Στην συνέντευξη του στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο Α. Τσίπρας ρωτήθηκε -όπως ήταν φυσικό- και για την σκευωρία Novartis. Αμετανόητος, αναπαρήγαγε την πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ, καλύπτοντας πλήρως την όλη διαδικασία και τους πρωταγωνιστές της.
Μάλιστα, ήταν κάπως αινιγματικός όταν δήλωσε πως για τους χειρισμούς «υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις, αλλά όχι αυτές που νομίζετε.» Τι εννοεί ο τέως πρωθυπουργός;
Αυτό που εννοεί το λέει απερίφραστα στην ίδια συνέντευξη λίγο παρακάτω. «Ποιοι είναι οι τρεις που εμφανίζονται να έχουν μεγαλύτερη σχέση με το σκάνδαλο; Ε, αυτούς τους τρεις τους πάμε σε προανακριτική». Ο τέως πρωθυπουργός κάνει την αυτοκριτική του -καθώς όταν μιλά για δεύτερες σκέψεις κάνει ουσιαστικά αυτοκριτική- όχι γιατί διέσυραν δέκα πολιτικούς τους αντιπάλους, αλλά γιατί δεν επέσπευσαν την διαδικασία παραπομπής τριών εκ των δέκα κατηγορουμένων.
Κάνει την αυτοκριτική του γιατί δεν ακολούθησαν το γνωστό δόγμα Πολάκη. Μήπως όμως το δόγμα δεν ήταν του Πολάκη, αλλά του Τσίπρα που απλώς το δημοσιοποίησε ο Πολάκης; Μήπως τελικά σε αυτήν την υπόθεση υπήρχαν πολλά κλαδευτήρια, αλλά ένα ήταν το χέρι που τα κινούσε;
Αν ξαναζήσουμε το κλίμα εκείνης της εποχής θα θυμηθούμε πως επιδίωξη όλης της συμμορίας, που εμπνεύστηκε και μεθόδευσε αυτήν την σκευωρία, ήταν τρεις προφυλακίσεις (Σαμαράς, Γεωργιάδης, Λοβέρδος) που θα διαμόρφωναν ένα κλίμα ευνοϊκό για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Με άλλα λόγια τους ηθικούς και τους φυσικούς αυτουργούς της σκευωρίας δεν τους ενδιέφερε η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου. Τους ενδιέφερε ο πολιτικός αντίκτυπος από τις τρεις προφυλακίσεις.
Αυτό κάνει πως το αγνοεί ο Α. Τσίπρας.
Μάλιστα, αυτός ο σχεδιασμός αποκαλύπτεται με τις καταθέσεις μαρτύρων στην Προανακριτική Επιτροπή, που τυγχάνει λόγω της ιδιότητος τους -πρώην και νυν εισαγγελείς- να γνωρίζουν άριστα τι σχεδιάστηκε και από ποιους.
Είναι γεγονός πως ο τέως είναι υποχρεωμένος να παράσχει πλήρη πολιτική κάλυψη στον Δ. Παπαγγελόπουλο, με όλες τις συνέπειες αυτής της επιλογής του.
Προς τούτο πετά το μπαλάκι στους εισαγγελείς που χειρίστηκαν την υπόθεση λέγοντας πως αυτοί που παραπέμφθηκαν « ήταν τα δέκα πρόσωπα που έστειλε η δικαιοσύνη στην Βουλή».
Με την απάντηση του αυτή κάνει πως αγνοεί το γεγονός ότι το μείζον πρόβλημα είναι οι διαδικασίες που ακολούθησαν οι τρεις εισαγγελείς που χειρίστηκαν την υπόθεση. Δηλαδή πώς και γιατί η Δικαιοσύνη έστειλε αυτά τα δέκα πρόσωπα στην Βουλή.
Δεν μπορεί, κάτι θα άκουσε για τους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις του νόμου να χαρακτηριστούν έτσι, κάτι θα άκουσε για τα αδιαβάθμητα έγγραφα του FBI που επιμόνως η εισαγγελέας τα απέκρυπτε , κάτι θα άκουσε για τις διαρροές ανακριτικού υλικού σε έντυπα φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι θα άκουσε για την ανάμιξη του Ν.Παπά στην υπόθεση των 300.000 ευρώ.
Γιατί αν δεν άκουσε τίποτα από όλα αυτά, τότε ήταν πρωθυπουργός περιορισμένης ευθύνης.
Ο τρόπος με τον οποίον ο Α. Τσίπρας αντιμετωπίζει την σκευωρία Novartis σήμερα, δείχνει την εξάρτηση του από τα πεπραγμένα της Δεξιάς συνιστώσας της κυβέρνησης του.
Συνενοχή ή ανευθυνότητα;
Συγχρόνως αποδεικνύει πως του λείπει μια στοιχειώδης αυτοκριτική ματιά για μια από τις χειρότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας.
Όσες μεταμορφώσεις και να επιχειρεί, πάντα παραμένει ο ίδιος.
