Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Η καθυστέρηση της εφαρμογής των μέτρων κάθε μνημονίου και η αδράνεια στην πραγματοποίηση των μεταρρυθμίσεων, δημιουργούσαν την αίσθηση του βάθους. Εκεί ακριβώς, διαδραματιζόταν η πτώση για όλους όσοι εμπλέκονταν στην οικονομική και πολιτική διαχείριση των μνημονίων. Πρώτα, καταστρεφόταν κόσμος και μεγάλωνε η μαύρη τρύπα της ανεργίας, της επιχειρηματικότητας και γενικότερα της εμπιστοσύνης. Και στη συνέχεια, ξεκινούσαν τα παιχνίδια αντίστασης στην ρήξη με το κατεστημένο του κρατισμού, ενώ αυξανόταν το βάρος στους ώμους των φορολογούμενων και της εθνικής οικονομίας.
Ο Παπανδρέου δεν τόλμησε, ο Σαμαράς αντιστάθηκε και στο τέλος εμφανίστηκε το φαινόμενο Τσίπρα. Πέρασε ένα εξάμηνο μέχρι να οδηγηθεί η χώρα στο αδιέξοδο και στο τέλος συναίνεσε, μπροστά στο δίλημμα της εξουσίας. Αφού λοιπόν, επιβλήθηκαν οι έλεγχοι και συρρικνώθηκαν πιο πολύ οι δυνατότητες της οικονομίας, το σενάριο της αντίστασης επανέφερε στο προσκήνιο τη "Μεγάλη Μπλόφα", η οποία δεν θα μπορούσε παρά να εφαρμοστεί με την διέξοδο της δραχμής.
Στην περίπτωση της Αριστεράς δεν έχουμε τα ίδια δεδομένα με τους υπόλοιπους. Δεν πρόκειται για χορτασμένους από εξουσία καθεστωτικούς, όπως υπήρξαν οι Παπανδρέου, Σαμαράς και Βενιζέλος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με βουλιμικούς αρχομανείς που για δεκαετίες, περιορίστηκαν μόνο στην συνδικαλιστική ή στην κομματική αεργία. Και στο πρώτο εξάμηνο, έκαναν τα πάντα, προκειμένου να ανταποκριθούν στην μόνη διέξοδο που τους έδινε η διαχείριση της εξουσίας: στην λυσσαλέα υπεράσπιση του κρατισμού!
Δεν ήταν επομένως, καθόλου απίθανο να είχαμε γίνει μάρτυρες –δυστυχώς, και με τις δύο σημασίες της έννοιας- μιας αυτοκτονικής αντίδρασης, όταν θα ερχόταν η ώρα της πτώσης. Όταν δηλαδή τελείωναν τα αποθέματα «αντίστασης» στις προσπάθειες των δανειστών και ιδιαίτερα του ΔΝΤ που είχε διαφορετική ατζέντα από του Ευρωπαίους.
Ήθελαν τα παίξουν όλα για όλα, προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία ακόμα και με δραχμή. Άλλωστε δεν ήταν λίγοι οι ξένοι (πρώτος ο Σόιμπλε) που θα μπορούσαν να επαναφέρουν το σενάριο της απελευθέρωσης του «τρελού» από τα δεσμά του, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ησυχία τους.
Οι άνθρωποι αυτοί που συμμετείχαν στο δραματικό εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ νόμισαν ότι μπορούν να μπλοφάρουν επειδή κέρδισαν τις εκλογές. Και ήταν τόσο ήσυχοι στη συνείδησή τους που πίστευαν ότι αν δεν έπιανε η μπλόφα, είχαν την διέξοδο της δραχμής. Θεωρώντας πως θα έφτιαχναν ένα νέο νόμισμα με χαραγμένη πάνω του τη μορφή του Βελουχιώτη, προκειμένου να γοητεύσουν περισσότερο, τους οπαδούς τους.
Είναι οι ίδιοι που πήραν μέρος σε ένα από τα πιο δραματοποιημένα θεατρικά στιγμιότυπα της πολιτικής ιστορίας. Κέρδισαν τις εκλογές σκιαγραφώντας στις συνειδήσεις των οπαδών τους, μία χειμαζόμενη χώρα. Με χιλιάδες αυτοκτονίες, με παιδάκια να λιποθυμούν στα σχολεία, με γερμανικές μπότες στην πλάτη των κατεχόμενων Ελλήνων. Μέσα σε λίγα χρόνια, χρησιμοποίησαν τόσα ψέματα και τόσο λαϊκισμό που δεν συγκρίνονται ούτε με ολόκληρη την δημαγωγία του πολιτικού συστήματος στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Τόσο ξεδιάντροπα και τόσο ανεύθυνα δεν έχει συνομιλήσει με τους ψηφοφόρους του κανένας πολιτικός, όση δίψα κι αν είχε για εξουσία.
Το βιβλίο "Η Μεγάλη Μπλόφα" της Ελένης Βαρβιτσιώτη και της Βικτώριας Δενδρινού από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος επανέφερε εφιαλτικές μνήμες ανεκδιήγητων καταστάσεων που προκαλούν ταυτόχρονα, γέλιο και οργή. Και για μία ακόμα φορά, επιβεβαιώνω: Αν δεν υπηρχε η Ευρώπη και οι Αμερικάνοι, ή Βορειοκορεάτες θα ήμασταν τώρα ή Τούρκοι με κατακκόκκινο φέσι. Με πληθωριστικό χρήμα και κολεκτίβες. Αλλά με νόμισμα Βελουχιώτη στις τσέπες μας...
