Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Τελειώσανε τα ψέματα. Την Κυριακή, συμπληρώνουμε 1.625 ημέρες με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ στην εξουσία. Τέσσερα χρόνια, 5 μήνες και 13 ημέρες. Άλλη μία για να το εμπεδώσουμε, και πρώτος εγώ:
Τέσσερα χρόνια, 5 μήνες και 13 ημέρες. Τόσο κράτησε η αριστερή παρένθεση.
Κοιτώντας πίσω, δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ γι' αυτά τα 1.625 εικοσιτετράωρα. Ίσως να μη θυμάμαι και τίποτα πια. Ή να μη θέλω να θυμηθώ. Δηλαδή τι; Να θυμάμαι τι έγινε με τη ζωή μου, με τη ζωή της οικογένειάς μου, με τη ζωή των φίλων μου, με τη ζωή των ιερών ξένων μας και με τη ζωή ανθρώπων που ντρέπεσαι να τους πεις καλημέρα, μόνο και μόνο επειδή μια δράκα καλοζωισμένοι άντρες (άντρες όλοι τους, αφήστε κατά μέρος τις πλούσιες χορηγούς του θιάσου) ήθελαν μικροί να κάνουν περισσότερο σεξ από όσο τούς αναλογούσε —διότι περί αυτού και μόνο πρόκειται— και μίλαγαν τσιλημπουρδίζοντας ανάμεσα από τα βερμούτ για παγκόσμια ειρήνη και αφοπλισμό και για ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, και για άλλα τέτοια όμορφα και επαναστατικά —βέβαια η μόνη δική τους επανάσταση ήταν ν' αφήσουν μακρύ πλην σχολαστικά βουρτσισμένο μαλλί—, και όλο αυτό κακοφόρμισε συν τω χρόνω και ήρθε κι έγινε μέσα τους μια μεσσιανική αρρώστια που στο βάθος-βάθος της υποσχόταν την ιταμή διαχείριση ενός γεμάτου ταμείου;
Δεν θέλω να θυμηθώ. Να μου λείπει.
Ακόμη καλύτερα όμως: δεν «ξέρω» τι να νιώσω. Κι αυτό δεν είναι ούτε σχήμα λόγου, ούτε υπερβολή. Βασικά, και για να πω την πάσα αλήθεια, δεν νιώθω τίποτε. Ίσως μόνο μία πικρία. Γιατί, ξέρετε, είμαστε εδώ για λίγο, για πάρα-πάρα-πάρα πολύ λίγο. Αν το δεις από λίγο ψηλά, με τα μάτια του πουλιού που λένε και στο σινεμά, δεν είμαστε εδώ για παραπάνω από ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων. Για τόσο μόνο. Και σ' αυτό το ανοιγοκλείσιμο χωρά πολλή πίκρα, πολύς πόνος, πολλή αγωνία, και πολύς θυμός. Και μερικά άλλα πράγματα.
Στ' αλήθεια όμως: είμαστε εδώ για λίγο, για πάρα-πάρα-πάρα πολύ λίγο.
Η Γη σχηματίστηκε 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, κι αυτά είναι βέβαια πολλά, κανείς μας δεν έχει τη δυνατότητα να τα βάλει κάτω και να τα μετρήσει, και 1 δισεκατομμύριο χρόνια μετά εμφανίστηκαν οι προκαρυωτικοί οργανισμοί, ό,τι διάολο κι αν σημαίνει αυτό, κι άλλα 2 δισεκατομμύρια χρόνια μετά οι ευκαρυωτικοί, και όλα αυτά είναι επίσης πολλά, πάρα-πάρα-πάρα πολλά χρόνια, ναι. Και, ναι, 400 εκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα βγήκαν στη στεριά οι πρώτοι αμφίβιοι οργανισμοί, και πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι, και κάπου 6 εκατομμύρια χρόνια πριν περπάτησε ο Αυστραλοπίθηκος, και μετά από άλλα 5,5 οι Νεάντερταλ κυνήγησαν τα πρώτα τους θηράματα, και στα 200.000 χρόνια από τώρα, πέντε πάνω πέντε κάτω, νά σου κι εμείς να σηκώνουμε λίγο-λίγο το κεφάλι. Και να μεταναστεύουμε γιατί δεν μας χώραγε ο τόπος. Και να εξολοθρεύουμε τα συγγενικά μας είδη. Και να μένουμε μόνοι από το είδος μας, 30 χιλιετίες τώρα πάνω στον πλανήτη. Πολλά χρόνια κι αυτά. Δεν μπορείς να τα λογαριάσεις, ζαλίζεσαι.
Και κάπου 12.000 χρόνια πριν —μιας και το πιάσαμε ab ovo— αρχίσαμε να καλλιεργούμε τη γη και να εκτρέφουμε ζώα, και η εργασία καταμερίστηκε, και φτιάχτηκαν πόλεις και τάξεις, και αναπτύχτηκε σιγά-σιγά και το εμπόριο, και βγάλαμε κυβερνήσεις και παπάδες, και σκαρώσαμε άρματα και οργανώσαμε στρατούς, και επινοήσαμε και τα γραπτά σύμβολα ακριβώς για να λογαριάζουμε τι πουλήσαμε και τι έχουμε λαμβάνειν, και κάναμε και τον Τρωικό Πόλεμο, και τον τραγουδήσαμε, και μετά κάναμε κι άλλους πολέμους, κι άλλους, κι άλλους, και οι πρώτοι νικητές έγιναν οι επόμενοι ηττημένοι, και σκάψαμε χαρακώματα και εισπνεύσαμε αέρια μουστάρδας απ' αυτά που καίνε το μέσα σου, και κάναμε και κάτι ψευτοδιαλείμματα ανάμεσα στους πολέμους, και έπειτα κάψαμε και ανθρώπους μέσα σε θαλάμους αερίων, ναι, όλα αυτά — και όλα αυτά έγιναν από πολύ-πολύ παλιά μέχρι απλώς παλιά.
Απλώς παλιά. Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι σημερινό.
Το μόνο που είναι σημερινό είναι ο τρόμος μας — μπροστά στον θάνατο, μπροστά στον θάνατο του άλλου, μπροστά σε ένα σώμα που καταρρέει, μπροστά σε κάτι που πάει, νά τώρα δα θα μας γλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλα και θα χαθεί — και που μαζί του θα χαθεί και η λογική μας, και δεν θα μείνουν παρά μόνο δάκρυα να μας θυμίζουν. Αυτά τα δάκρυα θα είμαστε εμείς.
Όλες εκείνες οι πελώριες προϊστορικές και ιστορικές περίοδοι, οι μεγάλες γεωλογικές εποχές και οι μικρούτσικες περιοδολογήσεις της ιστορίας, όλες τους είναι —φανταστείτε— σαν ένας καρχαρίας, ψέματα: σαν ένα κοπάδι πεινασμένοι καρχαρίες που χιμάνε πάνω σε μια θάλασσα αφρόψαρα και τα λιανίζουν επί ώρες, μέχρι που δεν μένει τίποτε στην επιφάνεια του νερού, μήτε ένας τόσος δα κυματισμός ή λίγο αίμα. Κι εμείς πάλι, η δικιά μας αντίστοιχη στιγμή, είναι σαν αυτή ενός σαλιγκαριού που πασχίζει να φτάσει σε κείνο το πεσμένο φύλλο που είναι ένα μέτρο μακριά, μπας και τα καταφέρει κάποτε και μασήσει μια του άκρη, πριν το πιάσει ένα πουλί και το κάνει μια χαψιά.
Δεν είμαστε κάτι παραπάνω από αυτό. Ποτέ δεν ήμασταν.
Γι' αυτό και δεν «ξέρω» τι να νιώσω. Γι' αυτό και δεν νιώθω τίποτε. Ή ίσως, μόνο, μια πικρία. Γιατί, ξέρετε —αν και θαρρώ το ξαναείπα—, είμαστε εδώ για λίγο, για πάρα-πάρα-πάρα πολύ λίγο. Αν το δεις από λίγο ψηλά, με τα μάτια του πουλιού που λένε και στο σινεμά, δεν είμαστε εδώ για παραπάνω από ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων. Για τόσο μόνο. Και σ' αυτό το ανοιγοκλείσιμο χωρά πολλή πίκρα, πολύς πόνος, πολλή αγωνία, και πολύς θυμός. Και μερικά άλλα πράγματα.
Γι' αυτά τα άλλα είναι που ζούμε. Γι' αυτά τα άλλα είναι που υπομένουμε. Μόνο αυτά τα άλλα έχουν αξία. (Κι ας είναι, μεταξύ μας αυτό, μικρά και ασήμαντα στη μεγάλη κλίμακα? κι ας είναι προορισμός τους η λήθη). Μην ακούτε που σας λένε ότι έχουν και ο πόνος, και η αγωνία, και ο θυμός αξία. Δεν έχουν. Μόνο αυτά τα άλλα έχουν. Τα δικά σας πράγματα: αυτό που λένε, κυνήγι της ευτυχίας.
Αυτά να αναζητάτε, και να μην κοιτάτε το παρελθόν. Είναι κάτι πολύ μεγάλο, και μέσα του το χτες χάνεται σαν ένα όνειρο που δεν είδε κανείς. Αν μπορείτε, αλλάξτε το μέλλον. Αλλά το δικό σας μόνο, όχι το δικό μου. Το δικό μου αφήστε το στην ησυχία του, να χαρείτε.
* * *
Τελειώσανε τα ψέματα. Την Κυριακή, συμπληρώνουμε 1.625 ημέρες με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ στην εξουσία. Τέσσερα χρόνια, 5 μήνες και 13 ημέρες. Λίγο; Όχι. ΠΟΛΥ. Μια ζωή. Όλο αυτό που περάσαμε βάστηξε μια ζωή. Και η ζωή, ξέρεις, είναι αναθεματισμένα μικρή. Ένα τίποτα. Ένα fucking ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων. Και στο μεταξύ έχουμε και δουλειές. ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ.
Δόξα τω Θεώ, κλείνει η παρένθεση.
Α υ λ α ί α.
