Αν σας πω ότι βαριέμαι τον μύθο του Πολυτεχνείου; Ναι, ναι, εγώ που ανήκω στην πρώτη μεταπολιτευτική φοιτητική γενιά, εγώ που έφαγα μερόνυχτα συζητήσεων με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της εξέγερσης, ούτε να ακούω δεν θέλω πια γι αυτήν.
Ούτε καν ως Ιστορία. Εγώ, που από βίτσιο ξέρω έναν-έναν τους βυζαντινούς αυτοκράτορες και αν ανήκαν στους Ίσαυρους, στους Κομνηνούς ή στους Άγγελους, σας ενημερώνω ότι πλήττω πλέον θανάσιμα μπροστά στο ιστορικό ερώτημα «ποιος έριξε τη χούντα;»
Ξέρετε γιατί; Διότι αν είναι τα Πολυτεχνεία να μας ενώνουν και οι εθνικές τραγωδίες να μας διδάσκουν, να τα δοξάσουμε και να τα μνημονεύσουμε εκατό φορές. Αλλά αν είναι να τα ανασταίνουμε κάθε τόσο για να μπορούμε να παίζουμε μπουνιές μεταξύ μας, καλύτερα να τα αφήσουμε να πάνε στο καλό.
Και όταν οι ίδιοι οι (εβδομηντάρηδες και ογδοντάρηδες πια) πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου κάθονται παράμερα και κοιτάζουν αδιάφοροι την κλοτσοπατινάδα περί του νοήματος των δικών τους πεπραγμένων, έχει καμιά ουσία να αλληλοσφαλιαρίζονται τα παιδιά και τα εγγόνια τους;
Διότι εδώ φτάνουμε σε κάτι τραβηγμένες από τα μαλλιά ακρότητες, που μπορούν να τρελάνουν κάθε λογικό και νουνεχή άνθρωπο. Αυτοί που λένε ότι η χούντα έπεσε από το Πολυτεχνείο, κατηγορούν τους άλλους ότι περιφρονούν και υποβαθμίζουν την αξία των λαϊκών αγώνων.
Αυτοί που λένε ότι η χούντα έπεσε από την τραγωδία της Κύπρου (πέραν της χρονικής συνάφειας εθνικής κρίσης και πτώσης του Ιωαννίδη) κατηγορούν τους άλλους ότι ως διεθνιστές αξιολογούν ως κρισιμότερη μια διαδήλωση από έναν εθνικό ακρωτηριασμό.
Επειδή λοιπόν εγώ, με το στρογγυλό μυαλό μου, θεωρώ και τις δύο εκδοχές μονομερείς από μόνες τους, προτείνω να συμφωνήσουμε κάτι άλλο. Ότι η χούντα έπεσε και από τα δύο. Ότι το Πολυτεχνείο αποψίλωσε τη χούντα από κάθε εναπομείναν κύρος και αποκάλυψε στον απλό κόσμο το ποιόν της, ενώ στη συνέχεια η κυπριακή τραγωδία την αποτέλειωσε. Να δούμε το ένα ως συνέχεια του άλλου, να θεωρήσουμε τα δύο γεγονότα ως συνεχόμενους κρίκους της ίδιας αλυσίδας;
Κάντε αυτή την απλή ερώτηση στους φανατικούς πυρήνες των δύο αντιτιθέμενων απόψεων και παρατηρήστε αντιδράσεις. «Όχι» θα απαντήσουν αμφότεροι. Διότι τελικά, ούτε την ιστορική αλήθεια ψάχνουν, ούτε διδάγματα για το σήμερα αναζητούν βυθιζόμενοι στις πληγές και στις δόξες του παρελθόντος μας. Ευκαιρία για καυγά ψάχνουν. Ένα εργαλείο αναζητούν για να βγάλουν χολή ο ένας εναντίον του άλλου και τίποτα άλλο.
Για αυτό σας λέω, αφήστε ήσυχα εκεί που κοιμούνται και τον μύθο του Πολυτεχνείου και τα αίτια της Κυπριακής τραγωδίας. Τη βαρεμάρα των ένθεν κακείθεν πρωταγωνιστών τους (μισό αιώνα μετά) παρατηρήστε και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Κοιτάξτε μπροστά, παρακαλώ. Ο πίσω δρόμος, μόνο με αφορμές για ανούσιους καυγάδες είναι στρωμένος.
