Στις συζητήσεις των καφενείων οι ολιγάρχες θα είχαν ήδη πάει φυλακή, οι παπάδες θα είχαν μοιράσει την περιουσία των μοναστηριών και τα πετρέλαια θα χάριζαν σε όλους μας ζωή χαρισάμενη. Κάναμε τα καφενεία κυβέρνηση και οι ολιγάρχες ζουν το όνειρό τους, ο Ιερώνυμος κάνει deals με τον Αλέξη και εμείς έχουμε ξεκινήσει πάλι τα «βόηθα Παναγιά». Τα πετρέλαια; Είναι γνωστό ότι τα εποφθαλμιά ο Σόρος!
Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι η γη είναι επίπεδη και άλλοι, όπως ο κ. Φλαμπουράρης, που πιστεύουν ότι τα λεφτά είναι αέρας. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι τα λεφτά δεν είναι αέρας, όπως και ότι η γη δεν είναι επίπεδη. Επίπεδη έχει γίνει η ζωή μας, επειδή έχουμε βάλει στην κυβέρνηση τον Αλέκο και τους φίλους τους. Το ερώτημα είναι αν η ζωή μας θα γινότανε πιο εύθυμη αν είχαμε κάνει κυβέρνηση τους οπαδούς της επίπεδης γης. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε και με τον ΣΥΡΙΖΑ και κοιτάξτε που καταλήξαμε. Είπαμε να τιμωρήσουμε τον Σαμαρά για τον ΕΝΦΙΑ και παραδώσαμε την χώρα στους «αεριτζήδες» της πολιτικής. Όχι ότι ο ΕΝΦΙΑ ήταν μία ορθή επιλογή. Αλλά από το σημείο της κριτικής μέχρι το να ψηφίσει κανείς ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει απόσταση...
Έχει ωριμάσει ο ελληνικός λαός; Έχουμε ωριμάσει; Είναι ένα ερώτημα που θα απαντηθεί στο επόμενο χρονικό διάστημα και όχι μόνο στην κάλπη. Όταν η επόμενη κυβέρνηση φέρει τις πρώτες μεταρρυθμίσεις, εκεί θα καταλάβουμε σε ποιο ακριβώς σημείο βρισκόμαστε. Θα τις αντέξουμε ή θα αναζητούμε τους κυνηγούς για να κάνουμε κυβέρνηση την επόμενη φορά; Η αλήθεια είναι ότι παραλίγο να γίνει «Κίνημα» από τον Σώρρα. Ίσως ο κόσμος τον μπέρδεψε με τον Σόρος και νόμισε ότι υπήρχαν λεφτά. Αλλά είναι τραγικό, όπως κι αν το εξετάσει κανείς.
Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι αυτό της Παιδείας. Δεν διαβάζουμε βιβλία γιατί «δεν προλαβαίνουμε», ενημερωνόμαστε μόνο από το φατσοβιβλίο γιατί «οι εφημερίδες είναι ακριβές», δεν πάμε στο θέατρο γιατί «μας αρέσουν οι επιθεωρήσεις», δεν στηρίζουμε την Τέχνη γιατί «αφορά τις ελίτ». Έχουμε όμως για όλα άποψη. Και αναρωτιόμαστε συχνά αν οι άλλοι είναι καλύτεροι. Τέλειοι δεν είναι! Αλλά εμείς σίγουρα αγγίζουμε τον πάτο. Και έχουμε πιθανότητα να τον σπάσουμε και να πέσουμε ακόμη πιο βαθιά!
Η χώρα αυτή, λοιπόν, χρειάζεται μία πραγματική επανάσταση. Από τον πολιτισμό πρέπει κανείς να ξεκινήσει. Από εκείνο το υπουργείο που σχεδόν όλοι οι πρωθυπουργοί θεωρούσαν ως «δεύτερο». Δεν είναι δεύτερο, πρώτο είναι! Το πιο σπουδαίο, το πιο σημαντικό. Και μαζί με αυτό και το υπουργείο της Παιδείας. Οι Έλληνες πρέπει να μάθουν να πηγαίνουν πάλι στο βιβλιοπωλείο, να αγαπούν τα γράμματα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Σε μια εκδήλωση άκουσα προχτές μία νέα κοπέλα που εργάζεται σε ιστοσελίδα να λέει ότι «εμείς οι νέοι δεν διαβάζουμε». Το έλεγε με υπερηφάνεια. Σαν να πρόκειται για ένα κομμάτι της ταυτότητας της νέας γενιάς. Εκεί φοβήθηκα. Είπα μέσα μου, ως εδώ ήταν. Και έτσι πράγματι είναι. Αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα θα χαθούμε.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
