Του Γιώργου Μαυρωτά*
Αν διαβάζει κανείς εφημερίδες τον τελευταίο καιρό θα βγάλει το συμπέρασμα ότι το Ποτάμι είναι ένα κόμμα ασύμβατο με το πολιτικό μας σύστημα, που δεν πρέπει να υπάρχει. Από κόμμα των συμφερόντων και της διαπλοκής, όπως το κατηγορούσαν οι κυβερνητικές εφημερίδες, ξαφνικά το αγάπησαν, επειδή φάνηκε ότι δεν είναι διατεθειμένο να παίξει το παιχνίδι «ή θα τους φας ή θα σε φάμε» που εκπέμπεται από την αξιωματική αντιπολίτευση και άλλες δυνάμεις που κυβέρνησαν στο παρελθόν. Ας δούμε όμως ποιο είναι το πολιτικό «έγκλημα» του Ποταμιού ώστε να το έχουν βάλει σήμερα σχεδόν όλοι στο στόχαστρο.
Το βασικό του «έγκλημα» είναι ότι το Ποτάμι στη Βουλή ψήφιζε, ψηφίζει και θα ψηφίζει πάντα με βάση τις αρχές του, χωρίς να ετεροπροσδιορίζεται. Είναι σύμφωνο με τις αρχές του κάτι που φέρνει η κυβέρνηση; Θα το ψηφίσει. Δεν είναι; Θα κάνει κριτική, προτάσεις και αν δεν βρει ευήκοα ώτα θα το καταψηφίσει. Τόσο απλά, τόσο καθαρά. Δεν θα καθορίσει τη στάση του ανάλογα με το τι κάνουν οι ΑΝΕΛ, όπως κάποιοι προτείνουν, ούτε θα λέει όχι σε όλα για να «πέσει η κυβέρνηση». Έτσι δεν πλήττεται η κυβέρνηση, πλήττεται η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία και όσοι στηλίτευαν τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση θα πρέπει να το ξέρουν. Μην κάνουμε λοιπόν αυτά που κατηγορούσαμε.
Επόμενο «έγκλημα» του Ποταμιού είναι ότι δεν λαϊκίζει. Δεν βλέπει προς τα πού φυσάει ο άνεμος και να καθορίσει τη στάση του ανάλογα. Δεν πάει σώνει και καλά με τις πλειοψηφίες είτε στα θέματα των δικαιωμάτων, είτε στα εθνικά θέματα, είτε στα θέματα Παιδείας, γιατί δεν θυσιάζει τις βασικές του αρχές για ψηφοθηρικούς λόγους. Προσπαθεί να μη βάζει το συλλογικό θυμικό πάνω από τον ορθό λόγο, τα βραχυπρόθεσμα κομματικά κέρδη πάνω από τα μακροπρόθεσμα κοινωνικά ή εθνικά συμφέροντα.
Άλλο «έγκλημα» του Ποταμιού είναι ότι δεν έχει σκελετούς στην ντουλάπα. Δεν έχει σκάνδαλα να καλύψει, πελάτες να ικανοποιήσει, δάνεια να «πιστολιάσει». Έτσι, λοιπόν, δεν έχει και τον κόσμο εκείνο που θα το υπερασπιστεί με φανατισμό, γιατί ακριβώς δεν έχει ούτε εξαρτήσεις ούτε εξαρτώμενους. Έτσι το πολιτικό αλισβερίσι και τα αλληλορουσφέτια το αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Επίσης το «έγκλημα» του Ποταμιού ότι τάχα κρατάει ίσες αποστάσεις από ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ. είναι ένα εφεύρημα που βολεύει πολλούς. Οι αποστάσεις καθορίζονται από τις θέσεις και τις αρχές σου σε σχέση με των άλλων. Μπορεί λοιπόν με τη Ν.Δ. να είμαστε πιο κοντά σε θέματα Παιδείας, Οικονομίας, Δημόσιας Διοίκησης κ.λπ. και με τον ΣΥΡΙΖΑ πιο κοντά σε θέματα δικαιωμάτων, κριτικής του παρελθόντος κ.λπ. Όμως αν δούμε τη συνολική εικόνα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση και το Ποτάμι αντιπολίτευση, οπότε εκ των πραγμάτων η απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλύτερη, ειδικά όταν κυβερνάει προσπαθώντας παράλληλα να κτίσει το καθεστώς του ακολουθώντας τις πρακτικές των προηγούμενων. Γι'' αυτό και ψηφίσαμε υπέρ της πρότασης δυσπιστίας, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε σε επιμέρους θέματα.
Ένα άλλο «έγκλημα» είναι ότι δεν έχει σαφές ιδεολογικό στίγμα. Τι είναι το Ποτάμι: Κεντροαριστερά, Κεντροδεξιά, φιλελεύθεροι, σοσιαλιστές, αριστεροί, δεξιοί; Η απάντηση είναι ότι το Ποτάμι προσπαθεί να ξεφύγει από τις ιδεολογίες του 19ου αιώνα: Ο δεξιός με το κεφάλαιο, ο αριστερός με την εργασία. Σήμερα υπάρχουν και άλλοι συντελεστές παραγωγής (γνώση, καινοτομία κ.λπ.) που πρέπει να εκφραστούν σε ιδεολογικά ρεύματα που δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Επίσης η προτεραιότητα της χώρας σήμερα είναι να παραγάγει πλούτο με βιώσιμο τρόπο και όχι το πώς θα διανείμει τη φτώχεια της. Αντί γι'' αυτό, τα κόμματα (δεξιά και αριστερά) κοροϊδεύουν του «πελάτες» τους, λέγοντας ότι με μαγικό τρόπο δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, όταν έχουμε 1,3 εργαζόμενους για κάθε 1 συνταξιούχο. Τα μαθηματικά δεν βγαίνουν αν δεν μεγαλώσει η «πίτα», δεν δημιουργηθούν δουλειές, δεν έρθουν επενδύσεις. Ας πούμε την αλήθεια κατάματα στους συνταξιούχους.
Τέλος, ένα ακόμη «έγκλημα» του Ποταμιού σε σχέση με το Κίνημα Αλλαγής είναι ότι ήθελε να συζητιούνται οι στρατηγικές αποφάσεις, ήθελε να συνδιαμορφώνει και όχι να νοθεύει -όπως θεωρούν κάποιοι- το πολιτικό μήνυμα, ήθελε να συμβάλει στη μετεξέλιξη του προοδευτικού μεσαίου χώρου μέσα από μια διαδικασία σύνθεσης και όχι απορρόφησης στο ΠΑΣΟΚ, του οποίου η επανασύσταση φαίνεται ότι ήταν εξαρχής το βασικό ζητούμενο.
Σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό που έχει μάθει τα κόμματα να δουλεύουν με άλλους όρους, όπως π.χ. αντιπολίτευση σημαίνει όχι σε όλα, δεν προτείνεις τίποτε γιατί θα το καρπωθεί η κυβέρνηση, πρέπει να είσαι αρεστός στους columnists που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, πρέπει να κάνεις τη Βουλή αρένα για να πείσεις ότι είσαι ικανός, πρέπει να ξεχνάς ποιοι και πώς κυβέρνησαν στο παρελθόν κ.λπ., σε αυτό λοιπόν το σκηνικό το Ποτάμι είναι μια «παραφωνία» λογικής. Μια «παραφωνία» όμως που την έχει ανάγκη ο τόπος, γιατί ο ανερμάτιστος τρόπος λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος είναι η βασική παράμετρος αβεβαιότητας για τη χώρα μας, με ό,τι αυτό σημαίνει για την οικονομία.
* Ο Γιώργος Μαυρωτάς είναι γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ποταμιού.
