Του Γιάννη Παντελάκη
Στις 10 Ιανουαρίου η προνομοθέτηση μέτρων αποτελούσε "παραβίαση κάθε έννοιας του Ευρωπαϊκού Δικαίου" (Παυλόπουλος). Στις 2 Φεβρουαρίου ήταν "οικονομικά αλλά και πολιτικά παράλογη" (Τζανακόπουλος). "Παράλογη και μη αποδεκτή από την κυβέρνηση" κρινόταν και στις 15 Φεβρουαρίου (Κεντρική επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ-Τσακαλώτος). Λίγα εικοσιτετράωρα πριν, η κυβέρνηση δέχτηκε την προνομοθέτηση μέτρων. Γιατί αυτοακυρώνονται έτσι;
Το χειρότερο για όλους αυτούς -από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι το τελευταίο κομματικό στέλεχος- είναι πως έχουν απόλυτο δίκιο. Μια κυβέρνηση το 2017 καλείται να νομοθετήσει σήμερα για μέτρα τα οποία θα αρχίσουν να εφαρμόζονται δυο χρόνια μετά. Όπως σωστά ανέφερε σε δηλώσεις του ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτό που πιέστηκε και δέχτηκε να κάνει η Ελληνική κυβέρνηση, η νομοθέτηση προληπτικών μέτρων δηλαδή, είναι έξω από την λογική του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου και δεν μπορεί να γίνει δεκτό από οποιαδήποτε χώρα. Δεν έχει συμβεί ποτέ άλλοτε.
Κι όμως, έγινε δεκτό. Βέβαια, ο Π. Παυλόπουλος δεν ευθύνεται επειδή η κυβέρνηση Τσίπρα αποδέχτηκε αυτή την παράλογη απαίτηση αν και θα μπορούσε να εκφράσει τις ενστάσεις του ακόμα και τώρα και με την ιδιότητα του καθηγητή και όχι μόνο εκείνη του προέδρου. Η βασική ευθύνη ανήκει στην κυβέρνηση και τους βουλευτές εκείνους που θα κληθούν να υιοθετήσουν αυτόν τον παραλογισμό, σύμφωνα και με τις δικές τους τοποθετήσεις.
Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο στην πιθανότατη αντισυνταγματικότητα αυτής της ψήφισης ή την αντίθεσή της στο ευρωπαϊκό δίκαιο. Αφορά και στην ίδια την αξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού, το οποίο δέχεται να κάνει κάτι το οποίο θεωρεί απαράδεκτο και αυτό το κάνει μ'' έναν τόσο προφανή και απροκάλυπτο τρόπο. Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, αλλά επίσης σίγουρο είναι πως η συνεχιζόμενη απώλεια αξιοπιστίας αποδυναμώνει όχι μόνο αυτούς που την προκαλούν με τόσο έντονο βαθμό, αλλά ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό και το δημοκρατικό σύστημα.
Βέβαια, στην εποχή που ο πρωθυπουργός της χώρας λέει με άνεση πως "Το Πάσχα θα έρθει μαζί με την ανάσταση της Ελληνικής οικονομίας" (1/3/2016), ο υπουργός Υποδομών μας πληροφορεί ότι "τέλειωσε η κρίση και η ύφεση" (22/2/2017) και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης λέει ότι "θα συγκρουστούμε αν το ΔΝΤ επιμείνει στη φορολόγηση των φτωχών" (21/2/2017) όταν έχει δεχτεί αυτή την φορολόγηση δυο εικοσιτετράωρα πριν, για ποια αξιοπιστία να μιλάμε;
Σε όλες τις έρευνες των τελευταίων δυο χρόνων, έχει παρατηρηθεί πως μια ολοένα μεγαλύτερη ομάδα πολιτών γυρίζει την πλάτη στις κομματικές εκφράσεις και επιλέγει διαφορετικές λύσεις. Αυτή της αποχής, της αδιαφορίας ή ακόμα και της αναζήτησης παράλογων επιλογών όπως η περίπτωση Σώρρα. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος -και λόγω των προαναφερόμενων φαινομένων- αποτελεί το σκάψιμο ενός λάκου από το ίδιο το πολιτικό προσωπικό. Και στον λάκο αυτό, υπάρχει ο φόβος ότι θα πέσουν όλοι μέσα ανεξάρτητα από το βαθμό ευθύνης. Και μαζί μ'' αυτούς το ίδιο το σύστημα. Η συμπεριφορά τους έχει χαρακτηριστικά πολιτικού αυτοκτονικού ιδεασμού...
