Το 2012 ζητούσαμε από τον Αντώνη Σαμαρά να προχωρήσει σε βαθιές τομές στην Οικονομία και στη δημόσια διοίκηση, έτσι ώστε να «αποδώσουν» τα μνημόνια. Το 2016 και έπειτα από την περιπέτεια του 2015 γίναμε πιο «τολμηροί» και αρχίσαμε να μιλάμε για μία φιλελεύθερη ατζέντα. Κι έτσι φτάσαμε στη μεγάλη εκλογική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πού ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα; Έχουν δικαιωθεί οι προσδοκίες;
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά φιλελεύθερου κεντρώου χώρου είναι η τάση της πολυδιάσπασης και των πολλών διαφορετικών απόψεων, σε αντίθεση με την Αριστερά που είναι πλήρως στοιχισμένη πίσω από την κεντρική γραμμή του κόμματος. Το να υπάρχουν, λοιπόν, «γκρίνιες» και «ενστάσεις» για την πολιτική Μητσοτάκη από το φιλελεύθερο χώρο είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό για τα δεδομένα του χώρου.
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει κάνει περισσότερα στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχουν ήδη γίνει σημαντικά πράγματα, όπως στον τομέα της ψηφιακής πολιτικής. Ή στο πρόγραμμα του Ταμείου Ανάκαμψης! Αλλά και σε απλά και καθημερινά πράγματα ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφήνει τη στάμπα του φιλελεύθερου πολιτικού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας φιλελεύθερος πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έχει έναν σαφώς μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό. Κι αυτό συμβαίνει έπειτα από πολλά χρόνια, από την εποχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Η ευκαιρία αυτή, λοιπόν, δεν πρέπει να πάει χαμένη. Η κυβέρνηση χρειάζεται να αυξήσει τον βηματισμό της, αλλά και οι φιλελεύθεροι να δείξουν μεγαλύτερη ανοχή.
Αυτή τη στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι απόλυτα κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό. Η διαχείριση των πολύ δύσκολων καταστάσεων με τα ελληνοτουρκικά και την πανδημία έδειξαν ότι η χώρα έκανε την σωστή επιλογή στις εκλογές του 2019. Τα δύσκολα, πάντως, βρίσκονται μπροστά μας. Μιλάμε για μεταρρυθμίσεις, οι οποίες, στο τέλος απαιτούν συγκρούσεις. Είναι ο «χώρος» έτοιμος να στηρίξει πραγματικά κάτι τέτοιο; Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει αυτά που υποσχέθηκε, αλλά πολιτικές χωρίς ευρεία και ουσιαστική πολιτική στήριξη δεν έχουν τύχη. Δεν είδαμε, για παράδειγμα, να ασκείται κριτική στην στάση των δικαστών για τις… διακοπές τους. Τι θα συμβεί, λοιπόν, όταν (και αν) η κυβέρνηση αποφασίσει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις στον χώρο της Δικαιοσύνης, έχοντας απέναντί της μικροσυμφέροντα και νοσηρές νοοτροπίες;
Η χώρα δεν έχει πολλές ευκαιρίες για να επιβιώσει. Μιλάμε για μία Ελλάδα που σε τριάντα χρόνια από σήμερα θα είναι μία χώρα γερόντων. Τα περιθώρια αντίδρασης είναι πραγματικά περιορισμένα. Η πραγματική ευκαιρία για τη χώρα είναι η διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η επόμενη «ευκαιρία» ίσως να πάρει πολλά χρόνια και ίσως να μην έχει τότε και τόσο νόημα.
Οι φιλελεύθεροι θα πρέπει να νιώθουν δικαιωμένοι από την επιλογή τους να στηρίξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτή η κυβέρνηση θα χρειαστεί στη συνέχεια στήριξη και ο κεντρώος χώρος θα πρέπει να την παρέχει. Με γκρίνια; Με κριτική; Οπωσδήποτε! Δεν είμαστε οπαδοί του «πίστευε και μη ερεύνα». Από την άλλη πλευρά, όμως, θα πρέπει κάθε φορά να συνυπολογίζουμε τις δυσκολίες και να είμαστε έτοιμοι για να δώσουμε τις μεγάλες μάχες στην κοινωνία. Να πιέζουμε για περισσότερες μεταρρυθμίσεις, αλλά ταυτόχρονα να τις προστατεύουμε με την πολιτική μας δράση.
Θανάσης Μαυρίδης
