Γράφει ο Radoslaw Sikorski
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η ουκρανική επίθεση εξελίσσεται πιο αργά από το αναμενόμενο. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι η κύρια φάση της επίθεσης δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί και οι ενέργειες που έγιναν μέχρι τώρα ήταν μόνο πρόβες. Οι επιθέσεις προχωρούν προς την Αζοφική Θάλασσα με στόχο να αποκόψουν την πρόσβαση των Ρώσων στην Κριμαία και να χωρίσουν τη ζώνη κατοχής σε δύο μέρη.
Σήμερα, όλοι όσοι επιθυμούν ένα καλό αποτέλεσμα για την Ουκρανία αναρωτιούνται το εξής ένα πράγμα: είχε το Κίεβο αρκετό εξοπλισμό για να κάνει μια σημαντική αντεπίθεση;
Γνωρίζουμε ότι η Ουκρανία δεν έχει αεροπορική κυριαρχία και ότι οι Ρώσοι είχαν έξι μήνες για να προετοιμαστούν και αξιοποίησαν αυτό το χρόνο για να ναρκοθετήσουν το μέτωπο και να προετοιμάσουν αμυντικές θέσεις. Οι Ουκρανοί προσπαθούν επίπονα να διασπάσουν τη ρωσική άμυνα και ταυτόχρονα υφίστανται απώλειες. Θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους –συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας– όσοι λένε ότι «κουράστηκαν» να βοηθούν την Ουκρανία, ότι αυτοί που κουράζονται είναι οι Ουκρανοί στρατιώτες και όχι εμείς. Πρέπει να συνεχίσουμε να τους στηρίζουμε.
Ιδίως μάλιστα αφού η Ρωσία έχει ήδη χάσει πολλά σε αυτόν τον πόλεμο. Η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», η οποία σύμφωνα με τον Πούτιν υποτίθεται ότι θα διαρκούσε κάποιες ημέρες, βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και ενάμιση χρόνο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Μόσχα απώλεσε τις αγορές για τις πρώτες ύλες της στην Ευρώπη και αναγκάστηκε να υπογράψει δυσμενείς συμφωνίες με την Κίνα.
Απέδειξε ότι ο υποτιθέμενος σύγχρονος στρατός είναι τόσο διεφθαρμένος όσο και η υπόλοιπη χώρα, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τους στρατιώτες του αλλά και τον εξοπλισμό. Αντί ο κόσμος να παρακολουθήσει τη θριαμβευτική πορεία των ρωσικών στρατευμάτων διαμέσου του Κιέβου, είδε την πορεία των μισθοφόρων του Γεβγκένι Πριγκόζιν προς τη Μόσχα.
Οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη ρωσική οικονομία αρχίζουν επίσης να έχουν επιπτώσεις. Πρόσφατα, στην Ουάσιγκτον, πείστηκα ότι οι δαπάνες για διάφορους στρατιωτικούς σκοπούς καταναλώνουν ήδη ένα σημαντικό μέρος του ρωσικού προϋπολογισμού. Η πίεση πρέπει να διατηρηθεί, καθώς αυτός ο πόλεμος – όπως και πολλοί άλλοι αποικιακοί πόλεμοι στην ιστορία – θα τελειώσει μόνο όταν η ρωσική ελίτ κρίνει ότι το κόστος της εκ νέου κατάκτησης της αποικίας υπερβαίνει τα μελλοντικά κέρδη από την ιδιοκτησία της.
Πιστεύω ότι ένα σημαντικό μέρος της ρωσικής ελίτ το καταλαβαίνει ήδη αυτό, αλλά είτε φοβάται να το πει στον Πούτιν είτε δεν έχει πρόσβαση σε αυτόν. Οι αυταρχικοί ηγέτες, μετά από χρόνια απόλυτης κυριαρχίας, δεν περιβάλλουν τους εαυτούς τους με άτομα πρόθυμα να τους παρουσιάσουν μια δυσάρεστη και οδυνηρή αλήθεια. Αντιλαμβάνονται τα λάθη τους μόνο όταν χάνουν την εξουσία.
Απελπισμένα μηνύματα εκπέμπονται τώρα από το Κρεμλίνο, προσπαθώντας να δημιουργήσουν ένα χάσμα μεταξύ Πολωνών και Ουκρανών. Οι Ρώσοι υποστηρίζουν ότι οι Πολωνοί ενδιαφέρονται να προσαρτήσουν τμήμα της ουκρανικής επικράτειας. Αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι πρόσφατος.
Ο Πούτιν έκανε παρόμοιους υπαινιγμούς κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής μας και ο Αντιπρόεδρος της Δούμας, Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι, έστειλε ακόμη και επίσημη επιστολή σχετικά με αυτό το θέμα. Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί απορρίφθηκαν ως παράλογοι από τις πολωνικές αρχές. Έτσι ήταν και (ελπίζουμε) έτσι θα είναι πάντα.
Ωστόσο, θυμίζω στους συναδέλφους μου από το PiS ότι υπάρχουν άλλοι στην ομάδα των Ευρωπαίων ηγετών που αμφισβητούν σήμερα τα σύνορα. Ο μεγαλύτερος σύμμαχος του PiS στην Ευρώπη, ο Βίκτορ Όρμπαν, ισχυρίστηκε πρόσφατα ότι ένα μέρος της Ρουμανίας δεν ανήκει πραγματικά στη Ρουμανία και ότι η Σλοβακία είναι «αποσπασμένο τμήμα της Ουγγαρίας».
Υποστήριξε επίσης ότι «η Ουγγαρία είναι η μόνη χώρα που συνορεύει με τον εαυτό της». Σε συζητήσεις με υψηλού επιπέδου Ουκρανούς πολιτικούς, ακούω ότι πιστεύουν ότι ο Όρμπαν διαπραγματεύεται με τους Ρώσους για πιθανή διχοτόμηση της Ουκρανίας.
Ο λόγος ύπαρξης της Πολωνίας δεν συμβαδίζει με μια συμμαχία με ρεβιζιονιστικές χώρες όπως η Ουγγαρία, η Ρωσία ή η Κίνα, που επιδιώκουν να επεκτείνουν τα εδάφη τους σε βάρος των γειτόνων τους. Τα συμφέροντα της Πολωνίας έγκεινται στην υποστήριξη του Κιέβου στον αγώνα εναντίον της επιτιθέμενης Ρωσίας, και όχι στην καλλιέργεια ενός πολιτικού που προσπαθεί να δικαιολογήσει τον επιτιθέμενο. Ακόμη και η ελίτ του PiS θα πρέπει επιτέλους να το καταλάβει αυτό.
--
Ο Radoslaw Sikorski είναι Πολωνός πολιτικός, δημοσιογράφος και πολιτικός επιστήμων. Έχει διατελέσει Υπουργός Εθνικής Άμυνας (2005-2007), Υπουργός Εξωτερικών (2007-2014) και Πρόεδρος της Βουλής της Πολωνίας (2014-2015).
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 13 Ιουλίου 2021 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του 4Liberty.eu και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
