Η επιλογή της Γαλλίας και του προέδρου Μακρόν να μπουν μπροστά σε αυτό που εξελίσσεται σε μάχη για τις ευρωπαϊκές αξίες και αρχές δεν ηταν εύκολη επιλογή και ήταν δεδομένο ότι θα είχε κόστος.
Όμως οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι όχι μόνο ανατροφοδοτείται η ενεργοποίηση «μοναχικών λύκων» που είναι διάσπαρτοι στην Ευρώπη ,αλλά δίνεται η ευκαιρία στον ευρισκόμενο σε δύσκολη θέση Ερντογάν να «αναστηθεί» και μέσα από την γνώριμη για τον ίδιο τακτική της διαρκούς σύγκρουσης και πόλωσης ,να διεκδικήσει ρόλο ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου…
Δεν είναι τυχαίο που ο Ερντογάν, από άλλους ηγέτες έχει επιλέξει να συγκρούεται με τον Μακρόν. Θεωρεί ότι λόγω του αποικιοκρατικού παρελθόντος της Γαλλίας και στην Μ. Ανατολή και στην Αφρική, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος τα δικά του μηνυματα εναντίον της Γαλλίας και προσωπικά του Μακρόν.
Ο Ερντογάν από την πρώτη στιγμή έσπευσε να σηκώσει το γάντι και να προσδώσει και θρησκευτικό χαρακτήρα στην σύγκρουση του με τον Μακρόν, ο οποίος για λόγους που έχουν να κάνουν και με τις ισορροπίες στην Γαλλία και με το φεντεραλιστικό όραμα του για ενίσχυση της διεθνούς παρουσίας και του στρατιωτικού ρόλου της ΕΕ, στρατηγικά βρίσκεται απέναντι στις νεο-οθωμανικές επιδιώξεις του Tούρκου ηγέτη.
Η σύγκρουση αυτή δεν είναι σύγκρουση θρησκειών ή πολιτισμών όπως επιχειρούν να την εμφανίζουν είτε οι ακροδεξιοί της Ευρώπης είτε οι φανατικοί ισλαμοφασίστες της Ανατολής ,αλλά είναι πόλεμος για την ελευθερία χριστιανών και μουσουλμάνων και την προστασία ενός σύγχρονου τρόπου ζωής και συμβίωσης από τον φανατισμό και την έλλειψη ανεκτικότητας.
Το γαλλικό περιοδικό Charlie Hebdo, ξεπερνά συχνά τα όρια και της σάτιρας και της κριτικής, κάνοντας κατάχρηση αν μπορεί να μιλήσει κανείς για κατι τέτοιο, της ελευθερίας της έκφρασης, καθώς φθάνει να προσβάλει την πίστη του άλλου.
Όμως κανείς δεν μπορεί να αναλαμβάνει τιμωρός και είτε να εκτελεί εν ψυχρώ τους ανθρώπους του περιοδικού, είτε εκείνους που τόλμησαν να μιλήσουν για το δικαίωμα του περιοδικού ακόμη και σε χοντροκομμένη και εκτός ορίων σάτιρα ή ακόμη και αθώους πολίτες..
Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να υπάρξει σεβασμός στην πίστη του άλλου. Αχρείαστες ενέργειες όπως η προβολή των «αμαρτωλών» σκίτσων του Μωάμεθ στους τοίχους κτιρίων στην Γαλλία απλώς είναι «δυναμωτικές ενέσεις» στους φανατικούς.
Αυτή η αντιπαράθεση φέρνει σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση μετριοπαθείς μουσουλμάνους αλλά και όλους εκείνους τους ηγέτες μουσουλμανικών χωρών που είναι προσανατολισμένοι στην ομαλότητα των σχέσεων με την Δύση.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αιγύπτιος πρόεδρος Αλ Σίσι, που βασικός πυλώνας της εξουσίας του είναι η μάχη εναντίον των τζιχαντιστών και των Αδελφών Μουσουλμάνων, αφού δέχθηκε κριτική ότι δεν αντέδρασε λόγω της ειδικής σχέσης του με την Γαλλία και τον πρόεδρο Μακρόν, έστω και καθυστερημένα καταδίκασε την προσβολή του Μωάμεθ.
Η αντιμετώπιση του ισλαμικού εξτρεμισμού δεν θα πρέπει να καταλήξει σε πράξεις αντεκδίκησης που φθάνουν στην προσβολή της πίστης των μουσουλμάνων.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται, τελικά δεν βοηθά ούτε την Γαλλία, ούτε την αντιμετώπιση του φανατικού ισλαμοφασισμού και των νεοθωμανικών βλέψεων του Ερντογάν, το αντίθετο μάλιστα.
Σε αυτό το κύμα της δικαιολογημένης σε ένα βαθμό οργής του μουσουλμανικού κόσμου, αποφάσισε να ανεβεί «καβάλα» ο Ταγιπ Ερντογάν.
Και σε ότι αφορά την Τουρκία, είναι προφανές ότι ο Ερντογάν επενδύει σε αυτή την πόλωση, στα κηρύγματα του μίσους, για να κηρύξει την δική του τζιχάντ. Και έτσι να περιβληθεί το Ισλάμ ως προσωπική προστατευτική ασπίδα, να προβάλλεται ως «μάρτυρας» του Ισλάμ που δέχεται επιθέσεις ακριβώς λόγω του ότι σήκωσε το ανάστημα του απέναντι στους «απίστους» και τελικά να μετατρέψει την δική του προσωπική ατζέντα σε «υπόθεση» όλου του μουσουλμανικού κόσμου.
Και να παρουσιάσει τις επιθέσεις που δέχεται λόγω της αναθεωρητικής και επεκτατικής πολιτικής του, ως επιθέσεις στον… Προφήτη.
Ας μην του δώσουμε αυτή την ευκαιρία..
