Συναίνεση; Ποια συναίνεση... Δεν υπάρχει σαν έννοια στη χώρα τη δική μας. Μου θυμίζει μάλιστα δύο γνωστούς που συναντώνται μετά από πολύ καιρό. Και μη έχοντας τι να ανταλλάξουν μεταξύ τους καταλήγουν σχεδόν στερεότυπα «Ρε συ, να τηλεφωνηθούμε καμιά φορά να τα πούμε. Συμφωνούν σίγουροι και οι δύο ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ.
Γελάω όταν ακούω αναλυτές να μιλούν για συναίνεση μεταξύ των πολιτικών που για κάθε μεγάλο θέμα πρέπει να γίνεται. Αμ δε. Ποτέ στην ιστορία αυτού του τόπου δεν συναίνεσαν οι πολιτικοί. Γιατί να το κάνουν τώρα; Σε καμία περίοδο της ιστορίας μας δεν έγινε. Εδώ δεν μπορεί να συναινέσει ολόκληρη η Ευρώπη, θα το πετύχουμε εμείς; Δεν το καταφέρνουν αυτοί οι «πολιτισμένοι» και θα το καταφέρουμε εμείς οι «απολίτιστοι», οι κάτοικοι της Ψωροκώσταινας; Ρίχτε μια ματιά και κοιτάξτε τι γίνεται στη Ευρώπη με το μεταναστευτικό πρόβλημα. Ενώ στα οικονομικά καταφέρνουν να κουτουπώσουν μία χώρα όταν αυτή πέφτει έξω στους υπολογισμούς και στην αυτοδιαχείριση του βίου της, σε άλλα θέματα όπως το μεταναστευτικό όχι μόνο δεν μπορούν να συμφωνήσουν για το τι πρέπει να γίνει αλλά –το πιο εξοργιστικό– κάνουν την πάπια σε θέματα ανθρωπιστικά. Σε θέματα που ξεπερνούν τον γιαλαντζί «πολιτισμό» τους και προσβλέπουν καίρια στην ανθρώπινη συνείδηση τους.
Ε βέβαια. Άλλο να αποφασίζεις για ένα πρόβλημα που αφορά τον άλλον και άλλο για ένα πρόβλημα που αφορά την Ευρώπη. Δηλαδή και εσένα. Άλλο να χειρίζεσαι το πρόβλημα όταν πρόκειται για μία χώρα όπως η Ελλάδα με τις δεκάδες χιλιάδες μετανάστες συσσωρευμένους στα νησιά της και άλλο να δέχεσαι και εσύ όπως και οι άλλες χώρες ένα μικρό αριθμό από αυτά τα δυστυχή ασυνόδευτα παιδιά του πολέμου στη Συρία. Λες και αν το κάνεις θα απειληθεί η καθαρότητα του λαού σου. Θα γίνουν οι Ούγγροι λιγότερο Ούγγροι από ό,τι είναι... Θα αλλοιωθεί ο πολιτισμός των χωρών του Βιζεγκράντ… Αν θέλετε τη γνώμη μου, να τον βράσω αυτόν τον πολιτισμό.
Συναίνεση, λοιπόν, στα δικά μας τώρα. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς, όχι τις επίσημες δηλώσεις των κομμάτων, αλλά τις δημόσιες συζητήσεις των πολιτικών στις τηλεοράσεις και τα Ραδιόφωνα. Εκεί θα διαπιστώσει την πολιτική ανακολουθία. Παιδαριώδης αντιπολιτικός λόγος όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ένδεια επιχειρημάτων απέναντι σε μια νέα κυβέρνηση αναλώνεται σε παρελθοντολογίες, ανακρίβειες και ύβρεις. «Μα ποια είναι η πρόταση σας για το μεταναστευτικό», διατυπώνεται η ερώτηση. Μούγκα. Ή στην πιο πιεστική κατάσταση η θέση του κόμματος της αντιπολίτευσης: «Να τους φέρετε όλους στη ηπειρωτική χώρα για να ελαφρυνθούν τα νησιά»
Μ΄ άλλα λόγια η παλιά θέση του ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην κυβέρνηση και έκανε τον τροχονόμο για ένα εκατομμύριο μετανάστες. Έμπαιναν από τα νησιά και έφευγαν από τα Σκόπια όσο τα σύνορα ήταν ανοιχτά. Τα βρήκαν σκούρα όταν έκλεισε η Ειδομένη. Και τώρα πάλι τα ίδια παλαβά. Για ποια συναίνεση λοιπόν θα μιλήσουμε. Καλύτερα να βάλουμε μια ταμπέλα στα σύνορα «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε» για να κάνουμε το χατίρι του Τσίπρα…
