Η δίκη του πρύτανη ήταν συνοπτική. Δικάστηκε μέσα στο γραφείο του και βρέθηκε ένοχος. Διότι όπως αναφέρουν οι δικαστές του «αφήνει παντού το νεοφιλελεύθερο στίγμα του» και «υπεραμύνεται της ευρωενωσιακής πολιτικής και της δολοφονικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ». Στη συνέχεια του επιβλήθηκε η ποινή της διαπόμπευσης και του εκφοβισμού ως η αρμόζουσα.
Δεν έχει νόημα να αναζητήσουμε το κίνητρο πίσω από τις πράξεις των τραμπούκων της ΑΣΟΕΕ. Αντίδραση, ανυπακοή, επανάσταση, ανατροπή, ταξικός αγώνας, διαλέξτε τον συνδυασμό που θεωρείτε ποιο αντιπροσωπευτικό. Μη ξεχάσετε να προσθέστε την παντελή έλλειψη καλλιέργειας, τον κοινωνικό φθόνο, την ημιμάθεια, την λατρεία της βίας και την βαθιά απέχθεια του μόχθου ως μέσου βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία να αναρωτηθούμε είναι το εξής: Οι υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας γνωρίζουν αυτούς τους ανθρώπους και εάν δεν τους γνωρίζουν μπορούν ή όχι να ανακαλύψουν την ταυτότητα τους; Εάν δεν μπορούν, μετά από δεκάδες παρόμοια περιστατικά, τότε η ηγεσία τους θα πρέπει να παραχωρήσει την θέση της σε άλλους ικανότερους. Εάν τους γνωρίζουν ή μπορούν να τους ανακαλύψουν και αδρανούν επειδή φοβούνται την κλιμάκωση, ακόμη χειρότερα. Η επικύρηξη τους πάντως από την ΕΛ.ΑΣ με 100.000 ευρώ μόνο ερωτήματα προκαλεί, καθώς οι τραμπούκοι αυτοί αλωνίζουν δεκαετίες μέσα στην ΑΣΟΕE. Το λιγότερο που θα περίμενε κανείς από μια ευνομούμενη πολιτεία, θα ήταν να έχουν ηδη εντοπιστεί και συλληφθεί.
Φωτογραφιες από τις επιθέσεις τον Δεκέμβριο του 2017 στο γραφείο του τότε πρύτανη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Αχιλλέα Ζαπράνη. Οι δράστες είχαν πετάξει παντού κόκκινη μπογιά, έσπασαν μεταξύ άλλων γραφεία, υπολογιστές, υαλοπίνακες σε όλο το χώρο της πρυτανείας.
Το επίσης εντυπωσιακό είναι ότι ασχοληθήκαμε με την είδηση, όχι την πρώτη ημέρα, όταν οι δράστες τα έκαναν "λαμπόγυαλο"το γραφείο του πρύτανη, παρά 24 ώρες μετά. Οταν δημοσιοποίησαν την άθλια εικόνα με την κρεμασμένη στο λαιμό του ταμπέλα. Ο λόγος είναι ότι οι επιθέσεις σε πανεπιστημιακούς δεν "πουλάνε" πλέον στα μέσα ενημέρωσης. Η κοινωνία έχει μάθει να συμβιώνει με το φαινόμενο. Ο μυθριδατισμός σε όλο του το μεγαλείο. Επίσης μπορούμε να αναρωτηθούμε αν οι τραμπούκοι ήταν σε διατεταγμένη αποστολή από παράκεντρα της εξουσίας ή όχι. Αλλά οι εικασίες ποτέ δεν οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα, άρα δεν έχουν πραγματική σημασία.
Κι αν υποθέσουμε, ότι με κάποιο τρόπο η αδράνεια, η παθητικότητα η έλλειψη κατεύθυνσης, διορθώνονται και καταφέρνουμε να μη ξαναζήσουμε παρόμοια περιστατικά στο μέλλον, το ελληνικό πανεπιστήμιο ξαφνικά θα έχει την θέση που του αξίζει ; Για πόσο καιρό ακόμη θα μιλάμε για τις «νησίδες αριστείας», την σειρά κατάταξης στις διεθνείς λίστες (αποκρύπτοντας ότι αυτή δεν είναι ικανοποιητική) και θα ψευδόμαστε στον ελληνικό λαό ότι το επίπεδο σπουδών που παρέχουμε στα παιδιά του είναι υψηλό; Αποκοιμισμένοι, χωρίς αντανακλαστικά συντηρούμε ένα πανεπιστήμιο βαθιά ταξικό που δεν παρέχει ισότητα ευκαιριών, καθώς οι έχοντες καταφεύγουν στο εξωτερικό για να αποκτήσουν πτυχία με αντίκρισμα στην αγορά εργασίας. Κι αυτό μπορεί να είναι επιθυμητό για κάποιους, που αναζητούν την εκλογική τους πελατεία στους αποπροσανατολισμένους και αποκαρδιωμένους πτυχιούχους και τις οικογένειές τους. Οι Μαυρογιαλούροι που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα παιδιά του Λαού και τα στέλνουν να σπουδάσουν Αεροναυπηγική σε ένα επαρχιακό ΤΕΙ χωρίς την παραμικρή υποδομή, είναι κυνικοί πολιτικάντιδες. Από μια τεχνοκρατική, φιλελεύθερη και αποτελεσματική κυβέρνηση περιμένουμε όμως πολύ περισσότερα.
Το πανεπιστήμιο δεν υφίσταται στο κενό, ούτε αυτο-οργανώνεται, όπως το καλούσε να κάνει ο κ. Γαβρόγλου. Η Πολιτική είναι αυτή που κατευθύνει τους ανθρώπινους και υλικούς πόρους προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Σαφέστατα η αντιμετώπιση της βίας είναι εκ των ουκ άνευ. Δεν υπάρχει πανεπιστήμιο, πουθενά στον κόσμο με τραμπούκους και ροπαλοφόρους να κάνουν καταδρομικές επιθέσεις. Αλλά ποιο είναι τελικά το σχέδιο (εάν υπάρχει) για την οικονομική και κοινωνική απόδοση της επένδυσης της παιδείας; Ποια είναι η φιλελεύθερη μεταρρυθμιστική πολιτική (εάν υπάρχει) για την παιδεία; Οι πολιτικοί τακτικισμοί είναι κατανοητοί, στο βαθμό που δεν υποκαθιστούν την Πολιτική και δεν προσπαθούν να αποκρύψουν την ένδυα στρατηγικού σχεδίου. Στις δημοκρατίες, η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά παραχωρείται από την πλειοψηφία για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για την εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών. Υπάρχει ακόμη χρόνος για να αλλάξουν τα πράγματα στην παιδεία. Αλλά ο χρόνος όπως και η υπομονή εξαντλούνται συνήθως απροειδοποίητα.
Θεμιτή και απαραίτητη η καταδίκη των τραμπούκων. Αναμενόμενες και καλοδεχούμενες όλες οι δηλώσεις, ψηφίσματα και οι επικοινωνιακές ενέργειες. Ακόμη και του ΣΥΡΙΖΑ που καταδίκασε(;) τις πρακτικές διαπόμπευσης αλλά όχι συνολικά και απερίφραστα την βία, κλείνοντας το μάτι στους περιθωριακούς συνοδοιπόρους. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να μην παταχθούν αυτά τα φαινόμενα άμεσα. Και όταν ο επικοινωνιακός κουρνιαχτός κατακάτσει, περιμένουμε να ακούσουμε το Σχέδιο όχι απλώς για την καταπολέμηση των φαινομένων βίας αλλά για τη ανόρθωση της παιδείας και την διασύνδεση της με τους στρατηγικούς στόχους της ελληνικής πολιτείας. Με υπομονή.
* Ο Αχιλλέας Ζαπράνης είναι Καθηγητής Χρηματοοικονομικής & Νευρωνικών Συστημάτων, Τμήμα Λογιστικής & Χρηματοοικονομικής Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, πρώην πρύτανης ΠΑΜΑΚ.
