Έστω και με πέντε χρόνια καθυστέρηση και αφού χρειάσθηκε η απόπειρα προσβολής των ελληνικών συνόρων τον Έβρο από τους μετανάστες που έστειλε ο Ερντογάν, αφού χρειάσθηκε μια πραγματικά ασύμμετρη απειλή να θέσει υπό αμφισβήτηση όχι μόνο την ευημερία αλλά και την απλή επιβίωση και καθημερινότητα μας, δικαιώνεται πανηγυρικά η επιλογή όσων πίστεψαν στην πιο δύσκολη στιγμή ότι το μέλλον της Ελλάδας δεν μπορεί παρά να είναι με την Ευρώπη.
Την Ευρώπη που υπάρχει, όχι την Ευρώπη όπως διαφορετικά την ονειρεύεται ο καθένας.
Μια Ευρώπη που πλήγωσε τους Έλληνες που με πρωταγωνιστή την Γερμανία εμφανίσθηκε τιμωρητική απέναντι σε «εταίρους», μια Ευρώπη με τρομακτικά δομικά προβλήματα ,με αδυναμίες, με ολιγωρίες. Μια Ευρώπη όμως που συγχρόνως έχει δώσει ευκαιρίες, προσέφερε προγράμματα δισεκατομμυρίων, καθιέρωσε Αρχές, κατοχύρωσε και διεύρυνε δικαιώματα.
Όμως η σημερινή συγκυρία δείχνει ότι ακόμη και η χειρότερη Ευρώπη είναι καλύτερη από έναν μοναχικό δρόμο σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης.
Και πραγματικά είναι να ανάβεις κερί την ημέρα που ο κ. Τσίπρας φρέναρε ένα βήμα πριν από την εθνική καταστροφή στην οποία οδηγούσε με λυμένα φρένα το κόμμα του τον Ιούλιο του 2015, την ημέρα του δημοψηφίσματος, που χωρίς την κωλοτούμπα με το ακριβό τίμημα του Γ Μνημονίου θα οδηγούσε την Ελλάδα εκτός Ε.Ε.
Πρώτα είναι η προσφυγική κρίση. Οι Ευρωπαίοι και πρωτίστως η Γερμανία εκμεταλλεύθηκαν το 2015 την αδυναμία της τότε κυβέρνησης και επέβαλαν μια ετεροβαρή συμφωνία για το μεταναστευτικό/προσφυγικό που μετέτρεπε την Ελλάδα σε στεγανοποιημένη ζώνη ασφαλείας συγκράτησης των ροών ώστε να μην φθάνουν πλέον στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.
Όμως χωρίς το οικονομικό αντάλλαγμα της Ευρώπης δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στο μεγάλο βάρος της υποδοχής και φιλοξενίας των ροών ακόμη κι αν αυτό γίνονταν σε δομές όπως εκείνη της Μόριας.
Η Ελλάδα θα είχε βουλιάξει χωρίς την ευρωπαϊκή στήριξη και είτε θα είχαμε οδηγηθεί σε ακραίες καταστάσεις για την απόκρουση των ροών, γεγονός που μάλλον ήταν απίθανο να κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, θα οδηγούμασταν τελικά σε γενική κατάρρευση με την ανεξέλεγκτη είσοδο και κυκλοφορία σε όλη την επικράτεια χιλιάδων παράνομων μεταναστών και προσφύγων.
Όταν εκδηλώθηκαν οι επιθετικές ενέργειες του Τ. Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο, πολύ ορθά η προηγούμενη κυβέρνηση στράφηκε στην Ε.Ε., όπου έστω και με απροθυμία υπήρξε απόφαση για κυρώσεις για τις παράνομες γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ. Λίγο αργότερα όταν προέκυψε το τουρκολυβικό Μνημόνιο, ήταν η Ε.Ε. που πρώτη καταδίκασε το Μνημόνιο αυτό και μαζί και άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις έσπευσαν να δηλώσουν ότι δεν αναγνωρίζουν την προσπάθεια σφετερισμού ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Στον Έβρο, η Ε.Ε. ήταν αυτή που έσπευσε να εκφράσει αλληλεγγύη και υποστήριξη να προσφέρει χρηματοδότηση και οι εταίροι είναι αυτοί που μέσω της FRONTEX ήρθαν να συνδράμουν στην αποστολή των ελληνικών δυνάμεων για την φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων.
Και ήρθε η ώρα του κορονοϊού. Η Ευρώπη πρωτοστατεί των προσπαθειών για την εξεύρεση εμβολίου για τον θανατηφόρο ιό να διαχειριστεί πόρους που είναι διαθέσιμοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να προσφέρει τεχνογνωσία για διαχείριση τέτοιας διάστασης κρίση Πολιτικής Προστασίας, προσπαθεί έστω και με καθυστερήσεις να συντονίσει τις εθνικές πολιτικές αντιμετώπισης της πανδημίας.
Πιθανότατα δεν θα δούμε ποτέ το εξιδανικευμένο ευρωομόλογο να γίνεται πραγματικότητα και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την έλλειψη αλληλεγγύης όπως την αντιλαμβάνονται όλοι διαφορετικά σε μια Ένωση, η οποία προφανώς και δεν είναι ολοκληρωμένη, προφανώς δεν έχει κοινό προϋπολογισμό, προφανώς δεν έχει κοινό υπουργό οικονομικών ή κοινή οικονομική πολιτική.
Η Ε. Ε. προφανώς δεν είναι αυτό που θα θέλαμε όλοι ,οι Γερμανοί συνεχίζουν να είναι προσκολλημένοι στον δογματισμό των μηδενικών ελλειμμάτων και της μη αμοιβαιοποίησης των χρεών των κρατών μελών κάτι που εξάλλου απαγορεύουν ρητά οι Συνθήκες.
Διαθέτει εργαλεία όμως για να βοηθήσει την ανασυγκρότηση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Και δεν θα είναι θέμα μόνο χρηματοδότησης αλλά γενικού αναπροσανατολισμού της οικονομίας. Στην Ελλάδα δεν θα φθάσουν όσα δισεκατομμύρια και αν δοθούν εάν δεν ξαναδούμε αυτό που φαντάζει ως καταστροφή σαν ευκαιρία για το ξαναχτίσιμο μιας νέας οικονομίας που δεν θα είναι στηριγμένη μόνο στα Airbnb την σύγχρονη εκδοχή των Rooms to Let, στις ταβέρνες, στα καφέ στα κομμωτήρια.
Οι σοβαρές αδυναμίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η προσπάθεια της Γερμανίας να επιβάλει τον δικό της δογματισμό και ηγεμονία σε όλους τους εταίρους λειτουργούν υπονομευτικά και τροφοδοτούν τις αντιευρωπαϊκές εθνικιστικές και ακροδεξιές ή και αριστερές λαϊκίστικες δυνάμεις.
Όμως ο γερμανικός ηγεμονισμός δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι όλων αυτών που σήμερα ζητούν την νέα εκδοχή του «Τσοβόλα δώστα όλα» να μοιραστούν πόροι «φανταστικοί», για το σήμερα χωρίς να σκέφτονται το πολύ πιο δύσκολο αύριο. Κυρίως για χώρες σαν την Ελλάδα που δεν υπάρχει πλέον εναλλακτική πρόταση.
Το παζάρι στην Ε.Ε. για μια ακόμη φορά έχει ξεκινήσει, είναι σκληρό και η κατάληξη θα είναι ένας ακόμη συμβιβασμός.
Η χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, η πρόβλεψη 100 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση της ανεργίας, η κινητοποίηση της ΕΤΕΠ, η χαλάρωση στους όρους απορρόφησης του ΕΣΠΑ, η προοπτική εμπλοκής τους ESM χωρίς μνημόνια και εποπτεία, είναι σημαντικά μικρά βήματα προς τα εμπρός.
Οι δυνάμεις και οι χώρες που πιστεύουν στην Ευρώπη πρέπει να δώσουν την μάχη αυτός ο συμβιβασμός να μην είναι απλώς μια λύση μερικών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ παραπάνω για να κλείσουν απλώς οι πληγές από την πανδημία του κορονοϊού.
Να είναι Λύση που θα κοιτάξει στο μέλλον και την νέα εποχή που πρέπει να υπάρξει μετά τον κορονοϊό.
Η μεγάλη μάχη στο εσωτερικό της Ε.Ε. είναι μπροστά και η Ελλάδα έχει μόνο να κερδίσει από αυτήν.
Διότι δεν ήρθε ούτε η Κούβα, ούτε η Βενεζουέλα, ούτε η Κίνα, ούτε η Ρωσία, ούτε το Ιράν στον Έβρο. Δεν ήρθαν ούτε στο κορονοϊό, ούτε δάνεισαν τον κ. Λαφαζάνη και τον κ. Βαρουφάκη όταν είχαμε ανάγκη…
Γι αυτό κάθε 5η Ιουλίου, μια λαμπάδα. Έστω και μικρή…
