Του Σάκη Μουμτζή
Στη συνέντευξη στο CNN ο Α. Τσίπρας έδειξε τον παλιό, «καλό» του εαυτό, που όλοι γνωρίζαμε. Δεν συνετίστηκε από την ήττα της 26ης Μαΐου.
Εμπαθής, διχαστικός, επιθετικός, δήλωσε πως «οι μεταρρυθμίσεις της Νέας Δημοκρατίας μυρίζουν αίμα».
Φυσικά, η Νέα Δημοκρατία δεν θα εμπλακεί σε διάλογο με έναν άνθρωπο που παραληρεί. Που ουσιαστικά βγάζει κραυγές.
Αλλά αυτός είναι ο Α. Τσίπρας. Αυτή είναι η πολιτική του κουλτούρα. Παραμένει ένας άνθρωπος που βλέπει πως οι ιδιόμορφες συνθήκες που τον ανέδειξαν μεταβάλλονται, και προσπαθεί να βρει έναν καινούργιο ρόλο, να αλλάξει προφίλ.
Αλλά δεν είναι εύκολο. Μπροστά στα αδιέξοδα του επιστρέφει στις ρίζες του. Γίνεται υβριστής και προκλητικός.
Στην ίδια συνέντευξη δήλωσε ξεδιάντροπα πως «βεβαίως κι εγώ μπορώ να πω ότι μπορώ να περπατήσω στην θάλασσα σαν τον Ιησού Χριστό», αναφερόμενος στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Ποιος τα λέει αυτά;
Αυτός που δήλωνε πως θα σκίσει τα μνημόνια με έναν νόμο κι ένα άρθρο, αυτός που δήλωνε πως θα βαρά το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν, αυτός που υποσχόταν ότι θα επιβληθεί στους εταίρους –δανειστές μας. Το «go back κυρία Merkel» ο Τσίπρας το είπε.
Σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι όλα αυτά που εξήγγειλε τότε ο Α. Τσίπρας φαντάζουν σαν τον βηματισμό του Ιησού στα κύματα. Και τολμά και εγκαλεί τον Μητσοτάκη πως δήθεν υπόσχεται θαύματα, την στιγμή που οι εξαγγελίες της Νέας Δημοκρατίας είναι φειδωλές και κοστολογημένες.
Αν υπάρχει μια ιδιαιτερότητα σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία είναι οι χαμηλοί τόνοι και το μετρημένο πρόγραμμα του Κ. Μητσοτάκη. Καμιά υπερβολή, καμιά υπόσχεση.
Αλλά όταν υπάρχει από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ένδεια επιχειρημάτων και ανυπαρξία θετικών πεπραγμένων, ο αρχηγός τους καταφεύγει στην γνωστή συνταγή του.
Στον διχαστικό λόγο και στις κραυγές.
Μέσα στην παραζάλη του, ο Α. Τσίπρας νομίζει πως βρίσκεται στο 2014-2015. Δεν αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται στην δύση του. Δεν αντιλαμβάνεται πως το έργο που παίχτηκε από το 2011 ως το 2019 τελείωσε στις 26 Μαΐου.
Και συνεχίζει να μονολογεί προκαλώντας και λοιδορώντας.
Συγχρόνως βέβαια, εκθέτει ανεπανόρθωτα και όλους αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν πως ο Τσίπρας αλλάζει, βελτιώνεται, γίνεται πιο μετριοπαθής. Τους εκθέτει, καθώς τους διαψεύδει σχεδόν καθημερινά.
Ο Α. Τσίπρας παραμένει αναλλοίωτος. Δεν μπορεί να αλλάξει γιατί δεν γνωρίζει άλλον ρόλο. Αυτόν έμαθε στα αμφιθέατρα, στις καταλήψεις και στις παλαιοκομμουνιστικές ραδιουργίες.
Έτσι μόνον μπορεί να μιλήσει, αυτά μόνον μπορεί να πει.
Η συναίνεση, ο διάλογος, η μετριοπάθεια, είναι έννοιες άγνωστες σε αυτόν. Βρίσκεται έξω από τα νερά του, όταν δεν διχάζει και δεν καταγγέλλει.
Ήταν και παραμένει ένας ημιμαθής τυχοδιωκτάκος που νομίζει πως είναι ο Α.Παπανδρέου και αυτήν την εικόνα προσπαθεί να την πουλήσει στους πολίτες.
Σήμερα, οι συνθήκες άλλαξαν. Ο ταχυδακτυλουργός δεν μπορεί να βγάλει άλλους λαγούς από το καπέλο του. Το κοινό σταμάτησε να χειροκροτεί.
Του έχουν απομείνει κάποιοι λίγοι θαυμαστές που ελπίζουν στο θαύμα. Ελπίζουν πως ο μάγος –Αλέξης θα εμφανίσει, έστω την τελευταία στιγμή, τον λαγό. Ας περιμένουν.
Έμειναν 13+1 και έπειτα ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
