Η Τουρκία δεν είναι κάποια νευρική δύναμη, ούτε απλά ένας δύστροπος γείτονας. Είτε κεμαλική είτε νεο-οθωμανική, επιδιώκει την ανατροπή του status quo στο Αιγαίο για να αποκαταστήσει αυτό που περιέγραψε ο Αχμέτ Νταβούτογλου ως «ιστορικό και γεωγραφικό λάθος». Λόγω αυτού του αναθεωρητισμού συνιστά ουσιαστική απειλή για την ασφάλεια και τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας.
Την τελευταία 4ετία η Τουρκία, ενθαρρυμένη από την κατευναστική στάση και τους τυχοδιωκτισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την αναμφίβολα διαχρονική έλλειψη μιας συνεκτικής εθνικής στρατηγικής αναβάθμισε ποικιλοτρόπως την επιθετικότητά της. Με όρους ηλεκτρονικών παιχνιδιών «έχει ανέβει πίστα». Ταυτόχρονα υλοποιεί ηγεμονική στρατηγική σε ολόκληρη τη ΝΑ Μεσόγειο με έμφαση τώρα στη Λιβύη, που και αυτή μας επηρεάζει αρνητικά, όπως έγινε με την υπογραφή του τουρκο-λιβυκού συμφώνου.
Ας αφήσουμε τις αυταπάτες και ας αντιληφθούμε ότι η Άγκυρα ασκεί μια εξαναγκαστική πολιτική (coercive policy) απέναντί μας και με την απειλή χρήσεως στρατιωτικής βίας, αλλά και με άλλες πράξεις που παράγουν πολιτικά αποτελέσματα, προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα και να μας σύρει σε έναν διάλογο με δυσμενείς για εμάς όρους. Διαρκώς προσθέτει ζητήματα στην ατζέντα των επικαλούμενων από αυτήν Ε/Τ προβλημάτων, που στην ουσία είναι αυθαίρετες μονομερείς διεκδικήσεις καθόσον υπάρχουν σαφείς προβλέψεις από το Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνές Συνθήκες και προσπαθεί να καλλιεργήσει φοβικά σύνδρομα στην Αθήνα.
Τις δύο προηγούμενες εβδομάδες, βοηθούμενη και από τον δικό μας λανθασμένο επικοινωνιακό χειρισμό, έθεσε εμμέσως πλην σαφώς ζήτημα επαναχαράξεως της ορίου γραμμής βάζοντας «βέτο» σε προκαταρκτικές εργασίες τοποθετήσεως φράκτη σε ελληνικό έδαφος,δίπλα στην περιοχή του τουρκικού προγεφυρώματος Φερών. Η σχετική ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Μάλλον θα δούμε μια προσπάθεια «γκριζαρίσματος» χερσαίων πλέον ζωνών. Τα «λίγες δεκάδες μέτρα» οι Τούρκοι θέλουν μετά να τα κάνουν δεκάδες χιλιόμετρα και αυτά που λένε «τεχνικά θέματα» τα μετατρέπουν αργότερα σε πολιτικά.
Η ειρήνη και η σταθερότητα με την αναθεωρητική και ηγεμονική Τουρκία δεν διασφαλίζεται με κατευνασμό και διαρκή υποχωρητικότητα, αλλά ούτε βέβαια με ανόητους λεονταρισμούς! Το να έχουμε ενεργούς τους διαύλους επικοινωνίας με την Άγκυρα δεν είναι κακό, αλλά φραγμός στην επιθετικότητά της δεν μπαίνει με τις συνεχείς σπαραξικάρδιες επικλήσεις των συνθηκών, των «ευρωπαϊκών κεκτημένων» και του Διεθνούς Δικαίου! Θα πρέπει να είμαστε σε θέση εμείς οι ίδιοι να τη σταματήσουμε με στιβαρές διπλωματικές κινήσεις, με στρατηγική ανασχέσεως, επαύξηση της συνολικής εθνικής ισχύος και οπωσδήποτε με αξιόπιστη αποτροπή!
*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο που κυκλοφόρησε στις 30 Μαϊου
