Του Γιάννη Παντελάκη
Ο Φίλης επανέρχεται και προτείνει αναζήτηση συνεργασίας με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Λίγα μόλις χρόνια πριν κάτι τέτοιο ακουγόταν φυσιολογικό. Σήμερα όχι. Έχει φροντίσει ο αρχηγός του γι αυτό. «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», έλεγε στα προεκλογικά μπαλκόνια. Η ρητορική του μίσους που υποκατέστησε την πολιτική επιχειρηματολογία, έχει κάνει τη ζημιά και αυτή μοιάζει ανεπανόρθωτη. Τα στελέχη της πλευράς που θέλει να προσεγγίσει ο Φίλης τρία χρόνια πριν έτρωγαν νεράτζια και πορτοκάλια σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους. Και δύσκολα ξεχνούν τα χέρια που τα πέταγαν.
Προφανώς και στην πολιτική δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί, αυτό δείχνει η ιστορία. Αυτό ισχύει ακόμα και για τα πολιτικά ήθη της χώρας. Κόμματα και πολιτικοί που ήταν τόσο μακρυά, όταν χρειάστηκε ήρθαν τόσο κοντά. Το 1989 για παράδειγμα Μητσοτάκης και Φλωράκης έφτιαξαν από κοινού κυβέρνηση. Τον επόμενο χρόνο μπήκε σ αυτή ακόμα και εκείνος που κυνηγούσαν, ο Παπανδρέου. Και τότε υπήρχαν δόσεις μίσους αλλά σίγουρα όχι τόσο μεγάλες όσο δυο χρόνια πριν. Και το σημαντικότερο: δεν υπήρχαν μνημόνια και διαχωρισμοί με βάσει αυτά. Οι οποίοι κατέρρευσαν σε ελάχιστο χρόνο όταν οι αντιμνημονιακοί έφεραν και ψήφισαν το δικό τους μνημόνιο.
Η Ελληνική κοινωνία, για την ακρίβεια ένα μεγάλο κομμάτι της, έχει διαμορφώσει πολιτική άποψη βασισμένη στην στρατηγική που ακολούθησαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ιδιαίτερα τα δυο τελευταία χρόνια πριν ανέβουν στην εξουσία. Οι πολιτικές απόψεις είχαν κεντρικό άξονα το δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» και με πολλές δόσεις μίσους για τον αντίπαλο. Ακόμα και γι αυτόν που δεν υιοθετούσε σε απόλυτο βαθμό τις δικές σου λογικές. Εμείς και οι άλλοι, ήταν το αφήγημα. Εμείς που δεν έχουμε συμμετοχή στην εξουσία, σε σκάνδαλα, σε νεποτισμούς, διορισμούς, προμήθειες, σχέσεις με μιντιάρχες, εμείς οι αμόλυντοι που θα σκίσουμε τα μνημόνια και θα απελευθερώσουμε τον λαό από τα δεσμά. Όταν ανέβηκαν την εξουσία και απέκτησαν ανάλογα χαρακτηριστικά, ο λόγος τους και ιδιαίτερα οι διαχωρισμοί τους αμβλύνθηκαν θεαματικά.
Οι προσεγγίσεις τους μέχρι να κερδίσουν την εξουσία δεν ήταν τόσο πολιτικές, όσο συναισθηματικές. Άγγιζαν πιο εύκολα το θυμικό ενός λαού που είχε αρχίσει να φτωχοποιείται και κάπου έπρεπε να το αποδώσει αυτό. Και αφού δεν άκουγε εξηγήσεις πολιτικού χαρακτήρα (παγκοσμιοποίηση, κυριαρχία αγορών κ.ο.κ.) εισέπραττε εξηγήσεις με βάσει το δίπολο άσπρο-μαύρο. Οι κακοί και οι καλοί. Απλοϊκές ερμηνείες που πιάνουν πιο εύκολα. Ιδιαίτερα αν τις πασπαλίσεις με δόσεις πολιτικών υποτίθεται χαρακτηρισμών. Η κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ ήταν ακροδεξιά, έγραφαν τα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ Μέσα. Οι Γερμανοτσολιάδες υπουργοί – σύμφωνα με ορολογία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ – οι προσκυνημένοι, πρέπει να αποδοκιμάζονται παντού μέχρι να πέσει η χούντα τους.
Και αυτό συνέβαινε. Η πολιτική αντικαταστάθηκε από την ρητορική μίσους και συχνά βίας. Ο διαχωρισμός αριστερά-δεξιά υποκαταστάθηκε, εφευρέθηκαν καινούργιοι στους οποίους κυριάρχησε η οργή και η απέχθεια για οτιδήποτε εκφραζόταν και δεν ταίριαζε απόλυτα στην νέα πολιτική αισθητική που ερχόταν. Οι εκπρόσωποι του παλαιού κατεστημένου άρχισαν να φοβούνται να κυκλοφορούν δημόσια. Ακόμα και ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας σε ανύποπτο χρόνο (2013) δεχόταν αποδοκιμασίες και μπουκάλια σε δημόσια εμφάνισή του. Από αυτούς ή φιλικά πρόσωπα σε αυτούς που αργότερα τον έκαναν πρόεδρο.
Όσα σήμερα λέει ο Φίλης είναι σαν να έρχονται από μια άλλη πολύ μακρινή εποχή παρ ότι δεν είναι τόσο. Τα αντιμνημονιακά χρόνια τα κάνουν να φαίνονται έτσι. Η στρατηγική που ανέπτυξε ο ΣΥΡΙΖΑ, η σαν έτοιμη από καιρό συνεργασία με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ, η άσκηση πολιτικής τα δυο χρόνια εξουσίας που έμοιαζε με τις χειρότερες μεταπολιτευτικές εκφράσεις, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Άλλωστε, ίσως να γίνεται πολύ φασαρία για το τίποτα. Εκτός από τον Φίλη κανένας άλλος δεν φαίνεται να επιθυμεί συνεργασία με την Δημοκρατική Συμπαράταξη ή κάποιον άλλο. Βρίσκουν πιο ενδιαφέρουσα αυτήν με τον Καμμένο...
