Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Σε πρόσφατη παρέμβασή του από τον φιλόξενο χώρο του liberal.gr, ο φίλος Δ. Κατσούδας αναφέρθηκε στην ισλαμική μετανάστευση και στον υπερβολικό τρόπο με τον οποίο αυτή μερικές φορές αντιμετωπίζεται. Η κριτική του κατά κύριο λόγο απευθύνεται σε ανθρώπους με φιλελεύθερες αρχές που όμως έχουν κάπως «ξεφύγει» στην κριτική που ασκούν.
Τα νηφάλια, είναι η αλήθεια, επιχειρήματά του επικεντρώνονται σε δύο τομείς. Ο ένας είναι στον αν το Ισλάμ είναι ο κίνδυνος (το περιγράφει, για την περίπτωση αυτή, σαν οιονεί φουνταμενταλιστικό) κι όχι κάποιοι φανατικοί διαστρεβλωτές του (τζιχαντιστές). Ο άλλος αναφέρεται στην φιλελεύθερη Δύση κι αν, με βάση τις αξίες και τις αρχές της, αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. Έμμεσα υπαινίσσεται πως, όσοι ασκούν κριτική, επιθυμούν απομάκρυνση από τις αξίες αυτές και υιοθέτηση αυταρχικών μέτρων.
Λυπάμαι αλλά θα διαφωνήσω με τον Δημήτρη και στους δύο αυτούς τομείς των επιχειρημάτων του. Το Ισλάμ δεν είναι ούτε ανεκτικό, όπως το αποκαλεί, ούτε μετριοπαθές. Ανεξάρτητα από τις απόψεις ασχέτων με το Ισλάμ δυτικών ηγετών (βλ. Peter Townsend «Nothing to Do with Islam?», 2017) o Ερντογάν έχει ξεκαθαρίσει: «Δεν υπάρχει μετριοπαθές κι ακραίο Ισλάμ. Υπάρχει μόνο Ισλάμ». Όσα συμβαίνουν υπάρχουν στις ιερές γραφές. Τα επιβάλλει το Κοράνι και τα συνομολογούν τα Χαντίντ (ιερές παραδόσεις).
Υπάρχουν μόνο πολιτιστικά (nominal) μουσουλμάνοι και κανονικοί (practicing) μουσουλμάνοι. Οι κανονικοί πιστοί δεν αντιτίθενται και δεν μπορούν να απορρίψουν τέτοιες ακραίες συμπεριφορές. Για τους άλλους δεν γίνεται λόγος. Και οι ίδιοι οι πιστοί δεν τους θεωρούν ''πραγματικούς'' μουσουλμάνους. Ορισμένοι, μάλιστα, τους αποκαλούν «αποστάτες» κι θανάσιμα επικίνδυνους για την πίστη.
Τα περιγράφει εξαιρετικά σε μια ενδιαφέρουσα μονογραφία του ο Ιρανοαμερικανός ειδικός Amil Imani, («Moderate Islam is not Islam», «Capitol Hill Outsider», Σεπτ. 2017). Όποιος εθελοτυφλεί και δεν τα βλέπει αυτά, το κάνει σε βάρος του συμφέροντός του.
Τα παραδείγματα περί ανεκτικής συμπεριφοράς του Ισλάμ δεν στέκουν στον ιστορικό έλεγχο. Οι Οθωμανοί δεν ανήκαν στην νομική σχολή των Μαλάκι (ερμηνείας των ιερών κειμένων). Κι ανέχονταν με δικαιώματα, περιορισμένα βέβαια, άλλες θρησκευτικές μειονότητες (Χριστιανούς, Εβραίους) για λόγους φορολογικούς.
Μιας κι οι ίδιοι ήσαν πολεμική φυλή. Κι ήθελαν εμπόρους για να τους συντηρούν. Στην Ανδαλουσία της Ισπανίας, κάτω από τους Χαλίφηδες Δαμασκού και Βαγδάτης, τα περί ανοχής δεν είναι παρά κατασκευασμένος μύθος. Για τις ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής προς τους Αραβες και το πετρέλαιο.
Τελευταίες μελέτες τον έχουν τελείως καταρρίψει (βλ. σχετ. Dario Fernandez Morero, The Myth of the Andalusian Paradise: Muslims, Christians, and Jews under Islamic Rule in Medieval Spain. 2017)
Καθ'' όσον αφορά τον τρόπο συμπεριφοράς της Ευρώπης είναι άπειρα αυτά που θα μπορούσαν να λεχθούν. Δεν είναι ζήτημα παράκαμψης των δυτικών πατροπαράδοτων φιλελεύθερων αρχών. Το ζήτημα είναι η εφαρμογή τους. Ο φιλελευθερισμός που έχτισε την Ευρώπη και την συνακόλουθη ευημερία της, στηριζόταν πάντα στο κράτος του νόμου, τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων, την ανοχή του άλλου, την ισότητα φύλλων και την ισονομία. Σχεδόν όλα αυτά, στο όνομα της ισλαμικής διείσδυσης, παραβιάζονται!
Εγκλήματα παιδικής πορνείας, βιασμών και καθαρής βίας μένουν ατιμώρητα για να μη θιγούν πολιτιστικές δήθεν ευαισθησίες. Ο νόμος δεν τηρείται όταν παραβιάζονται σύνορα κι όταν σημειώνονται συμπεριφορές αντίθετες με την έννομη τάξη. Πατροπαράδοτες δυτικές ηθικές αρχές πετιούνται από το παράθυρο για να μην θιγούν συζητήσιμες μουσουλμανικές πρακτικές.
Το ερώτημα είναι καίριο. Στο όνομα ποιας ηθικής αρχής οι απόψεις και οι αντιλήψεις του νεοεισερχόμενου θα εκπαραθυρώνουν τις αντιλήψεις, τις αξίες και την έννομη τάξη της κοινωνίας της οποίας αποσκοπεί να γίνει μέρος; Οι αξίες μας είναι το Χαλάλ, η Μπούρκα και η Σαρία;
Για τις ανάγκες του βιβλίου μου για το Αζερμπαϊτζάν είχα συναντήσει έναν μετριοπαθή αλλά πιστό μουσουλμάνο της κοινότητας του Αμπού Μπεκρ, στο Μπακού, που δεν μάσησε τα λόγια του: «Ανεξαρτήτως προθέσεων» μου είπε, «οι γραφές καθοδηγούν τον πιστό μουσουλμάνο σε τέτοια συμπεριφορά. Όλοι οφείλουν, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, να ενταχθούν, αυτοί και ο κόσμος στον οποίο ζουν, στο Νταρ αλ Ισλάμ -στον κόσμο δηλ. του Θεού.
Ενόσω εσείς επιμένετε και ομιλείτε για ανθρωπισμό, υποδοχή προσφύγων με τρόπο ανοικτό και με στόχο την ομαλή αφομοίωση, αυτοί θα συνεχίσουν να δουλεύουν για την σταδιακή επιβολή της Σαρία (ισλαμικού νόμου) και την καθυπόταξη των καφίρων (άπιστων). Σε εποχές εντάσεων μάλιστα αυτός ο στόχος μπορεί να πάρει την μορφή τρομοκρατικών πράξεων».
«Όλος ο κόσμος αποτελεί δυνάμει προέκταση της εξουσίας του Ισλάμ», συνέχισε. «Η τζιχάντ (ο αγώνας) για την επιβολή του μπορεί να πάρει (και να νομιμοποιείται γι αυτό) κάθε μορφή».
Δυστυχώς η Δύση έχει τα μάτια κλειστά. Αντιδρώντας με την λογική και τον φιλελεύθερο της ανθρωπισμό παραβλέπει την πραγματικότητα. Εξιδανικεύοντας η συσκοτίζοντας καταστάσεις δεν τις διώχνουμε. Εκκολάπτουμε μόνοι μας το φίδι που ετοιμάζεται την κατάλληλη στιγμή να μας δαγκώσει.
Θα συνιστούσα δύο εντυπωσιακά (γαλλικά αλλά μεταφρασμένα στα ελληνικά) βιβλία. Τον «Γερμανό Μουζαχεντίν» του Sachel και την «Υποταγή» του Houellebecq. Περιγράφουν γλαφυρότατα όσα συμβαίνουν στις δυτικές ισλαμοκρατούμενες γειτονιές. Και προδιαγράφουν μάλλον έντονα ανησυχητικές προοπτικές για το μέλλον.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι οι εκδοχές του αλλά σε μεγάλο βαθμό το ίδιο το Ισλάμ. Λυπάμαι αν δυσαρεστώ φιλελεύθερους φίλους μου. Παντού όμως υπάρχουν αρχές κι αξιακές συμπεριφορές. Δεν μπορεί μια χώρα να αφεθεί να γίνει «αλάνα» στο όνομα κάποιων αδιευκρίνιστων αντιλήψεων περί «κανενός φραγμού». Όλα ελεύθερα, κάτω όμως από κανόνες αξιών...
