Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη εικονογραφεί στην κεντρική γκαλερί ένα επίμονο όνειρό της. Για τριάντα χρόνια είχε στο νου της μια εικόνα που «κινείται μεταξύ φανταστικής θαλασσογραφίας και χειμερινού τοπίου». Στη λιτή εγκατάσταση και στις εικόνες που τη συνοδεύουν, στήνει έναν κύκλο που «μεταφέρει την ουσία της ανέγγιχτης φύσης, εκείνης που παραμένει αλώβητη από τις καταστροφές που προκαλεί ο άνθρωπος».
Πριν την πανδημία είχαν αρχίζει να ξεμυτίζουν με φρενήρη ρυθμό τα escape rooms, δωμάτια απόδρασης για όσους αναζητούσαν μια ώρα διαφυγής από την καθημερινότητα. Το «Dreamscape» της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη, στην καρδιά της πρωτεύουσας, έχει ρόλο ανάλογο. Δεν πρόκειται βεβαίως για γρίφους σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μυστηρίου. Τα «στοιχεία» που δίνει η καλλιτέχνις είναι η πρώτη ύλη που δίνει απλόχερα η φύση, συνθέτοντας ένα περιβάλλον «φυσικό» στην γκαλερί Ζουμπουλάκη. Ακριβώς κάτω από τον θόρυβο και όσα εκτυλίσσονται στο αθηναϊκό κέντρο, η Αθανασιάδη ρίχνει το δικό της «φως» στον ιστορικό χώρο και επιχειρεί το άτοπο: να πραγματώσει ένα όνειρό της σε μια εγκατάσταση όπου ο χρόνος μοιάζει αποκομμένος από τη ζωή της πόλης.
Γνωστή για την αγάπη της σε υλικά πολυκαιρισμένα ή σμιλεμένα από τη φύση, όπως ξύλα που ξεβράζει η θάλασσα ή αντικείμενα που τα τρώει ο χρόνος, η Αθανασιάδη στήνει έναν κύκλο που, όπως δηλώνει, «μεταφέρει την ουσία της ανέγγιχτης φύσης, εκείνης που παραμένει αλώβητη από τις καταστροφές που προκαλεί ο άνθρωπος» με σκοπό «τη «κατάδυση και την ανάδυση από το συλλογικό υποσυνείδητο».
Όποιος δεν γνωρίζει τη συνεπή πορεία της εικαστικού να μην περιμένει μια δαιδαλώδη εγκατάσταση με πλουμίδια και μαστορεμένες συνθέσεις. Μια «ανάσα» είναι η λέξη που απηχεί την εγκατάστασή της παραπέμποντας περισσότερο στο τοπίο ενός ανθρώπου πού χει την πνοή του ζεν (σωστότερα τσαν, που κινεζικά σημαίνει ακριβώς τίποτε). Θα μπορούσες να πεις πως είναι μια «μαρτυρία ελευθερίας». Η τέχνη είναι το μόνο στοιχείο του ανθρώπου που μπορεί να πει: ούτε ορίζω, ούτε επιβάλλω. Ίσως, αυτό θα έπρεπε να το πει η φαντασία, αν και είναι όχι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι η φαντασία κατευθύνεται από μηχανισμούς. Αλλά χαζεύοντας πανάρχαια αντικείμενα που σήμερα τα λέμε γλυπτά, και βλέποντας επάνω τους χαραγμένες μόνο λίγες γραμμές, νιώθεις πόσο απροϋπόθετη είναι η τέχνη. Όπως νιώθουμε βλέποντας το ξύλινο κεφάλι αλόγου που υπογράφει η δημιουργός.
Σαν φυσική συνέχεια της έκθεσης στην Αθήνα που αφιερώνει το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Ιδρύματος Γουλανδρή στον «ποιητή του χρώματος» Σωτήρη Σόρογκα, ακολουθεί το αναδρομικό αφιέρωμα στη δουλειά της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη στην Άνδρο, φέτος το καλοκαίρι. Είναι κι αυτή μια ξεχωριστή ποιήτρια της πρώτης ύλης.
Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, Dreamscape, γκαλερί Ζουμπουλάκη Πλ. Κολωνακίου 20. Διάρκεια έως 2 Απριλίου, ώρες λειτουργίας: Τρ., Πέμ. & Παρ. 11.00 -20.00, Τετ. & Σάβ. 11.00 –15.00
