Είναι απολύτως βέβαιο ότι αρκετοί άνθρωποι ζουν αυτήν τη στιγμή στην κυβέρνηση το όνειρό τους. Κι αυτό το καταλαβαίνουμε από τη συχνότητα με την οποία βλέπουμε πολλούς υπουργούς στα τηλεοπτικά κανάλια. Κι από τη στιγμή που ο περισσότερος χρόνος της ημέρας τους καταναλώνεται από κανάλι σε κανάλι, φυσικό είναι από ένα σημείο κι έπειτα να αναρωτηθεί κανείς «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο».
Σας μιλώ εκ πείρας, η παρουσία στα τηλεοπτικά πλατό είναι μία πράξη που απαιτεί τη δαπάνη αυξημένου χρόνου. Δεν είναι ότι τα στούντιο βρίσκονται το ένα στο Σύνταγμα και το άλλο στην Ομόνοια. Είναι διάσπαρτα σε μια μεγάλη ακτίνα και καλύπτουν το μισό λεκανοπέδιο. Μόνο και μόνο για να πάει κανείς από το υπουργείο του και να επιστρέψει χρειάζεται ένα δίωρο. Εξαίρεση αποτελούν οι πρωϊνές – πρωϊνές εκπομπές. Έξι η ώρα το πρωί δεν κυκλοφορούν ακόμη πολλοί στους δρόμους. Αλλά ούτε και υπουργοί…
Δύο ώρες, λοιπόν, το πήγαινε-έλα. Αν πούμε ότι θα είναι στο στούντιο δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα για να μακιγιαριστεί και να βγει ωραίος ο υπουργός ή ωραία ή υπουργός στην οθόνη και ότι θα βρίσκεται στο στούντιο για άλλη μισή ώρα, τότε το τρίωρο έχει εκ των πραγμάτων «χαθεί». Πως μπορεί, λοιπόν, κάποιος να πηγαίνει σε δύο και τρία κανάλια την ημέρα και να διοικεί και το υπουργείο του; Ή να συντονίζει το κυβερνητικό έργο; Από το κινητό τους τα κάνουν όλα;
Η επικοινωνία είναι μια σοβαρή υπόθεση. Η κυβέρνηση εκπροσωπείται -συνήθως- από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο οποίος αναλαμβάνει να βγαίνει και να κάνει τις σωστές δηλώσεις στον σωστό χρόνο και με τον σωστό τρόπο. Χρειάζεται να στέκει καλά, να μιλάει σωστά, να έχει γενικά ένα καλό παρουσιαστικό. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χρειάζεται να είναι 24ωρης απασχόλησης και να κάνει μόνο αυτή τη δουλειά. Επειδή ακριβώς είναι μία απαιτητική δουλειά. Αν τη δουλειά αυτή δεν την κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και υπάρχει κενό, τότε το κενό αυτό σπεύδουν να το καλύψουν άλλα κυβερνητικά στελέχη. Με τα γνωστά αποτελέσματα. Διότι η τηλεόραση σημαίνει αυξημένη αναγνωρισιμότητα και περισσότερες ψήφους στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν.
Και τα κανάλια; Τι θα κάνουν αν οι υπουργοί σταματήσουν να βγαίνουν με την συχνότητα που εμφανίζονται σήμερα; Τι θα παίζουν στις ενημερωτικές ζώνες; Μπορούν να κάνουν ρεπορτάζ και να δώσουν έτσι δουλειά σε άνεργους συναδέλφους ή και να καλέσουν άλλους εκλεκτούς συμπολίτες μας που έχουν κι εκείνοι κάτι να πουν. Ξέρετε πόσοι επιστήμονες, πόσοι άνθρωποι των γραμμάτων, πόσοι άνθρωποι του μόχθου μπορούν να πουν ενδιαφέροντα πράγματα;
Είναι και κάτι άλλο. Η αγωνία για να λέει κάποιος κάθε φορά κάτι καινούργιο, κάτι εντυπωσιακό, για να συνεχίσει ο ίδιος να εντυπωσιάζει έτσι τα πλήθη, τον οδηγεί τελικά σε υπερβολές και λάθη. Τον οδηγεί να κάνει δηλώσεις που πριν ακόμη τις ακούσει πάλι – για να βεβαιωθεί ότι είπε εκείνο που υποψιάζεται και όχι κάτι άλλο- το έχει ήδη μετανιώσει. Που ειδικά αυτή την ημέρα δεν προφασίστηκε φόρτο εργασίας και δεν έμεινε στο υπουργείο του να λύσει κάποια χρονίζουσα εκκρεμότητα. Οι περισσότερες «τραγικές» δηλώσεις γίνονται σε περιόδους υπερέκθεσης.
Ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να επιβάλλει κανόνες στους υπουργούς του για την παρουσία τους στα κανάλια. Και στην δημόσια παρουσία τους γενικότερα. Σεμνά και ταπεινά που έλεγε και ο πρόεδρος Κώστας. Για να πεισθούμε κι εμείς οι πολίτες ότι οι άνθρωποι αυτοί εργάζονται και δεν έχουν αναθέσει τα υπουργεία τους στα διάφορα κομματικά στελέχη που τα έχουν αφήσει στο… πόδι τους. Διότι έτσι που πάει το πράγμα θα ξυπνήσουν μία μέρα όπως ξύπνησε ο Μαυρογιαλούρος στην γνωστή ελληνική ταινία και θα αρχίσουν να πετάνε κόσμο από τα παράθυρα με τα χέρια τους. Αυτούς, δηλαδή, που οι ίδιοι άφησαν πίσω να διοικούν στο πόδι τους. Κρίμα θα είναι, μία τόσο νέα κυβέρνηση να έχει τέτοιου είδους φαινόμενα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Να δούμε, δηλαδή, κυβερνητικά στελέχη να απολογούνται επειδή μπέρδεψαν τα λόγια τους στις πολλές τηλεοπτικές του παρουσίες ή που δεν πρόλαβαν να κάνουν την δουλειά του υπουργείου τους.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
