Του Σάκη Μουμτζή
«Όταν πάρεις φόρα, φόρα κατηφόρα ο Θεός ο ίδιος δεν σε σταματά», λέει ο ποιητής και έχει δίκιο. Η ζωή έχει αποδείξει πως στην κατηφόρα δεν υπάρχει σταμάτημα. Πας μέχρι τέλους. Ποιο είναι αυτό; Εξαρτάται.
Αυτές τις σκέψεις τις κάνω διαβάζοντας σήμερα τους τίτλους των ειδήσεων. Η Φ.Γεννηματά συναντήθηκε με τον Κ.Σημίτη και όλο το ΠΑΣΟΚ συσπειρώθηκε για να υπερασπισθεί τον πρώην πρωθυπουργό, η Αρχιεπισκοπή διαψεύδει την μονταζιέρα των υπογείων του Μαξίμου, ενώ η χθεσινή εμφάνιση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιαμερικάνικη πορεία, έκανε όλο το διαδίκτυο να ξεκαρδιστεί στα γέλια. Το έσχατο σημείο κατάντιας ενός πολιτικού είναι όταν κάνει τον κόσμο να γελά μαζί του.
Τελικά αυτοί οι άνθρωποι ότι και να κάνουν, αυτό στρέφεται εναντίον τους. Δεν τους καταράστηκε κανένας Θεός ούτε τους έκανε βουντού ο Λαφαζάνης. Υπάρχει σε όλα τα γεγονότα μια λογική εξήγηση, στην οποία βέβαια συμπεριλαμβάνεται και η ανθρώπινη βλακεία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Α.Τσίπρας πληρώνουν τόσο τον τρόπο με τον οποίο σάλταραν στην εξουσία, όσο και τον τρόπο με τον οποίον επιχειρούν να παραμείνουν σε αυτήν. Όλα τα υπόλοιπα εντάσσονται σε αυτές τις δύο αντιφάσεις. Εδώ επάνω κλονίστηκε στην αρχή και διερράγη στην συνέχεια, η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ψηφοφόρους του. Και όταν ένα κόμμα έχει κτίσει αυτήν την σχέση πάνω στην άμμο πολύ εύκολα αυτή καταρρέει.
Ο Α.Παπανδρέου έφτασε στο 48% μέσα σε εφτά χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 5% εκτοξεύτηκε στο 25% μέσα σε τρεις μήνες. Βέβαια, άλλοι οι χρόνοι των συνειδητοποιήσεων στην μνημονιακή εποχή και άλλοι στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Στην μνημονιακή εποχή υπήρξε τεκτονική μετατόπιση των πλακών της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα ο Α.Τσίπρας καλείται να παίξει ένα παιχνίδι που δεν το ξέρει. Αυτό του μετριοπαθούς και φερέγγυου πολιτικού, γιατί αυτό ακριβώς το προφίλ απαιτεί η μεταμνημονιακή κοινωνία. Αν θέλει ο πρωθυπουργός να επαναφέρει την νέα κανονικότητα στην Ελλάδα, -γιατί επιστροφή στο 2008 απαγορεύεται- θα πρέπει και αυτός να μετατραπεί σε έναν κανονικό πολιτικό.
Σε έναν πολιτικό που δεν διχάζει, δεν υβρίζει, δεν διώκει τους πολιτικούς του αντιπάλους, δεν συγχρωτίζεται πολιτικά με τον υπόκοσμο της πολιτικής. Αλλά αν υπερβεί αυτές τις καταστάσεις παύει να είναι ο εαυτός του. Παύει να είναι ο Α.Τσίπρας.
Ας το δεχτούμε. Ο πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δημιουργήματα της έκτακτης κατάστασης των μνημονίων και θα εξαφανιστούν όταν επανέλθει στην χώρα μια νέα κανονικότητα. Ή αν θέλουν να επιβιώσουν θα πρέπει να μεταλλαχθούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και όσο θα βρίσκονται στην αντιπολίτευση.
Θεαματικές μεταμορφώσεις σε κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία αποδεικνύονται καταστροφικές. Και ο Μπλερ και ο Σρέντερ άλλαξαν την φυσιογνωμία των κομμάτων τους πριν γίνουν κυβέρνηση.
Ας μην απορούμε γιατί όλα έρχονται ανάποδα στον ΣΥΡΙΖΑ. Έρχονται ανάποδα, γιατί η νέα πραγματικότητα τον ξεπερνά. Η Ελληνική κοινωνία από εδώ και μπρος απαιτεί πολιτικές και συμπεριφορές που δεν μπορεί να τις προσφέρει ο Α.Τσίπρας. Γι΄αυτό και προκρίνει σταθερά εδώ και πολύ καιρό την Νέα Δημοκρατία και τον αρχηγό της.
Η θητεία του στην αντιπολίτευση θα βοηθήσει σημαντικά και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα και όλους εμάς, φυσικά.
