Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι με το πέρασμα του χρόνου αλλάζουν, άλλος πολύ, άλλος λίγο. Οι συνθήκες που μεταβάλλονται τους επηρεάζουν. Τους κάνουν να αναθεωρούν, να μετανιώνουν, να ανανεώνονται. Μόνον οι καλόγεροι -κυριολεκτικά και μεταφορικά- παραμένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους. Αυτοί που φανατικά προσκολλημένοι σε μιαν ιδέα, σε μια πολιτική, σε ένα δόγμα, αρνούνται να κοιτάξουν τον κόσμο που αλλάζει.
Κάπως έτσι είναι ο Τσίπρας. Τον άκουσα χθες στην Βουλή, όχι για πολύ είναι αλήθεια. Δεν τον άντεξα. Απόλυτα μονότονος, απόλυτα προβλέψιμος. Ήξερα τι θα πει αμέσως μετά και πώς θα το πει. Ίδιες εκφράσεις του προσώπου, ίδιες χειρονομίες και κυρίως αναμενόμενο το περιεχόμενο των όσων είπε. Εξακολουθεί και μιμείται τον Παπανδρέου. Δεν κατάλαβε ακόμα πως αυτή η συνταγή «έκοψε».
Και αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ηγέτης του αδυνατεί να διαβάσει την νέα πραγματικότητα και να προσαρμοσθεί σε αυτήν. Νομίζει πως βρίσκεται στην περίοδο 2012—2014, τότε που κάθε του κίνηση εύρισκε ανταπόκριση σε ένα μεγάλο ακροατήριο.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τελικά αποδεικνύεται πολύ κατώτερος των περιστάσεων;
Προφανώς, η γενικότερη παιδεία του και ο δογματικός τρόπος που προσεγγίζει την πραγματικότητα, αποτελούν τροχοπέδη στην ανανέωση την δική του και συνακόλουθα και στην ανανέωση του κόμματος του. Συγχρόνως, περιβάλλεται από συνεργάτες που έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτόν. Δηλαδή το περιβάλλον του, εξ αντικειμένου, αδυνατεί να τον βοηθήσει.
Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλα τα κόμματα, μετά από μια καθοριστική, ήττα προχωρούν σε αλλαγή της ηγεσίας τους. Δεν λειτουργεί μόνον εκτονωτικά ο ψυχολογικός παράγοντας της ανανέωσης, είναι κυρίως η πεποίθηση πως στην νέα κατάσταση μπορεί να ανταποκριθεί μια νέα ηγεσία.
Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό δεν συνέβη όταν έπρεπε και τα αποτελέσματα αποτυπώνονται σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις. Γι' αυτό και η επανεμφάνιση στην παρούσα συγκυρία όλων αυτών των εσωκομματικών ομάδων που καταθέτουν δημοσίως τα ιδιαίτερα ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά τους.
Οι Ρενέδες και οι Ομπρέλες και οι 53, και ό,τι άλλο εμφανιστεί προσεχώς, αμφισβητούν σε τελική ανάλυση τον ίδιο τον Τσίπρα. Και είναι απολύτως λογικό. Όταν δεν τραβά μια ομάδα, αλλάζεις τον κόουτς. Στον ΣΥΡΙΖΑ για να μην αλλάξουν αρχηγό, θέλουν να αλλάξουν το κόμμα, όπως επισήμανε ένας πολιτικός σχολιαστής.
Είναι ευνόητο πως όσο συνεχίζεται αυτή η αδιέξοδη αντιπολιτευτική τακτική του Α. Τσίπρα, τόσο θα επιτείνονται τα παρακμιακά φαινόμενα στην εσωκομματική ζωή του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αντιλαμβάνονται οι συνεργάτες και οι φίλοι του πως αν τον αποσύρουν, τον προστατεύουν. Είναι νέος και επιβάλλεται να πάρει τις αναπνοές του, μήπως και δει την κατάσταση με πιο καθαρή ματιά. Χρόνο έχει μπροστά του για να επανέλθει.
Εννοείται πως η ανεπάρκεια του Τσίπρα είναι ένα δώρο για την κυβέρνηση, στις ομολογουμένως δύσκολες στιγμές που περνά. Την βοηθά να μην ξοδέψει πολιτικό κεφάλαιο.
Παλιότερα οι ομιλίες του Α. Τσίπρα στην Βουλή συνοδευόταν από διθυραμβικά σχόλια των στελεχών του. Κάθε ομιλία του ήταν και μια ήττα του Μητσοτάκη. Εδώ και αρκετό καιρό οι αγορεύσεις του στο κοινοβούλιο συνοδεύονται από ένα ηχηρό σιωπητήριο των συνεργατών και των φίλων του.
Sic transit gloria mundi!
