Ο βουλευτής του ΚΚΕ βρίσκεται τις τελευταίες μέρες σε έναν επαναστατικό οίστρο. Αφού αμφισβήτησε το αστικό κράτος, αφού δήλωσε ανυπακοή στις αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης, προχθές αμφισβήτησε ουσιαστικά το δημοκρατικό ήθος της Νέας Δημοκρατίας. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Αυτές είναι οι πάγιες θέσεις του ΚΚΕ μετά το 13ο Συνέδριο το 1991. Σταδιακά διολίσθησε σε έναν λόγο παλαιοκομμουνιστικής κοπής, που κορυφώθηκε με τις γιορτές του «κόκκινου μίσους».
Ξαναγράφουν την Ιστορία φανατίζοντας τα νέα παιδιά που εντάσσονται στη νεολαία τους. Κάνουν ανακαταλήψεις πόλεων που έγιναν πεδία μαχών κατά τον εμφύλιο. Προσπαθούν να «βιώσουν» στο φαντασιακό επίπεδο, κατά τον 21ο αιώνα, αυτά που έγιναν πριν από 70 χρόνια.
Απεναντίας η γενιά των κομμουνιστών που πολέμησε στον εμφύλιο, που έζησε στο πετσί της τις συνέπειες του και βίωσε την ήττα και την προσφυγιά, ήταν πολύ προσεκτική στο τι έλεγε και πώς το έλεγε. Η δε ιστορική ηγεσία του ΚΚΕ της Μεταπολίτευσης επεδίωκε τις συνεργασίες και την παρουσία του κόμματος στην κεντρική πολιτική σκηνή, μακριά από πολιτικές απομονωτισμού. Κάπως έτσι προέκυψε και η συγκυβέρνηση του 1989.
Ερώτηση: αυτές τις επαναστατικές ανοησίες που λένε σήμερα, τις πιστεύουν; Πιστεύουν όντως πως «ο λαός ετοιμάζεται για την αντεπίθεσή του;».
Στην αρχή πίστευα πως απλώς κάτι πρέπει να πουν στους ψηφοφόρους τους. Πως δεν πιστεύουν και οι ίδιοι αυτά που λένε. Πως αυτοσαρκάζονται μετά τις ομιλίες τους. Αυτήν την πεποίθηση μου την εδραίωσε η πλήρης αξιοποίηση από την ΚΚΕ Α.Ε. όλων των επενδυτικών νόμων του αστικού κράτους το οποίο θέλουν να ανατρέψουν.
Αλλά και όταν έκλεισαν τη χρεοκοπημένη Τυποεκδοτική πάλι τους νόμους του «καταραμένου» αστικού κράτους χρησιμοποίησαν και τη στυγνή καπιταλιστική λογική πως όταν μια επιχείρηση δε βγαίνει, κλείνει.
Θα μου πείτε πως λειτουργούσαν εντός ενός συγκεκριμένου θεσμικού πλαισίου. Απαντώ πως οι συνεπείς κομμουνιστές δεν εκμεταλλεύονται τους νόμους ενός κράτους που αγωνίζονται να ανατρέψουν, για να βγάλουν λεφτά. Δεν χρησιμοποιούν αστικές—καπιταλιστικές λογικές για να αναπτύξουν τις επιχειρήσεις τους.
Όταν αποδέχεσαι αυτούς τους νόμους δεν μπορεί επιλεκτικά να λες πως ΔΕΝ εφαρμόζεις το σχετικό νόμο ελέγχου των οικονομικών σου. Κάτι θέλεις να κρύψεις. Ο Γρηγόρης Φαράκος είχε πει πως όταν ήταν γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ ( 1989—1991) δεν είχε πρόσβαση στα οικονομικά του κόμματος. Αυτό λέει πολλά.
Σήμερα αρχίζω να πιστεύω πως το φαινόμενο κάποιων υψηλόβαθμων στελεχών του ΚΚΕ δεν είναι ιδεολογικό. Είναι αμιγώς ψυχιατρικό. Περίκλειστοι στον κόσμο τους φαίνεται πως πιστεύουν αυτά που λένε. Φαίνεται πως θέλουν δια της ιδεολογικής περιχαρακώσεως, να μη μολυνθούν από τα διάφορα μικρόβια που κυκλοφορούν στην πολιτική ζωή.
Οξύνοντας το λόγο τους πιστεύουν πως οξύνουν και τις αντιθέσεις. Εκμεταλλεύονται δε και την πρωτοφανή ασυλία που απολαμβάνουν από όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης και της Νέας Δημοκρατίας. Οι μόνοι ηγέτες αυτής της παράταξης που ουδέποτε δήλωσαν το «τιμάμε την Αριστερά και τους αγώνες της» ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς.
Προφανώς, κάποιοι πιστεύουν πως αφήνοντας αναπάντητες τις προκλήσεις των στελεχών του ΚΚΕ καταθέτουν τα προοδευτικά διαπιστευτήρια τους. Και αυτοί βεβαίως αποθρασύνονται.
Ο κάθε Παφίλης κάνει τη δουλειά του. Η άλλη πλευρά τι κάνει;
