Είναι γνωστόν πως η Αριστερά ανέκαθεν ήταν κατά των εξοπλισμών. Επί μεγάλης Σοβιετίας διότι έτσι εξυπηρετούσε τα συμφέροντά της μητέρας-πατρίδας, στη συνέχεια είτε από κεκτημένη ταχύτητα είτε από καθαρή ανοησία, βλέπε ιδεοληψία. Η άμεση μετάφραση της δαπάνης ενός π.χ. F-35, σε ένα νοσοκομείο που δε θα ανεγερθεί, ανήκει στα στερεότυπα της Αριστεράς, όπως και «οι συνθήκες εργασιακής γαλέρας» και «τα ματωμένα πλεονάσματα».
Μα γιατί δεν ανανεώνουν το ρεπερτόριό τους; γιατί είναι κολλημένοι σε αυτά τα κλισέ που, πέραν όλων των άλλων, δε συγκινούν κανένα πέραν από τον μικρόκοσμό τους; Διότι αυτά ακριβώς τα κλισέ είναι ο κώδικας επικοινωνίας τους. Το σύνθημα και το παρασύνθημα. Και αυτοί οι κώδικες δύσκολα αλλάζουν. Βέβαια, στις μέρες μας αρχίζει να υπάρχει ένα πρόβλημα. Τα ίδια κλισέ τα ορέγεται και το ετεροθαλές αδερφάκι της
Αριστεράς, η λεγόμενη «ρωσόφιλη Δεξιά», ο νέος σφραγιδοφύλακας των αξιών του ξανθού γένους. Ακόμα και στις πολεμικές δαπάνες είναι επιφυλακτική η ρωσόφιλη Δεξιά, στον βαθμό που δυνητικά μπορεί να στραφούν κατά της μαμάς-Ρωσίας. Είδαμε με τι πάθος αγωνίστηκαν εκπρόσωποι της να βγάλουν άχρηστα τα F-35, αλλά αν τυχόν τα αγοράσουν οι Τούρκοι θα μιλούν για ήττα της Ελλάδας και προσωπικά του Μητσοτάκη.
Ακούγοντας και διαβάζοντας για «τα ματωμένα πλεονάσματα» διαπίστωσα ότι υπάρχει πλήρης άγνοια από πολλούς βουλευτές της αντιπολίτευσης -πιθανόν και από κυβερνητικούς βουλευτές, αλλά αυτοί δε μιλούν- για το τι σημαίνει πρωτογενές πλεόνασμα. Πίστευα, ότι επειδή αυτές οι δύο λεξούλες μας έχουν ταλαιπωρήσει επί μια 15ετία, όλοι οι Πατέρες του Έθνους μας θα γνώριζαν τη σημασία τους. Δυστυχώς, διαψεύστηκα. Και μέσα σε αυτήν την άγνοια τους μπλέχτηκαν με τη 13η σύνταξη, τις φρεγάτες Μπελαρά και τις κάθε μορφής παροχές.
Σου λέει ο βουλευτής της αντιπολίτευσης: «11 δισεκατομμύρια πλεόνασμα και μοιράζεις μόνον το ένα δισεκατομμύριο. Σε καταγγέλλω». Αν ο δημοσιογράφος έχει υπομονή και γνωρίζει, τον βάζει στη θέση του. Διαφορετικά ο τηλεθεατής μένει με την εντύπωση του «μοναχοφάη» Μητσοτάκη. Και στο κλασικό πλέον ερώτημα -αποτέλεσμα όλων αυτών των αντιλήψεων- αν διδαχθήκαμε από τα μνημόνια, η απάντηση είναι: φυσικά και δε διδαχθήκαμε. Από τη στιγμή που ακόμα και σήμερα η πλειοψηφία πιστεύει πως την κρίση την έφεραν τα μνημόνια, είναι λογικό να απαξιώνει και τη λογική του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Συνεπώς, να μην απορούμε με την πλειοδοσία για παροχές. Ούτε για την εναντίωση της Αριστεράς, μαζί με το μικρό της αδερφάκι τη «ρωσόφιλη Δεξιά», στους εξοπλισμούς. Απλώς σήμερα το μέτωπο είναι πιο ευκρινές από κάθε άλλη φορά: η επόμενη μάχη θα δοθεί μεταξύ της στοιχειώδους σοβαρότητας και της πλήρους γελοιότητας. Αυτός θα είναι ο μοναδικός όρος της αναμέτρησης.
