Του Δημήτρη Καμπουράκη
Συγνώμη, αλλά τι ακριβώς είναι ο Νίκος Μαραντζίδης και κάθε φορά που θα γράψει κάτι, σπεύδουν οι μισοί να τον ξεχέσουν (συγνώμη κιόλας) και οι άλλοι μισοί να τον υποστηρίξουν; Παλιότερα τον λάτρευε η ΝΔ και τον μισούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πίνουν νερό στ' όνομα του στην Κουμουνδούρου και βγάζουν φλύκταινες στο Μοσχάτο. Ψυχραιμία παλικάρια.
Εγώ τον Μαραντζίδη δεν τον γνωρίζω. Αν έτυχε να συναντηθούμε κάπου-κάποτε (πριν γίνει τόσο διάσημος) δεν το θυμάμαι και να με συμπαθά. Παρακολουθώ την δουλειά του, διαβάζω τις αναλύσεις του, μελετώ τις δημοσκοπήσεις του πανεπιστημίου Μακεδονίας, διαβάζω τα βιβλία του. Θαρρώ πως κάτι γνωρίζω απ' αυτόν, εκ του μακρόθεν. Αλλά ειλικρινά, αυτή την «Μαραντζιδοποίηση» του πολιτικού διαλόγου στην χώρα δεν την αντιλαμβάνομαι.
Έγραψε πρόσφατα ότι δεν αρκεί να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία. Έγινε χαμός. Έγραψε μετά ότι στην Δημοκρατία αξίζει τον κόπο να ξεχνάμε και λίγο. Δεύτερος χαμός. Τώρα γράφει ότι η ΝΔ μετατρέπεται σε Νεοδεξιό κόμμα της Ευρώπης. Κόλαση στην Κουμουνδούρου. Σαρανταπέντε θεωρητικοί κι εξήντα μαθητάδες του βάλθηκαν ν αποδομήσουν την άποψη του, στην πραγματικότητα διατυμπανίζοντας την στα πέρατα της επικράτειας. Όπως έκαναν παλιότερα οι ΣΥΡΙΖΑίοι για τις δημοσκοπήσεις του, που βρίζοντας τες τις έστελναν πακέτο ως το πιο μικρό χωριό.
Παιδιά, ο Μαραντζίδης έχει τις θέσεις του και τις γράφει ευθαρσώς. Μακριά από δημοκρατικούς ανθρώπους οι θεωρίες συνωμοσίας και η ποινικοποίηση των απόψεων. Δεν καταλαβαίνω γιατί βαλθήκαμε όλοι, κάθε φορά που γράφει κάτι, να τον αντιμετωπίζουμε σαν τον Λούθηρο που τοιχοκόλλησε τις 95 θέσεις του στην εξώπορτα της μητρόπολης της Βιτεμβέργης. Έχει την γνώμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε «κανονικό» και σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Καλά κάνει, την πεποίθηση του διατυπώνει. Οι υπόλοιποι γιατί τσιμπούν;
Ο Μαραντζίδης είναι ένας μορφωμένος, ευφυής, επιστημονικά καταρτισμένος και συγκροτημένος άνθρωπος. Προσωπικά πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι και ωραίος τύπος, ανοικτών οριζόντων άνθρωπος. Όλοι οι υπόλοιποι όμως, κόψτε την πλάκα με τις συνεχείς απαντήσεις ή αναφορές στα κείμενα του, λες και αποτελούν το καταστάλαγμα της ιδεολογικοποιλιτικής καταφυγής του ΣΥΡΙΖΑ. Μην κάνετε το λάθος να τον θεωρείτε τον κρυφό Αλτουσέρ του Τσίπρα, που βάλθηκε να κάνει τη δουλειά που δεν μπορεί ν' αποτελειώσει ο Καρτερός. Δεν είναι μόνο λανθασμένη άποψη, είναι και ολίγον επικίνδυνη.
Επίσης, κόψτε αυτές τις πρωτόγονες αναλύσεις για το ασύμβατο της υποστήριξης του «εθνικού στρατοπέδου» στο βιβλίο του «Εμφύλια πάθη» και της άποψης ότι πρέπει να συνομιλούμε με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αστείο και να το λέμε. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το βιβλίο αυτό ανοίγει έναν καινούριο κύκλο ιστορικής θεώρησης του εμφυλίου. Όπως όλα τα πρώτα έργα των νέων κύκλων, μπατάρει προς την αντίθετη πλευρά απ' αυτήν που κυριαρχούσε στον προηγούμενο κύκλο. Ανοίγει όμως έναν δρόμο για μια νέα ιστορική ισορροπία.
Τέλος πάντων, ο Μαραντζίδης έχει βρει τον τρόπο να μπαίνει στο κέντρο του πολιτικού και ιδεολογικού διαλόγου της χώρας. Επ' αυτού, ομολογουμένως τον ζηλεύω. Συμβουλεύω όμως αυτούς που σήμερα τον δοξάζουν ή αυτούς που τον κατακεραυνώνουν, να είναι πιο προσεκτικοί. Εμένα ο Νίκος μου θυμίζει λίγο τον νομπελίστα Περουβιανό Μάριο Βάργας Λιόσα. Στο έργο του ο Λιόσα, πρώτα αφήνει τον αναγνώστη να ταυτιστεί πλήρως με κάποιον από τους λογοτεχνικούς του πρωταγωνιστές και μετά, μέσα σε λίγες σελίδες φτιάχνει έναν τόσο αριστοτεχνικό δοξαστικό για τον αντίπαλο του που ανατρέπει όλες τις πεποιθήσεις και τα συναισθήματα αυτού που τον διαβάζει. Στο τέλος, οι πρωταγωνιστές καταλήγουν σε ισοπαλία και όλη την δόξα την παίρνει ο συγγραφέας για την ικανότητα του να αναλύει χαρακτήρες…
