Προσπαθεί ο άνθρωπος να σηκώσει κεφάλι και τα κτυπήματα δεν του έρχονται από τους πολιτικούς αντιπάλους του, αλλά από τους συντρόφους του. Είπε αυτά που είπε, όπως τα είπε, στη Θεσσαλονίκη και ξέσπασε άγριος καυγάς μεταξύ Κούλογλου και Πολάκη για το αν ήταν θρίαμβος ή ισοπαλία. Και στον καυγά ενεπλάκησαν και άλλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Εννοείται πως η ομιλία και η συνέντευξη του Α. Τσίπρα καλύφθηκαν επικοινωνιακά από τις βαριές κουβέντες που αντάλλαξαν και εξακολουθούν να ανταλλάσσουν οι Κούλογλου, Πολάκης και οι παρατρεχάμενοι. Φυσικά δεν μιλούμε πλέον ούτε καν για ισοπαλία, αλλά για μια εύκολη και απροσδόκητη ήττα του Α. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Άνευ λόγου και αιτίας, αντί να φύγουν μπροστά έκαναν για μια ακόμα φορά βήματα πίσω.
Είναι γεγονός πως ο Α. Τσίπρας παίζει μπάλα μόνος του. Και να θέλει να μοιράσει παιχνίδι δεν βλέπει ικανούς συμπαίκτες για να τους δώσει πάσα. Ερασιτέχνες, αψίκοροι, επιρρεπείς στα λάθη. Όλο με κόκκινες κάρτες. Πώς να τους εμπιστευθεί; Και ο ίδιος βέβαια δεν είναι κανένας Μαραντόνα. Δεν είναι σαν τον Αντρέα που τη μια στιγμή έβαζε γκολ με το χέρι και την άλλη περνώντας καμιά δεκαριά αντιπάλους. Το να μιμείσαι κάποιον στη φωνή δε σε καθιστά όμοιό του.
Από την άλλη, ο Α. Τσίπρας ουδεμία σχέση έχει ως πολιτική στόφα με τους συνεργάτες του. Έχει πολιτικό αισθητήριο και γι' αυτό καβάλησε το αντιμνημονιακό ρεύμα κι έγινε πρωθυπουργός. Και όταν κατάλαβε πως για να παραμείνει πρωθυπουργός έπρεπε να μεταμορφωθεί σε μνημονιακό, το έκανε και αυτό.
Δε γνωρίζω πώς αντέχει αυτές τις πολύωρες συνεδριάσεις άχρηστων οργάνων, που ουσιαστικά αποτελούν μορφές ομαδικής ψυχοθεραπείας. Ή πώς έχει συνεργάτες οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν μια στοιχειώδη πολιτική ανάλυση και τα φορτώνουν όλα στα «πετσωμένα» κανάλια.
Υπάρχει η βάσιμη εκδοχή πως και αυτός τέτοιος είναι. Υπάρχει όμως και η εκδοχή πως έχει εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση και το καταλαβαίνει. Στην πρώτη περίπτωση σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Τόσος είναι, αυτούς τους συνεργάτες έχει.
Στη δεύτερη περίπτωση όμως θα πρέπει να αντιδράσει. Να ξεπεράσει την τακτική των ισορροπιών, γιατί στην προκειμένη περίπτωση ισορροπεί μεταξύ του τίποτα και του πουθενά. Εννοείται πως αν δεν μπορεί να κάνει την υπέρβαση του, προσωπική και πολιτική, τότε είναι άξιος της τύχης του. Το ιστορικό του όμως δείχνει πως δεν είναι κανένα προσκοπάκι της πολιτικής. Καταβρόχθισε όλους αυτούς που έπρεπε να καταβροχθίσει για να φτάσει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Για να φύγει μπροστά θα πρέπει να πάρει και πάλι τις αποφάσεις του.
«Κι εσύ τι ζόρι τραβάς για τον Τσίπρα;» θα ρωτήσει κάποιος αναγνώστης. Αν δεν ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κανένα. Όμως ένα υγιές πολιτικό σύστημα χρειάζεται να έχει και μια στοιχειωδώς σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση. Το πρόβλημα είναι σε τελική ανάλυση θεσμικό. Θα πρέπει το κόμμα που κάποτε, αναποφεύκτως, θα κληθεί να κυβερνήσει να παρέχει τις εγγυήσεις για ομαλή διαδοχή και όχι για ρεβανσιστική επιστροφή. Δηλαδή να κινείται πλήρως στην καρδιά του συνταγματικού τόξου και όχι στα ακρότατα όρια του, όπως κινείται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πάντως ο χρόνος λειτουργεί σε βάρος του Τσίπρα. Όσο περνά, τον βυθίζει στο βάλτο.
