Η οικονομολόγος Anita Summers πέθανε την Κυριακή, 22 Οκτωβρίου. Ήταν μητέρα του Larry Summers, της αδερφής του Kenneth Arrow και της κουνιάδας του Paul Samuelson. Είχα μια σύντομη αλλά ευχάριστη τηλεφωνική συνομιλία μαζί της, νομίζω, στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Είχα ακούσει ότι ο Λάρι ήταν πολύ άρρωστος. Με τον Λάρι ήμασταν συνάδελφοι στο Συμβούλιο Οικονομικών Συμβούλων και πάντα τα πηγαίναμε καλά. Της τηλεφώνησα λοιπόν για να δω αν είναι καλά και να εκφράσω την έγνοια μου.
Ο James Poterba και η Claudia Goldin σε μια πρόσφατη συνέντευξη τη ρώτησαν για τις πρώιμες εμπειρίες της ως ερευνήτρια στο Εθνικό Γραφείο Οικονομικών Ερευνών. Η συζήτηση ήταν συναρπαστική και ευχαριστώ τον Tyler Cowen που μου μίλησε γι’ αυτήν.
Η Anita Summers ήταν ξεκάθαρα πολύ προσεκτική με τους αριθμούς και στα πρώτα περίπου 8 λεπτά μιλά γι’ αυτό. Αργότερα εργάστηκε για την Standard Oil του New Jersey και της δόθηκε μια σημαντική ερώτηση μια Παρασκευή για να απαντήσει μέχρι τη Δευτέρα. Αυτό το μέρος ξεκινά περίπου στις 28:00.
Πέρασε σχεδόν όλο το Σαββατοκύριακο ερευνώντας και ετοίμασε την απάντησή της που αφορούσε αν η Standard Oil, εάν επένδυε σε διυλιστήριο στη Νότια Αφρική, θα μπορούσε να αποσύρει αργότερα τα κεφάλαιά της.
Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της συνομιλίας.
«Πήρα όλα τα άλλα παραδείγματα πραγμάτων που αποκτήθηκαν και έψαξα για δεδομένα ως προς το πού μειώθηκαν οι ελλείψεις σε δολάρια και ούτω καθεξής, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η απάντηση ήταν θετική, θα μπορούσαν να αποσύρουν τα δολάρια τους μέχρι τότε και έτσι είχα την έκθεση έτοιμη μέχρι το τέλος της Δευτέρας. Στη συνέχεια, το άμεσο αφεντικό μου την κοίταξε και μετά την κοίταξε και ο επικεφαλής του τμήματος, και πήγε στον –πώς τον λένε– τον Emilio Collado, ο οποίος ήταν επικεφαλής του ΔΝΤ [DRH: στην πραγματικότητα, της Παγκόσμιας Τράπεζας], ξέρετε, πριν ήρθε εκεί. Διετέλεσε Οικονομικός Διευθυντής της Standard Oil του New Jersey. Ήταν το κατεξοχήν σημαίνον πρόσωπο.
Έτσι, την επόμενη μέρα, την Τρίτη, η υπόθεση επρόκειτο να συζητηθεί μαζί του, και το άμεσο αφεντικό μου μου είπε όταν πήγα στη δουλειά στις εννιά το πρωί, «Συγγνώμη Ανίτα, αλλά δεν θέλει γυναίκα στο γραφείο του εκτός από τη γραμματέα, οπότε κατεβαίνω εγώ. Μείνε λοιπόν δίπλα στο τηλέφωνό σου». Όλο το πρωί κάθε 10 λεπτά χτυπούσε το τηλέφωνο. Απαντούσα στην ερώτηση. Το τηλέφωνο χτυπούσε ξανά και άρχισα να νιώθω πραγματικά θυμωμένη. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι θύμωσα που είχα κάνει εγώ όλη τη δουλειά και ήταν αυτός που τη μετέδιδε.
Αυτό ήταν ηλίθιο. Μου έδιναν λιγότερη προσοχή επειδή ήμουν γυναίκα. Αυτή ήταν η βλακεία της υπόθεσης. Έτσι, την ώρα του μεσημεριανού γεύματος, όταν επέστρεψε για διάλειμμα, του είπα: «Θέλω απλώς να ξέρετε ότι φυσικά θα το κάνω αυτό όπως πρέπει, αλλά δεν θα το ξανακάνω ποτέ. Μπορείτε να αποφασίσετε να με απολύσετε ή μπορείτε να αποφασίσετε να μην αναλάβω κάτι ξανά γι' αυτόν, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να το ξανακάνω αυτό ποτέ».
Τότε, λοιπόν, εκείνος και ο επικεφαλής του τμήματος αποφάσισαν να με πάρουν μαζί τους το απόγευμα απροειδοποίητα.
Μπήκαμε στο γραφείο και είπε, «Ποια είναι αυτή;» και εκείνοι απάντησαν και τότε άρχισε να τους κάνει ερωτήσεις, αλλά μέσα σε πέντε λεπτά απαντούσα εγώ και αυτό ήταν το τέλος του προβλήματος. Από τότε έπαψε να υπάρχει αυτό το πρόβλημα, αλλά πραγματικά ένιωσα ότι εγώ είχα δουλέψει και, ιδιαίτερα, επειδή δούλευα 20 ώρες την ημέρα, ξέρετε, να τα κάνω όλα αυτά και να υφίσταμαι την ηλιθιότητα αυτής της κατάστασης ήταν κάτι το πολύ προσβλητικό. Αλλά εκεί τελείωσε αυτό το πρόβλημα. Μου συμπεριφέρθηκε με ευγένεια».
--
Ο David Henderson είναι ερευνητής στο Hoover Institution και καθηγητής οικονομικών στη μεταπτυχιακή σχολή διοίκησης επιχειρήσεων και δημόσιας διοίκησης του Naval Postgraduate School στο Monterey της Καλιφόρνιας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 24 Οκτωβρίου 2023 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια της Library of Economics and Liberty και τη συνεργασία του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών.
