Η κίνηση τακτικής του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να εμφανίσει ολόκληρο το κόμμα του ως «θύμα» της παρακολούθησης από την κυβέρνηση είναι πολιτικά έξυπνη.
Όμως, μέρος της χθεσινής γραπτής ανακοίνωσής του, αφήνει περιθώρια να δοθεί μια άκρως δυσάρεστη «ερμηνεία» της στρατηγικής του. Ερμηνεία, η οποία είναι συμβατή με το κλίμα των ημερών, καθώς μοιάζει να επιχειρείται εκούσια ή ακούσια η δημιουργία ενός εκβιαστικού πλαισίου εντός του ΠΑΣΟΚ και του κύκλου των συνομιλητών του προέδρου του. Άκουγαν εμένα να μιλάω με εσάς, επομένως άκουγαν και εσάς.
Στον κύκλο τοποθετήθηκαν, χωρίς ο πρόεδρος να χρειαστεί να γίνει συγκεκριμένος, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, βουλευτές, κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές και πλείστα άλλα πρόσωπα. Αυτομάτως όσοι έχουν κάποιους ενδοιασμούς ή ανησυχία μέχρι ποιο σημείο θα πρέπει να συνεχιστεί η διελκυστίνδα με την κυβέρνηση σε αυτό το πεδίο, δεν δύνανται να σταθούν απέναντι στην Παράταξη.
Δεν γνωρίζω και ούτε υπονοώ ότι υπάρχουν βουλευτές ή στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν θέλουν ή δεν θεωρούν επιβεβλημένο να πέσει φως στη σκοτεινή αυτή υπόθεση. Όμως, αγωνία για το πού θα βρεθεί η χώρα αν συνεχιστεί αυτός ο κυκεώνας, υπάρχει και σε όσους συνηγορούν στον αγώνα του Ανδρουλάκη.
Η ιστορία αυτή, χωρίς καμιά αμφιβολία παράγει πολιτικές εξελίξεις. Δεν είναι ίσως αυτές που κάποιοι προσβλέπουν, ορισμένοι προσβλέπουν και κάποιοι εργάστηκαν και εργάζονται γι' αυτές. Ο άμεσα ενδιαφερόμενος απέφευγε - σε αντίθεση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης - να ζητήσει παραίτηση του πρωθυπουργού ή της κυβέρνησης και εκλογές.
Χθες έκανε ένα βήμα, διαλέγοντας μια αμφίσημη διατύπωση: «…Σήμερα αυτή η περήφανη Παράταξη μαζί με την πλειοψηφία του δημοκρατικού κόσμου της χώρας, σας δείχνει την πόρτα της εξόδου από την εξουσία».
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ζητεί ή δεν ζητεί εκλογές; Θέλει να παραιτηθεί μόνο ο Μητσοτάκης από τη θέση του πρωθυπουργού; Μετά τι; Θα αλλάξει μήπως η ΝΔ πρωθυπουργό «εν κινήσει», όπως πιθανολογούν διάφορες αναλύσεις που βλέπουν ανταρσία στο εσωτερικό της κυβερνώσας παράταξης, όπως έβλεπαν κάποτε διάλυση της για τη Συμφωνία των Πρεσπών;
Η καχυποψία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ έναντι στη δηλωμένη πρόθεση Μητσοτάκη, να ριχθεί άπλετο φως στην υπόθεση μπορεί και να θεωρηθεί δικαιολογημένη. Αλλά δεν μπορεί να απορριφθεί συλλήβδην και εκ των προτέρων αυτή η δέσμευση. Γιατί κινδυνεύει να δικαιωθεί το κυβερνητικό επιχείρημα περί ακραίας εργαλειοποίησης.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης φυσικά και δικαιούται να επιδοθεί σε πόλεμο φθοράς του πρωθυπουργού ώστε να αναδειχθεί, στον κύριο αντίπαλό του όταν γίνουν οι εκλογές. Θα βρει αρκετούς να δικαιολογήσουν πολιτικά και τη στάση και τα κίνητρά του.
Δεν είναι πολύ πιθανό όμως να δικαιολογηθεί και να επικροτηθεί στην κάλπη, μια τυφλή πορεία που, ενώ έχει στόχο να ισοπεδωθεί η θεωρούμενη ως κυριαρχία Μητσοτάκη στο χώρο του κέντρου, με ακρίβεια - εξαιτίας και του εκλογικού νόμου - θα οδηγήσει στην πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας. Ειδικά σε μια περίοδο που θα περισσεύει η ανασφάλεια και η κοινωνία θα επιζητεί εγγυήσεις για σταθερότητα και ασφάλεια.
Οι σωστές σταθμίσεις που δεν έγιναν στην εκκίνηση αυτής της ζοφερής πολιτικά περιόδου, είναι κρίσιμο να γίνουν τώρα. Από όλους τους παράγοντες της πολιτικής. Επειδή η πολιτική και οι εκπρόσωποί της στο τέλος της μέρας, θα πληρώσουν το μάρμαρο…
