Του Αντώνη Πανούτσου
Στις 25 Ιουλίου του 2015 η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Τασία Χριστοδουλοπούλου ανακοίνωνε την αποδέσμευση του χώρου στον Καρά Τεπέ. Ταυτόχρονα ανακοίνωνε την λειτουργία του Κέντρου Πρώτης Υποδοχής στην Μόρια.
Το κέντρο της σύμφωνα με την υπουργό θα είχε την κατάλληλη υποστήριξη και τα απαραίτητα μηχανήματα, με γραμμές σύνδεσης με τη Europol για να εκτελούνται οι διαδικασίες που θα επέτρεπαν στους πρόσφυγες να ταυτοποιούνται χωρίς καθυστερήσεις ώστε να παραμένουν ελάχιστα.
Θα ήταν ένα ανθρωπιστικό βήμα μπρος ώστε να πάψει να υπάρχει το κέντρο μεταναστών στην την Αμυγδαλέζα, Το «σύγχρονο Νταχάου όπου στοιβάζονται άνθρωποι σε συνθήκες απάνθρωπες και εξευτελιστικές» όπως το είχε περιγράψει το τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Το κολαστήριο ψυχών της εποχής των σαμαροβενιζέλων, που είχε κάνει τον Γιάννη Πανούση στην πρώτη επίσκεψη του να κλάψει.
Από τότε πέρασαν τρεισήμισι χρόνια. Το «Νταχάου των σαμαροβενιζέλων» όπως και ο Πανούσης είναι πια ανάμνηση. Όπως και το προσφυγικό για το τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα ασχολείται με «Το λιντσάρισμα και την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου» από την αστυνομία και πιο πριν «το δηλητήριο της πατριαρχίας, του ρατσισμού και του σεξισμού», «την άμεση αποφυλάκιση του Τουργκούτ Καγιά» και αξέχαστη ομιλία του Δημήτρη Παπαδημούλη «Τα Δικαιώματα των γυναικών σε Ταραγμένους Καιρούς».
Not to mention τον Μάκη Μπαλαούρα και τους Ανυπότακτους Νέους Επιστήμονες. Που δεν είναι όνομα συγκροτήματος αλλά ο Μπαλαούρας και οι αγώνες του για τους επιστήμονες που την κοπάνησαν από τον στρατό.
Άλλωστε, ο Ιανουάριος του 2014, που ο Τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε την ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για την Αμυγδαλέζα είναι μακρινός. Και το θέμα της ερώτησης κομμάτι άβολο. Τότε ήταν «η οικονομική αποτελεσματικότητα και η διαφάνεια στην λειτουργία των «κέντρων πρώτης υποδοχής και φιλοξενίας» με τα όποια λεφτά έπαιρνε η κυβέρνηση Σαμαρά. Σήμερα θα αφορούσε τα 1,6 δις. για το προσφυγικό που η Ευρώπη έδωσε και προσπαθεί να βρει που κατέληξαν.
Στο μόνο μέρος που δεν μπορεί να κατέληξαν είναι στην Μόρια που οραματίστηκε η Τασία. Από την πρώτη μέρα ήταν ένας τόπος δυστυχίας. Όταν οι μετανάστες δεν προσπαθούσαν να φύγουν σκοτωνόντουσαν μεταξύ τους. Γιατί αν τον Μάιο του 2016 κάθε πλοίο που έφευγε από την Λέσβο ερευνάτο από τους λιμενικούς για λαθρεπιβάτες, τον Οκτώβριο του 2015 οι μετανάστες δεν μπορούσαν να φύγουν αλλά Αφγανοί και Άραβες συγκρουόντουσαν στον καταυλισμό. Η Μόρια για την κυβέρνηση ήταν ένα όνειδος αλλά και η μόνη αποδοτική επένδυση, για την ίδια και τις αγαπημένες της ΜΚΟ.
Τα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ πριν αναλάβει την εξουσία «ανοιχτά σύνορα», «δεν υπάρχουν παράνομοι άνθρωποι» είχαν αποδειχθεί αυτό που ήταν. Συνθήματα. Καλά για να χαϊδεύουν τα αυτιά των multi culti οπαδών που η μόνη τους επαφή με το προσφυγικό ήταν τα πολυπολιτισμικά πανηγύρια της Κλαυθμώνος αλλά άχρηστα εκεί που παιζόταν το παιχνίδι.
Στα υποτίθεται κέντρα ταχείας διαλογής των αιτήσεων στα νησιά που είχαν μεταβληθεί σε χώρους μόνιμου εγκλεισμού. Μετατρέποντας το αρχικό «καλώς ήλθατε» των ντόπιων σε «άντε να μας αδειάσετε την γωνιά» και την αρχική ανακούφιση που νομίζανε ότι θα κινούνται ελεύθεροι στην απελπισία «εδώ που ήρθαμε θα μείνουμε για πάντα». Και με την κυβέρνηση να μην έχει το παραμικρό σχέδιο για το μέλλον εκτός από το να εισπράττει τα λεφτά της Ευρώπης και να κρύβει το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι, όπως έκανε την Μόρια.
Το βέβαιο είναι ότι χρειάζεται μια νέα πολιτική στο προσφυγικό. Χωρίς τα δάκρυα του Πανούση και τα solarium της Τασίας. Χωρίς φτηνές ευαισθησίες αλλά με ρεαλισμό. κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι ευχολόγια παρά μόνο στρατηγική. Τόσο σαφής και λιτή που να μπορεί να γραφτεί στην πίσω πλευρά ενός τραπουλόχαρτου.
Το «αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων, άμεσος διαχωρισμός προσφύγων και οικονομικών μεταναστών και επιτάχυνση της διαδικασίας απονομής ασύλου» που είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι υπεραρκετό. Φτάνει να υπάρχει και το πολιτικό θάρρος. Δηλαδή στην προσφιλή αριστερή τακτική , στο πρώτο «φασίστες» που θα ακουστεί, η κυβέρνηση να μην σκύψει ένοχη το κεφάλι και τα πάρει όλα πίσω .
