Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σχεδίαζαν γεμάτοι αυτοπεποίθηση να διχάσουν τη Νέα Δημοκρατία, να παρασύρουν τη νέα Κεντροαριστερά και να πείσουν Αμερικάνους και Ευρωπαίους για την «ικανότητά» τους. Και όπως ήταν φυσικό, χειρίστηκαν το ζήτημα με τον χειρότερο τρόπο. Δεν επεδίωξαν τη συναίνεση του πολιτικού συστήματος, δεν ενημέρωσαν κανέναν για το τι ήθελαν να κάνουν και δεν υπολόγισαν τη νεύρωση ενός ηττημένου λαού.
Και όταν όλοι βρέθηκαν απέναντι τους, θεώρησαν καλό να συνεχίσουν το γνωστό κόλπο της αυταπάτης, επενδύοντας, ως συνήθως, στην αδυναμία... των ψηφοφόρων τους. Απ'' ό τι φαίνεται, την «Μακεδονία» την έχασαν. Και είναι πολύ πιθανόν στον επόμενο μήνα να εκτεθούν ακόμα περισσότερο, όταν αποκαλυφθεί τι ακριβώς έχουν συμφωνήσει με τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους στο ζήτημα της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Και τι θα κάνουν για αυτό; Θα αναζητήσουν ένα νέο αφήγημα αποπροσανατολισμού. Μπορούσαν να το κάνουν για τις παραμονές των εκλογών αλλά μετά το χθεσινό συλλαλητήριο, θα το ανασύρουν εσπευσμένα και κάτω από συνθήκες πανικού.
Ό, τι όμως και να κάνουν, δεν έχουν πια τον λαό μαζί τους. Είτε δια της λογικής που δείχνει την ανεπάρκεια της οικονομικής τους πολιτικής είτε δια του θυμικού που παραπέμπει στους απαράδεκτους χειρισμούς του εθνικού ζητήματος. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πλέον απωλέσει το διαχρονικό κεκτημένο φαντασιακό μέγεθος της Αριστεράς που ήταν ο «λαός».
Υπάρχει ένα ασφαλές κριτήριο να κρίνεις τις εξουσίες, για τον βαθμό λαϊκής αποδοχής που διαθέτουν: Είναι ο τρόπος που αντιδρούν σε κάθε κοινωνική δυσανεξία. Αν κατανοούν τις αντιδράσεις της πλειοψηφίας ή αν αμύνονται επιθετικά, επικαλούμενες ηθικές, πολιτικές και καμιά φορά και «θρησκευτικές» αρχές.
Στην περίπτωση της Αριστεράς, ισχύουν οι «θρησκευτικές» αρχές. Είναι πασίγνωστο το μοτίβο της απόρριψης κάθε ιδεολογίας ή πολιτικής θέσης που δεν συνάδει με το δόγμα της «θρησκειολογίας» της. Όποιος δεν είναι δικός μας είναι με τους άλλους και όποιος διαμαρτύρεται εξυπηρετεί σκοτεινά συμφέροντα ανατροπής μας.
Δυστυχώς για τη χώρα, αυτοί οι άνθρωποι δεν κυβερνούν. Στην πραγματικότητα, δεν τους ενδιαφέρει καμία διαχείριση αποφάσεων. Μόνο η εξουσία και η ανάπτυξη μηχανισμών που θα τους εξασφαλίζουν τη συνέχεια και την πολιτική τους επιβίωση.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν επεδίωξαν καμία συνεννόηση με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα αλλά μόνο με την ιεραρχία της Εκκλησίας! Γιατί επένδυσαν στους κοινούς κώδικες που ενώνουν τις δύο «θρησκείες», προκειμένου να εξασφαλίσουν από κοινού την νομή της εξουσίας.
Τα κατάφεραν; Μάλλον όχι. Γιατί ούτε τη Νέα Δημοκρατία δίχασαν ούτε και εξασφάλισαν την ανοχή των «αδερφών πιστών» της Εκκλησίας. Όσο για την Κεντροαριστερά, οι κλυδωνισμοί της δεν είναι μάλλον ικανοί να δώσουν περισσότερες ψήφους στον ΣΥΡΙΖΑ...
Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί πια να μιλάει για «λαό». Ούτε καν ως φαντασίωση. Διέπραξε ακόμα ένα λάθος τεραστίων και εθνικών διαστάσεων. Επιχείρησε να λύσει ένα εθνικό θέμα, υιοθετώντας μικροκομματική ατζέντα, επιδιώκοντας τη διάσπαση της αντιπολίτευσης. Εκτίμησε ότι η κοινή γνώμη, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, θα μεταστραφεί αν βάλει τον ελεγχόμενο Τύπο να κρεμάει ετικέτες σε ακροδεξιούς και εθνικιστές.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον εκτεθειμένος, ακόμα και αν περάσει από το κοινοβούλιο την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Δυστυχώς όμως για την χώρα, θα προσπαθήσει να κάνει τα πάντα για να κρατήσει την εξουσία, χωρίς έρεισμα και διάθεση παραγωγικής διοίκησης μέχρι τέλους. Είναι πια επικίνδυνος για τη χώρα...
