Πότε η ανάπτυξη φθάνει στο πορτοφόλι και του τελευταίου πολίτη; Να ένα καλό ερώτημα και μάλιστα λίαν επίκαιρο τώρα που ο πληθωρισμός μας ξαναθυμήθηκε. Όχι μόνο την Ελλάδα βέβαια, αλλά ποιος παρηγορείται για τη μειωμένη αγοραστική του ικανότητα επειδή το ίδιο έχει πάθει και ο Γάλλος ή ο Γερμανός; Όταν λοιπόν ακούει τον Κυριάκο να λέει ότι η φετινή ανάπτυξη θα φθάσει το 7%, δεν είναι λογικό να ζητήσει ένα τόσο δα μερίδιο απ’ αυτήν; Κι αν δεν ζητήσει αύξηση, δεν είναι λογικό να απαιτήσει τουλάχιστον να μην έχει μείωση εισοδήματος;
«Μα η κυβέρνηση μοίρασε 40 δισ. μέσα στην πανδημία», θα πει κάποιος που κοιτάζει τα νούμερα. «Ποια άλλη κυβέρνηση ever μοίρασε τόσα λεφτά, δανεικά κι αγύριστα; Πόσα ακόμα να δώσει και πού να πρωτοδώσει;» Δεν θέλω να σας πικράνω αναγνώστες μου, αλλά πάνε αυτά τα 40 δισ., μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ούτε που τα θυμάται κανείς, ούτε τα υπολογίζει, ούτε τα πιστώνει πολιτικά. Σιγά μην θυμηθεί ο ψηφοφόρος του 2023 ότι τον Φλεβάρη του 2020 καθόταν σπίτι του κι έπαιρνε 530 μισθό από το κράτος. Σιγά μην θυμηθεί ο μαγαζάτορας ότι πριν τρία χρόνια είχε πάρει επιστρεπτέες που ούτε είχε διανοηθεί ως τότε.
«Μα η κυβέρνηση κατάφερε να περάσει μια διετία με θηριώδη ύφεση χωρίς να αυξηθεί το ποσοστό ανεργίας» θα ξαναπεί ο παρατηρητής πινάκων και λογιστικών πράξεων. «Πότε άλλοτε στην ιστορία είδαμε ύφεση 7% και 8%, με τις θέσεις εργασίας να διατηρούνται; Ουδέποτε». Επίσης δεν θέλω να σας πικράνω, αλλά αυτός που κράτησε τη δουλειά του μέσα σε μια κλειστή οικονομία το θεώρησε αυτονόητο δικαίωμά του και τώρα διαμαρτύρεται διότι αυξήθηκε ο λογαριασμός του ρεύματος. Ούτε που του περνάει απ’ το μυαλό ότι υπήρχε περίπτωση να μείνει άνεργος και ότι δεν έμεινε χάρις σε κάποια κυβερνητική πολιτική.
Αυτόν που πριν πέντε χρόνια τσάκωνε η κάμερα στη λαϊκή και φώναζε «είμαι άνεργος, δεν έχω να αγοράσω ούτε πορτοκάλι», τώρα τον πιάνει στο ίδιο σημείο να φωνάζει εξαγριωμένος διότι το κιλό τα λεμόνια ανέβηκε 8% και δεν βγαίνει μάνα του. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα συνεχίσει να είναι ο κόσμος, οι παροχές δε που έγιναν μέσα στην πανδημία επανέφεραν εν πολλοίς τα χούγια της προ μνημονίων εποχής. Τότε που οι συντάξεις έπαιρναν 20% κάθε προεκλογική περίοδο, τότε που τα επιδόματα πήγαιναν κι έρχονταν. Αφού το κράτος δίνει επιστρεπτέα στον επιχειρηματία και πληρώνει τον μισθό του εργαζόμενου, δεν είναι λογικό και την επαύριον να πληρώνει τις αυξήσεις του οικιακού ρεύματος και να καλύπτει την αύξηση της τιμής του λεμονιού και του μαρουλιού; Ε, σ’ αυτό τον αστερισμό ζούμε πια. Κι όποιος δεν το κάνει, θα την πληρώσει.
