Συχνά οι κοινωνίες παρομοιάζονται με οικοσυστήματα δηλαδή με ενότητες ειδών όπου η ύπαρξη ενός είναι άμεσα συνυφασμένη με την ύπαρξη του άλλου. Αυτό σημαίνει ότι σε μια κοινωνία είναι εξαιρετικά δύσκολο, είναι μάλλον απίθανο, κάποιες ομάδες να είναι πολύ χειρότερες από άλλες, να συγκεντρώνουν μόνον αυτές τα χειρότερα χαρακτηριστικά, να λειτουργούν αυτόνομα και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου ενώ όλοι οι υπόλοιποι να είναι άμεμπτοι και συνεπείς.
Για τις συντεχνίες ο λόγος.
Τις επαγγελματικές ομάδες που σε περιόδους κρίσης αυτονομούνται και δείχνουν να λειτουργούν με μόνο γνώμονα το όφελός τους και μάλιστα χωρίς να κρατούν καν τα προσχήματα, δηλώνοντάς ευθαρσώς ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επιβίωση της ομάδας τους.
Και είναι σοκαριστικό όταν περίβλεπτες κοινωνικές ομάδες που η κοινωνία αντιμετωπίζει τη δουλειά τους ως λειτούργημα, τις περιβάλλει με σεβασμό και αγάπη, αυτές φέρονται ως συντεχνίες.
Γιατροί που δεν ανταποκρίνονται στην πρόσκληση της πολιτείας να συστρατευθούν στην κοινή προσπάθεια για την αντιμετώπιση της πανδημίας τώρα που η κατάσταση στο ΕΣΥ είναι οριακή, φαρμακοποιοί που αντί να βοηθήσουν στη διανομή και τη χρήση των rapid tests που η κυβέρνηση θα διαθέσει δωρεάν σε όλους τους πολίτες δηλώνουν ότι θέλουν να τα χρεώνουν, ομάδες που δεν μπορούν να συνθηκολογήσουν με κανέναν και για κανένα λόγο και κατεβαίνουν στους δρόμους ακόμα κι όταν πεθαίνουν κοντά 70 συμπολίτες μας κάθε μέρα.
Είναι εύκολο να τους κατακρίνουμε αλλά είναι λάθος να μην αναλογιστούμε το βαθμό που ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί έχουμε δημιουργήσει ιδανικές συνθήκες για τη δημιουργία συντεχνιών που σε κάθε κρίση, σε κάθε έκτακτη ανάγκη θα επιδεικνύουν μια προκλητικά αντικοινωνική συμπεριφορά αντί να λειτουργούν ως παράδειγμα και για τους υπόλοιπους.
Ηθικολογούμε; Πιθανώς. Είναι όμως άραγε ηθικολογία η απαίτηση ο κάθε πολίτης να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων ή τελικά αυτή τη συμπεριφορά την υπαγορεύει το κοινό μας όφελος;
Και μόνο το γεγονός ότι στις μέρες μας κάθε φορά που κάποιος επικαλείται το κοινό καλό πρέπει να απολογείται γι αυτό και να δηλώνει ότι δεν είναι ρομαντικός, αιθεροβάμων ή αφελής πρέπει να προβληματίσει.
Αν όσοι κάνουν έκκληση στις διάφορες επαγγελματικές ομάδες ή τα κόμματα να αναλογιστούν το χρέος τους προς το συλλογικό καλό πρέπει να απολογούνται γι αυτό έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Πρέπει να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε όσοι νοιαζόμαστε για τους άλλους, για την κοινωνία, για την πατρίδα.
Ήρθε η ώρα όσοι συμπεριφέρονται συντεχνιακά να έχουν κόστος, να απομονώνονται από την πλειοψηφία, να τους γίνεται σαφές ότι η συμπεριφορά τους δεν είναι ανεκτή.
Ήρθε η ώρα της επιστροφής στην κοινωνία. Από τον ατομικισμό που δεν έχει και καμία σχέση με το πρωτείο του ατόμου πρέπει να επιστρέψουμε στο κοινωνικό σύνολο, στους συμπολίτες μας, στους συνανθρώπους μας.
Όσα ζούμε τις τελευταίες ημέρες με τις διάφορες συντεχνίες πρέπει να μας προβληματίσουν σοβαρά. Η συγκυρία ευνοεί το στοχασμό αλλά πάνω απ’όλα ευνοεί τη δράση.
