Του Αλέξανδρου Παπαδόπουλου
Σε αυτή τη χώρα κάνουν απόλυτο κουμάντο οι μειοψηφίες. Όχι γιατί είναι δυναμικές. Κάνουν κουμάντο γιατί όλοι οι υπόλοιποι σιωπηλά τις υποστηρίζουμε.
Στη δουλειά σου δεν μπορείς να πας γιατί μια μειοψηφία αποφασίζει να κλείσει όλο το κέντρο της πόλης για να κάνει διαμαρτυρία. Αλλά αν πάει η αστυνομία να τους διαλύσει, όλοι οι υπόλοιποι θα κριτικάρουμε για την βία του κράτους.
Στο γήπεδο δεν μπορείς να πας γιατί μια μειοψηφία αποφασίζει να βρίζει, να σπάει καρέκλες και να καίει καθίσματα. Αλλά αν μπουν τα ΜΑΤ και τους χτυπήσουν όλοι οι υπόλοιποι θα κράζουμε πως η αστυνομία ξεπέρασε τον ρόλο της χτυπώντας «φιλάθλους».
Στο Πανεπιστήμιο δεν μπορείς να πας γιατί μια μειοψηφία αποφασίζει να το γεμίζει μουτζούρες, αφίσες, να τραμπουκίζει και να πετάει μολότοφ. Αλλά αν συλληφθούν, όλοι οι υπόλοιποι θα κράζουμε πως οι «μπάτσοι» συλλάβανε φοιτητές που ήθελαν να κάνουν μάθημα.
Στο σχολείο δεν μπορείς να πας γιατί μια μειοψηφία αποφασίζει να κάνει κατάληψη. Αλλά αν μπει η αστυνομία να ανοίξει την κατάληψη, όλοι εμείς θα πούμε πως η αστυνομία βιαιοπράγησε απέναντι σε ανήλικα παιδάκια.
Στον χώρο εργασίας δεν μπορείς να δουλέψεις γιατί μια μειοψηφία αποφασίζει να κάνει απεργία, αλλά αν μειωθούν στο ελάχιστο οι δυνατότητες των συνδικαλιστών, όλοι εμείς θα λέμε «πλήττονται τα εργασιακά δικαιώματα».
Στο νυκτερινό μαγαζί δεν μπορείς να πας γιατί μια μειοψηφία αποφασίζει να ντουμανιάζει όλο το χώρο χωρίς να σέβεται τον διπλανό, αλλά αν μπουν τσουχτερά πρόστιμα όλοι εμείς θα λέμε «οι νονοί της νύχτας δεν τους πειράζουν, το παιδί μου που έκανε ένα τσιγαράκι τους πείραξε και τώρα πρέπει να πληρώσω 1.500€ πρόστιμο»
Στο πεζοδρόμιο δεν μπορείς να περπατήσεις γιατί μια μειοψηφία αποφασίζει να παρκάρει επάνω του και να το κλείσει. Αλλά αν στο μαζέψει η τροχαία με τον γερανό, όλοι εμείς, θα λέμε «και που να το παρκάρω δηλαδή;».
Την ζωή σου δεν μπορείς να την προστατέψεις γιατί μια μειοψηφία αποφασίζει να τρέχει σαν τον διάολο στους δρόμους, κάνοντας κόντρες και ράλι με κίνδυνο να σε σκοτώσει, αλλά αν η ποινή είναι να σου αφαιρεθεί το δίπλωμα για πάντα χωρίς δεύτερη ευκαιρία, όλοι εμείς θα πούμε «Ε, όχι κι έτσι, αυτό είναι εξοντωτικό».
Τις απόψεις σου δεν μπορείς να τις πεις ελεύθερα γιατί μια μειοψηφία θα σε αποκαλέσει ρατσιστή, Γερμανοτσολιά, προδότη, εθνικιστή, ομοφοβικό, Εβραίο ή οτιδήποτε άλλο, αλλά κανένας από τους υπόλοιπους δεν θα σε υπερασπιστεί γιατί θα σκεφτεί «άσε μην μπλέξω κι εγώ».
Στον δρόμο δεν μπορείς να οδηγήσεις γιατί μια μειοψηφία αποφασίζει να κυκλοφορεί ανάποδα μηχανάκια ντελίβερι να σταματάει όπου θέλει για να πάρει κούρσα ταξί ή για να ξεφορτώσει το φορτηγό κλπ, αλλά αν μπουν κι εδώ τσουχτερά πρόστιμα, όλοι εμείς θα λέμε «τώρα το ποδηλατάκι και το πατίνι σας έφταιξε ή ο κακομοίρης ο ταξιτζής που δουλεύει για το μεροκάματο».
Όσο λοιπόν εμείς θα δείχνουμε κατανόηση και επιείκεια στις μειοψηφίες, τόσο αυτές θα κάνουν κουμάντο στη ζωή μας. Τόσο θα επιβάλουν την δυναμική τους παρουσία στην καθημερινότητά μας. Διότι τις μειοψηφίες μπορεί να τις ελέγξει μόνο το κράτος με την αστυνομία και την επιβολή του νόμου με νόμιμη βία. Αλλά για να το κάνει αυτό, πρέπει να έχει την στήριξη της κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία όμως, δεκαετίες τώρα, με την κατανόηση και την ανοχή της, στηρίζει τον παραβατικό, τον αντικοινωνικό, τον τραμπούκο.
Δεν ξέρω τι ψυχολογικά παιδικά τραύματα κουβαλάει η ελληνική κοινωνία και πως της γεννήθηκαν. Ξέρω όμως πως όσο βλέπουμε τον κράτος σαν εχθρό και την αστυνομία σαν «μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους», τόσο θα κουμαντάρουν πλήρως την ζωή μας η κάθε λογής μειοψηφίες.
Τουλάχιστον μην παραπονιόμαστε. Εμείς τους στηρίζουμε.
