Στην πολιτική πρώτα καταγράφουμε και αξιολογούμε το αποτέλεσμα και στην συνέχεια διερευνούμε τις προθέσεις των πρωταγωνιστών.
Σαν σήμερα, το 2015, ο τότε πρωθυπουργός έκανε την μεγάλη κυβίστηση. Από αντιμνημονιακός μετατράπηκε σε έναν «σκληρό» μνημονιακό.
Επέστρεψε από τις Βρυξέλλες κουβαλώντας ένα αχρείαστο και εξευτελιστικό μνημόνιο. Το τρίτο, το αριστερό μνημόνιο.
Αν αξιολογήσουμε την άτακτη υποχώρηση του θα πούμε πως ήταν επιβεβλημένη για το καλό της Ελλάδος, από την στιγμή που αυτός και η παρέα του οδήγησαν την κατάσταση σε αυτό το σημείο. Η εναλλακτική ήταν η καταστροφή.
Αυτό το γεγονός της υπογραφής του αριστερού μνημονίου λειτούργησε λυτρωτικά για την Ελληνική κοινωνία. Απέδειξε πως άλλος δρόμος δεν υπήρχε, παρά μόνον αυτός που ακολούθησαν οι Παπανδρέου, Παπαδήμος και ο Σαμαράς.
Έτσι έληξε άδοξα η τετραετής αντιμνημονιακή απάτη που μετατράπηκε σε μια εθνική ψύχωση. Το 61,3% των Ελλήνων πολιτών πίστεψε πως η Ελλάδα μπορεί να υπαγορεύσει σε όλη την Ευρωζώνη τους όρους της διάσωσης της. Πίστεψαν δηλαδή πως ένας αναξιόχρεος οφειλέτης μπορεί να επιβάλει στους δανειστές του τους όρους του δανεισμού του.
Ευτυχώς τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου 2015 ο Α. Τσίπρας εγκατέλειψε την τυχοδιωκτική πολιτική του και αποδέχθηκε το κείμενο που του υπέβαλαν οι υπόλοιποι ηγέτες της Ευρωζώνης. Και καλά έκανε.
Γιατί το έκανε; Ποιο ήταν το κίνητρο του;
Προφανώς αντιλήφθηκε πως ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν συντριπτικά σε βάρος του και άλλα περιθώρια ελιγμών δεν υπήρχαν. Αντιλήφθηκε πως το κύριο όπλο της τότε Ελληνικής κυβέρνησης, η απειλή εξόδου από το ευρώ, ήταν και επιδίωξη μερικών βασικών παραγόντων της Ευρωζώνης.
Το κυριότερο όμως ήταν, πως διαπίστωσε ότι αυτό που επαπειλείτο δεν ήταν μόνον η καταστροφή της Ελλάδος, αλλά και ο δικός του πολιτικός θάνατος.
Έτσι, όταν συνειδητοποίησε όλα αυτά, υπέγραψε.
Το μεγάλο πρόβλημα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον πώς θα παρουσιάσουν αυτή την στροφή των 180 μοιρών στα στελέχη του κόμματος και στην εκλογική τους βάση.
Έτσι κατέφυγαν στον Λένιν. Αναμφίβολα μια αναφορά στην τακτική του Βλαδίμηρου Ίλιτς έχει ένα κύρος. Πάντα οι σημαντικές αποφάσεις των μαρξιστικών κομμάτων πρέπει να συνοδεύονται και από οικείες αναφορές στα κείμενα και στις πρακτικές των Μαρξ και του Λένιν. Αποκτούν με αυτόν τον τρόπο μια πρόσθετη αίγλη, καθιστώντας απαγορευτικούς και αυτούς ακόμα τους εσωκομματικούς ψίθυρους.
Την άλλη μέρα κιόλας τα έντυπα και οι ιστοσελίδες του ΣΥΡΙΖΑ, ταυτοχρόνως, επικαλούνταν τον ελιγμό του Λένιν το 1918 με την συνθήκη του Μπρεστ- Λιτόφσκ, όταν και παραχώρησε στην Γερμανία τα πιο πλούσια εδάφη της δυτικής Ρωσίας για να στερεώσει το μπολσεβίκικο καθεστώς.
Παραχώρησε γη για να κερδίσει χρόνο.
Έτσι και ο Τσίπρας, ως σύγχρονος Λένιν, έκανε ένα «μεγαλοφυή» ελιγμό και υπέγραψε ό,τι κείμενο του έφεραν μπροστά του οι δανειστές.
Η ομάδα γύρω από τον Π. Λαφαζάνη δεν «τσίμπησε» κι έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και ο Βαρουφάκης. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, αυτό που μένει είναι μια πικρή γεύση, γιατί η πατρίδα μας σύρθηκε σε μια περιπέτεια από κάποιους τυχοδιώκτες οι οποίοι την έπαιξαν στα ζάρια για να ικανοποιήσουν τις ιδεοληψίες τους.
Πέντε χρόνια μετά, και υπό το φως των πρόσφατων αποκαλύψεων, πράγματι τα «παλικάρια» του ΣΥΡΙΖΑ «έδωσαν έδαφος» για να κερδίσουν εξουσία και να μεγαλώσουν το μαγαζί τους.
