«Που τις βρίσκουν τις σημαίες του ΝΑΤΟ; Τις παραγγέλνουν ον-λάιν;» αναρωτήθηκε, εύστοχα, χρήστης του τουίτερ (@spindoctoras) σχολιάζοντας τα βίντεο που δημοσιεύτηκαν στην πλατφόρμα και κατέγραφαν συμμετέχοντες στην αντισυγκέντρωση στο αντιπολεμικό συλλαλητήριο που οργάνωσαν στην Πλατεία Συντάγματος ανεξάρτητοι πολίτες και οργανώσεις Ουκρανών που μένουν στη χώρα μας.
Πράγματι, πως τις προμηθεύτηκαν;
Να τις παρήγγειλαν, άραγε, ον-λάιν;
Να τις έραψαν μόνοι τους;
Και η κατασκευή των σημαιών που πυρπολούνται, τελετουργικά, στις συγκεντρώσεις πού γίνεται;
Είναι κατ' οίκον χειροτεχνία, χόμπι κάποιων παθιασμένων ή μήπως η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και η ΚΝΕ διατηρούν στα υπόγεια των γραφείων τους ειδικά εργαστήρια γι' αυτό τον σκοπό;
Μήπως ράβουν αυτές τις σημαίες τραγουδώντας αντάρτικα ή άλλους θρησκευτικούς ύμνους της Αριστεράς;
Πολλά τα ερωτήματα.
Ένα είναι το σίγουρο: Οι διοργανωτές της αντισυγκέντρωσης στο αντιπολεμικό συλλαλητήριο, είχαν στη λίστα των «προ ενέργεια» και αυτό: Μαζί με την κινητοποίηση, την κατασκευή των πανό, την ενημέρωση της κοινής γνώμης, έπρεπε να βρεθούν οι σημαίες του ΝΑΤΟ που θα πυρπολούνταν τελετουργικά και κάποιος από αυτούς είχε επιφορτιστεί με αυτή τη δουλειά.
Η μεταφυσική αντίληψη της πολιτικής στη χώρα μας, συνδέεται κυρίως με την Αριστερά, με τη διαρκή αίσθηση της «άδικης ήττας» της στον Εμφύλιο, με τον διαρκή ανομολόγητο πόθο για ρεβάνς, με τη νοσταλγία της Ελλάδας του '50 με τις απάνθρωπες διώξεις του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς, της Ελλάδας της ανελευθερίας και της μιζέριας.
Αυτό βέβαια αφορά λιγότερο το ΚΚΕ το οποίο έχει εξελιχθεί σε πυλώνα σταθερότητας του πολιτικού συστήματος και περιορίζεται στο να ασχημονεί από βήματος της Βουλής και να καταγγέλλει την αστική δημοκρατία απολαμβάνοντας των προνομίων της και περισσότερο τη ριζοσπαστική αριστερά που διατηρεί ψυχολογία γκρουπούσκουλου που κατάφερε να καβαλήσει το κύμα του φόβου και του θυμού που προκάλεσε η κατάρρευση της χώρας το 2010 και βρέθηκε να κυβερνά, στην πραγματικότητα να διαχειρίζεται το κράτος, με τη συνεργασία της πιο αηδιαστικής εκδοχής της Ακροδεξιάς.
Εύκολα και γρήγορα ξεφλούδισε το «λούστρο» της κανονικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ μετά από τα τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση. Η εισβολή του Πούτιν στη Ρωσία ξύπνησε μέσα τους τον κουκουεδισμό προηγούμενων δεκαετιών, αυτή τη θλιβερή στάση των ευεργετημένων της Μεταπολίτευσης που δεν έχαναν ευκαιρία να κλαψουρίζουν, διαποτισμένοι και αυτοί από την κουλτούρα της Ορθόδοξης χαρμολύπης.
Και τι να κάνουμε; Να τους θυμίζουμε διαρκώς ότι στη Ρωσία του Πούτιν όχι να κάψουν σημαία αλλά ούτε να περάσουν δίπλα από διαδήλωση διαμαρτυρίας δεν θα τους επιτρεπόταν.
Πώς απαντά κανείς σε αυτή τη θλίψη; Με επιχειρήματα αμφιθεάτρου της δεκαετίας του '90, όταν για πρώτη φορά οι φιλελεύθεροι φοιτητές έσπασαν το μαρξιστικό κατεστημένο στα Πανεπιστήμια; Με τέτοια ή ανάλογα αυτονόητα, δηλαδή παιδαριώδη επιχειρήματα, πρέπει να υπερασπιστεί κανείς σήμερα τα κεκτημένα της δημοκρατίας;
Και μέσα σε όλα έχουμε και το ΚΙΝΑΛ που τρέχει ξοπίσω από τον κ. Τσίπρα, αλαφιασμένο, να υπερασπιστεί τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ του 74. Λες και η προσφορά του κόμματός τους στη χώρα εξαντλείται στα ευφυολογήματα του πάντα ετοιμόλογου Αντρέα, λες και μια σειρά από μεταρρυθμίσεις στην κοινωνία και την οικονομία που έφεραν την Ελλάδα εδώ που βρίσκεται σήμερα, από τη θέσπιση του πολιτικού γάμου και την αποποινικοποίηση της μοιχείας μέχρι την ένταξη στην ΟΝΕ, το Ευρώ και τη Διαύγεια έγιναν μόνες τους!
Στη Βουλή προχθές, όποιος το είχε ξεχάσει, θυμήθηκε γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδείχθηκε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και αυτοδύναμος πρωθυπουργός και ποιους ακριβώς εξέφρασε. Βλέποντας πώς αντιδρά το πολιτικό σύστημα σήμερα, ας αναλογιστούμε το ρεζιλίκι που θα πάθαινε η χώρα, εάν τα πράγματα, σε αυτές τις δύο κρίσιμες αναμετρήσεις, είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.
