Ιδού δύο διαφορετικές εκδοχές του αμερικανικού εθνικισμού:
Εκδοχή 1: Η υψηλή τεχνολογία είναι κάτι το κακό, μέρος της συνωμοσίας των «αφυπνισμένων» για τη ριζοσπαστικοποίηση της Αμερικής. Πρέπει να επιστρέψουμε στις μυώδεις παλιές βιομηχανίες όπως η χαλυβουργία και τα αυτοκίνητα, που απασχολούν πολλούς εργάτες. Πρέπει να αναβιώσουμε τη βιομηχανική ζώνη Rust Belt. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι μια παροδική μόδα. Τα καταστήματα με φυσική παρουσία είναι καλύτερα από το Amazon. Η Silicon Valley είναι γεμάτη από μετανάστες από μη λευκές χώρες. Η Bay Area δεν μοιάζει πια με την Αμερική.
Εκδοχή 2: Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος μας. Η μάχη του 21ου αιώνα θα καθοριστεί από το ποιος ελέγχει την Τεχνητή Νοημοσύνη, κάτι που θα επηρεάσει τη μάχη για στρατιωτική υπεροχή. Χρειάζεται να εισάγουμε πολύ περισσότερους μηχανικούς υψηλής ειδίκευσης από μέρη όπως η Ινδία και η Κίνα. Αυτό θα ενισχύσει την Αμερική και θα αποδυναμώσει την Κίνα. Το ευρύτερο Σαν Φρανσίσκο είναι μακράν η πιο σημαντική πόλη μας. Έχει τους πιο έξυπνους ανθρώπους και εκεί θα καθοριστεί το μέλλον της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Σίγουρα δεν είμαι ειδικός στην Τεχνητή Νοημοσύνη. Αλλά άνθρωποι πολύ πιο έξυπνοι από εμένα επιμένουν ότι η στρατιωτική υπεροχή στον 21ο αιώνα θα καθοριστεί από το ποια χώρα θα επιτύχει πρώτη την Τεχνητή Γενική Νοημοσύνη (AGI).
Μου φαίνεται ότι υπάρχουν δύο είδη αμερικανικού εθνικισμού. Ο ένας τύπος θα μπορούσε να ονομαστεί «νοσταλγικός εθνικισμός». Μια λαχτάρα να αναδημιουργηθεί η Αμερική της δεκαετίας του 1950. Ο άλλος τύπος μπορεί να ονομαστεί «εθνικισμός με προσανατολισμό στο μέλλον» και εστιάζει στη νίκη στον αγώνα για τον έλεγχο της Τεχνητής Νοημοσύνης και, ως εκ τούτου, στην κυριαρχία του κόσμου.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αυτό που ονόμασα εθνικισμός με προσανατολισμό στο μέλλον είναι στην πραγματικότητα εθνικισμός. Στην περίπτωση, ίσως είναι πιο λογικό να σκεφτόμαστε έναν ενιαίο εθνικισμό με εσωτερικές αντιφάσεις. Ο νοσταλγικός εθνικισμός είναι ο καθαυτό εθνικισμός, αλλά είναι γεμάτος εσωτερικές αντιφάσεις. Οι υποστηρικτές του επιθυμούν να επιστρέψουν στη δεκαετία του 1950, αλλά θέλουν και να αντιμετωπίσουν την απειλή μιας ανερχόμενης Κίνας. Μπορούμε να κάνουμε και τα δύο;
ΥΓ. Καμία από αυτές τις εκδοχές του εθνικισμού δεν αντικατοπτρίζει τη δική μου άποψη.
* Ο Scott Sumner είναι οικονομολόγος, διευθυντής του προγράμματος νομισματικής πολιτικής στο Mercatus Center at George Mason University, ερευνητής στο Independent Institute και καθηγητής στο Bentley University στο Waltham της Μασαχουσέτης
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 23 Ιουνίου 2024 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια της Library of Economics and Liberty και τη συνεργασία του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών.
