Του Θανάση Χειμωνά
Αισιόδοξη εμφανίζεται η Die Welt για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Σε άρθρο της με τίτλο «Ευφορία στην Ακρόπολη» η έγκυρη γερμανική εφημερίδα επαινεί την οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας υποστηρίζοντας μάλιστα πως υπάρχουν βάσιμες ελπίδες για την επίλυση του ζητήματος του χρέους.
Όπως αναμενόταν το δημοσίευμα αυτό –μαζί με αρκετά άλλα αντίστοιχα- προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε το 2018 ως «έτος δικαίωσης». Προφανώς μιλώντας για τον ίδιο και το κόμμα του.
Ας δεχτούμε πως όσα υποστηρίζει η Welt ανταποκρίνονται 100% στην πραγματικότητα. Πως όντως η ελληνική οικονομία καλπάζει. Πως δεν σπαταλούνται εκατομμύρια ευρώ κάθε μέρα σε έναν παντελώς ανοργάνωτο Δημόσιο Τομέα που (ξανα)γιγαντώθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ . Πως δεν φεύγουν κατά χιλιάδες οι ικανοί νέοι στο Εξωτερικό λόγω της παντελούς αδιαφορίας της κυβέρνησης για τον Ιδιωτικό Τομέα αλλά και της εμμονής της να διορίζει κομματόσκυλα και εν δυνάμει ψηφοφόρους της αντί να κινείται αξιοκρατικά. Πως δεν έχει παραλύσει από την υπερφορολόγηση η Μεσαία Τάξη. Πως δεν είναι ουσιαστικά αδύνατο για κάποιον να ξεκινήσει μια νέα επιχείρηση στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τα αγνοούμε λοιπόν όλα αυτά και υιοθετούμε το αφήγημα του ενθουσιώδη ΠΘ μας. Ακόμα λοιπόν και αν κάτι τέτοιο ισχύει, τι ακριβώς κατάφερε η κυβέρνησή μας; Να πετύχει (;) κάτι που θα μπορούσε να έχει ήδη συμβεί από το 2015 ή ακόμα και το 2012. Ενδεχομένως και από το 2010. Γιατί ο βασικός λόγος που οι κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου και Σαμαρά-Βενιζέλου δεν κατόρθωσαν να φέρουν οριστικά την Ελλάδα στον «Ίσιο δρόμο» ήταν η λυσσαλέα «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση της οποίας μέγας μαέστρος υπήρξε ο Τσίπρας. Εκείνες τις εποχές που οι κυβερνητικοί βουλευτές φυγαδεύονταν από την πίσω πόρτα για να αποφύγουν τον οργισμένο όχλο. Που κάθε μεταρρυθμιστικό μέτρο αντιμετωπιζόταν με μπαράζ απεργιών και κινητοποιήσεων σε σημείο να θρηνούμε μέχρι και νεκρούς. Που κανείς δεν πλήρωνε τίποτα, από εισιτήρια στα ΜΜΜ έως φόρους «για να πέσουν». Που ο εξαντλημένος και απογοητευμένος ελληνικός λαός άκουγε «σειρήνες» να τραγουδούν για «προγράμματα Θεσσαλονίκης» και «ειδεχθή», «επαχθή» και «επονείδιστα» χρέη.
Ειδικά το 2015 η Ελλάδα ήταν πανέτοιμη να σταθεί στα πόδια της. Μέχρι που έγιναν οι εκλογές και ακολούθησε το εξάμηνο της «περήφανης διαπραγμάτευσης» με αποτέλεσμα θυσίες πέντε ετών να πάνε χαμένες. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, έχουμε ίσα ίσα ξαναρχίσει απλώς να πλησιάζουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν στα τελειώματα της κυβέρνησης των «Σαμαροβενιζέλων». Έχοντας φορτωθεί δύο αχρείαστα μνημόνια. Με παντελώς περιττά και άνισα καταμερισμένα μέτρα τα οποία έτσι και τολμούσαν να τα εφαρμόσουν οι προηγούμενοι θα μετρούσαμε ανθρώπινα θύματα στους δρόμους της Αθήνας και ιδιωτικοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν άρπα κόλλα και κοψοχρονιά. Ιδιωτικοποιήσεις που παλιότερα θα είχαν αποφέρει σαφώς μεγαλύτερα οφέλη για την χώρα αν δεν τις είχε αποφασιστικά ματαιώσει η σθεναρή «αντίσταση» του Τσίπρα και των οπαδών του.
Το θράσος του κυβερνητικού στρατοπέδου που κάποτε αναρωτιόταν «τι σημασία έχουν οι αριθμοί μπροστά στους ανθρώπους» και σήμερα πανηγυρίζει για την «ανάπτυξη» που μας έφερε κόβοντας το ΕΚΑΣ και φορολογώντας τον αέρα που αναπνέουμε πραγματικά σοκάρει. Γι αυτό κι εμείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε. Γιατί όσο και αν είναι αλήθεια πως Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ οδήγησαν την Ελλάδα στην κρίση ο Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι σχεδόν αποκλειστικοί υπεύθυνοι για το γεγονός πως οκτώ χρόνια μετά δεν έχουμε ακόμα κατορθώσει να σηκώσουμε κεφάλι.
