνουν την παροχή καθολικής, δημόσιας και δωρεάν υγείας και εκπαίδευσης, και καθολικά δίχτυα κοινωνικής προστασίας. Θα πρέπει να χρηματοδοτούνται από σταδιακά προοδευτική φορολόγηση και την καταπολέμηση των φοροαπαλλαγών και της φοροδιαφυγής”.
Με άλλα λόγια, η μελέτη μετρά το κατά πόσο τα κράτη έχουν τιμωρητικά συστήματα πρόνοιας, και όχι το αν οι φτωχοί ζουν καλύτερες ζωές.
Ο ισχυρισμός της δεύτερης πρότασης ότι η φτώχεια δεν μπορεί να μειωθεί χωρίς να μειωθεί η ανισότητα είναι ιδιαίτερα παράλογος. Εκτός βεβαίως κι αν επιλέξετε έναν ανέντιμο ορισμό της φτώχειας (σαν κι αυτόν που χρησιμοποιούν αριστερές ομάδες όπως τα Ηνωμένα Έθνη και ο ΟΟΣΑ, για να να μην αναφέρουμε την Ένωση Ίσης Πρόνοιας (Equal Welfare Association) το γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών της Εργασίας και την κυβέρνηση Ομπάμα).
Ας επικεντρωθούμε όμως στη Σιγκαπούρη. Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από ένα ρεπορτάζ του Reuters με θέμα τη διαμάχη ως προς την κακή επίδοση της χώρας:
“Την Τετάρτη το Oxfam απέρριψε τα επιχειρήματα της Σιγκαπούρης υπέρ της χαμηλής φορολόγησης της χώρας καθώς η ΜΚΟ αυτή κατέταξε την πλούσια πόλη-κράτος μεταξύ των 10 χειρότερων χωρών ως προς την τροφοδότηση της ανισότητας μέσω του καθεστώτος χαμηλής φορολόγησης που εφαρμόζει. Ο δείκτης Δέσμευσης ως προς τη Μείωση της Ανισότητας (Commitment to Reducing Inequality - CRI) του Oxfam κατατάσσει τη Σιγκαπούρη στην 149η θέση έναντι 157 χωρών, κάτω από το Αφγανιστάν, την Αλγερία και την Καμπότζη, και οριακά πάνω από την Αϊτή, τη Νιγηρία και τη Σιέρα Λεόνε… Ο επικεφαλής της πολιτικής για τις ανισότητες της Oxfam Max Lawson, είπε ότι οι επιπτώσεις της φορολογικής πολιτικής της Σιγκαπούρης υπερβαίνουν τα σύνορά της, καθώς η χώρα αποτελεί φορολογικό παράδεισο για τους πλουσίους και τις μεγάλες εταιρείες… Ο Υπουργός Κοινωνικής και Οικογενειακής Ανάπτυξης της Σιγκαπούρης Desmond Lee δήλωσε την Τρίτη… 'Ναι, το φορολογικό βάρος επί του εισοδήματος στους κατοίκους της Σιγκαπούρης είναι χαμηλό. Και σχεδόν ο μισός πληθυσμός δεν πληρώνει καθόλου φόρο εισοδήματος'... 'Παρ' όλα αυτά επωφελούνται περισσότερο από αναλογικά από την υψηλή ποιότητα των υποδομών και της κοινωνικής υποστήριξης που παρέχει το κράτος. Κατά την άποψη του Oxfam, η μεγαλύτερη αστοχία της Σιγκαπούρης είναι οι φορολογικοί μας συντελεστές που δεν είναι αρκετά τιμωρητικοί”. Ο Λη είπες ακόμη ότι το 90% των κατοίκων της Σιγκαπούρης είναι ιδιοκτήτες των σπιτιών τους και ότι η ιδιοκτησίας στέγης φτάνει το 84% ακόμη και μεταξύ του φτωχότερου 10% των νοικοκυριών. 'Καμία άλλη χώρα δεν το πλησιάζει αυτό', είπε”.
Ο Υπουργός Λη έχει φυσικά δίκιο.
Η Σιγκαπούρη είναι ένα εξαιρετικό μέρος να είναι κανείς φτωχός, κι αυτό εν μέρει γιατί το κατώτατο 10% της Σιγκαπούρης θα ανήκει στη μεσαία τάξη ή ακόμη παραπάνω σε πολλά από τα κράτη που πήραν καλύτερες επιδόσεις από τους ιδεολόγους του Oxfam. Κυρίως όμως, επειδή η Σιγκαπούρη είναι ένα μέρος όπου είναι πιθανόν να πλουτίσει κανείς αντί να παραμείνει φτωχός.
Υπάρχουν κάποιες πτυχές της μελέτης του Oxfam που αξίζουν την προσοχή μας, μεταξύ των οποίων και η περίεργη παράλειψη κάποιων από των πιο αριστερών χωρών της γης, όπως της Βενεζουέλας, της Κούβας και της Βόρειας Κορέας.
Στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας είμαι πρόθυμος να πιστέψω ότι απλώς δεν υπήρχαν αρκετά αξιόπιστα δεδομένα. Γιατί όμως δεν υπάρχουν οι επιδόσεις της Κούβας και της Βενεζουέλας; Υποπτεύομαι εντόνως ότι οι συγγραφείς σκοπίμως παρέλειψαν αυτά τα δύο κολαστήρια γιατί δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν την ντροπή απίστευτα φτωχές χώρες να παίρνουν πολύ υψηλές επιδόσεις (φαινόμενο που έκανε τον δείκτη SDG του Jeffrey Sachs εύκολο στόχο για ειρωνεία).
Είμαι επίσης περίεργος να μάθω γιατί δεν κατατάσσεται το Χονγκ Κονγκ. Οι φόροι του είναι ακόμη χαμηλότεροι και οι αναδιανομή ακόμη μικρότερη, κι έτσι πιθανότατα θα είναι στην τελευταία θέση - κι όχι απλώς στις 10 χειρότερες χώρες.
Μήπως το Oxfam φοβήθηκε τη γελοιοποίηση κι έτσι άφησε το πλούσιο Χονγκ Κονγκ έξω από τη μελέτη;
Αυτό μαντεύω ότι συνέβη. Το τελευταίο πράγμα που θέλει η αριστερά είναι οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι οι φτωχές χώρες μπορούν να γίνουν πλούσιες με ελεύθερες αγορές και μικρά κράτη.
Το συμπέρασμα είναι ότι το Oxfam είναι μια οργάνωση που έχει καταληφθεί από ακτιβιστές της σκληρής αριστεράς. Δεδομένου του ιστορικού των κακοφτιαγμένων μελετών του Oxfam είναι πλέον περισσότερο ένα αστείο παρά φιλανθρωπική οργάνωση.
ΥΓ. Ο ΟΟΣΑ παρήγαγε κι αυτός μια κακοφτιαγμένη μελέτη που παρουσιάζει απολύτως λάθος τη Σιγκαπούρη και αγνοεί εντελώς το Χονγκ Κονγκ.
--
Ο Daniel J. Mitchel είναι οικονομολόγος με ειδίκευση στη δημοσιονομική πολιτική και ιδίως στην φορολογική μεταρρύθμιση, τον διεθνή φορολογικό ανταγωνισμό και το οικονομικό βάρος των κρατικών δαπανών. Ακόμη, είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του Cayman Financial Review.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 12 Οκτωβρίου 2018 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του συγγραφέα και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ “Μάρκος Δραγούμης”.
