Του Γιάννη Παντελάκη
Οι μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου, είναι συνήθως κάποιοι πρώην επιχειρηματίες που άφησαν απλήρωτους εργαζόμενους και λογαριασμούς, μερικοί μεγαλομιντιάρχες που δεν έχουν πια μίντια αλλά πολλά χρέη που δεν θα πληρώσουν ποτέ και κάποιοι εργοστασιάρχες που απέμειναν με κουφάρια άδειων κτιρίων κάπου στην Εθνική οδό, αλλά συνέχισαν τον γκλαμουράτο τρόπο ζωής. Από την περασμένη Πέμπτη, στην κατηγορία των μεγαλοοφειλετών ανήκω κι εγώ. Συγκεντρώνω πολλές πιθανότητες στις επόμενες λίστες μεγαλοοφειλετών που θα αναρτήσει στο διαδίκτυο η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων να συναντήσει κάποιος και τ'' όνομά μου. Θα ήταν ενδιαφέρον αυτό, αν συνοδευόταν και από τα πλεονεκτήματα που έχει ένας μεγαλοοφειλέτης. Καταθέσεις μέσω μιας offshore στα νησιά Κέιμαν, Χριστούγεννα στο Gstaad και καλοκαίρια όπου θα σάρωνα τις θάλασσες των Κυκλάδων μ'' ένα γιοτ που θα ζήλευε και η Γιάννα Αγγελοπούλου. Η ιστορία μου, είναι κάπως διαφορετική.
Για περίπου δύο χρόνια ήμουν πρόεδρος της δημοτικής επιχείρησης στην οποία ανήκει ο "9.84". Δύο χρόνια, στα οποία το κίνητρο δεν ήταν οικονομικό (μια μικρή αποζημίωση ανάλογη της σημερινής αμοιβής ενός ντελιβερά), αλλά η πρόκληση που θα συγκινούσε μάλλον κάθε δημοσιογράφο να συνεργαστεί μ'' ένα ιστορικό και σοβαρό ραδιοφωνικό σταθμό δημόσιου χαρακτήρα με την ευρύτερη έννοια. Τον Ιανουάριο του 2017, για λόγους που δεν έχουν σχέση με το σημείωμα αυτό, αποφάσισα ν αποχωρήσω από τη θέση. Έφυγα με καλές αναμνήσεις κυρίως από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα και οι οποίοι είναι από τους καλύτερους στο χώρο.
Την περασμένη Πέμπτη το μεσημέρι, οι αναμνήσεις αυτές άρχισαν να αλλοιώνουν το θετικό τους πρόσημο. Όχι για τους ανθρώπους, αλλά για τα δυο χρόνια που πέρασα εκεί. Το μεσημέρι εκείνο, επιχείρησα πρόσβαση σ'' ένα προσωπικό μου τραπεζικό λογαριασμό, αλλά κάτι περίεργο συνέβαινε. Είχα ένα σχετικά μικρό ποσό το οποίο ωστόσο φαινόταν να μη το έχω ολόκληρο. Κάτι σαν κι αυτά που λένε ότι είχε πει ο Παΐσιος «Θα φαίνονται ότι είναι έτσι τα πράγματα, αλλά δεν θα είναι έτσι». Αυτό συνέβαινε και με τον λογαριασμό μου. Φαινόταν να έχω ένα ποσό, αλλά το διαθέσιμο για να χρησιμοποιήσω ήταν το μισό ή και αρκετά λιγότερο από το μισό. Σκέφτηκα πως και οι Τράπεζες μερικές φορές κάνουν λάθη. Η υπάλληλός της όμως με διαβεβαίωσε πως δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Η Α'' Εφορία Αθηνών είχε στείλει έγγραφο δέσμευσης ποσοστού από 50% έως 70% όλων των λογαριασμών μου. Και όχι μόνο των δικών μου, αλλά και συγγενικών προσώπων όπου είμαι συνδικαιούχος. Και τι σχέση έχω εγώ με την Α'' Εφορία που δεν γνωρίζω καν πού βρίσκεται; Έχω, γιατί ήμουν πρόεδρος στον "9.84" ο οποίος ανήκει στην εφορία αυτή, έμαθα.
Όταν αποχώρησα από τον σταθμό, δεν είχε αυτός καμμία εκκρεμότητα με την εφορία. Απέκτησε όμως στη συνέχεια. Ένας ή περισσότεροι εφοριακοί έκαναν έναν έλεγχο το φθινόπωρο και διαπίστωσαν, λέει, πως ο σταθμός έπρεπε να αποδίδει ένα τέλος χαρτοσήμου επί της επιχορήγησης που έπαιρνε από το Δήμο και το οποίο έπρεπε να πληρώνει από το 2006! Ήταν μια εντυπωσιακή "ανακάλυψη" γιατί ποτέ κανένας δεν μου είχε πει όταν ήμουν εκεί γι'' αυτό το χαρτόσημο. Και δικαιολογημένα δεν μου το είχε πει, γιατί κανένας δημοτικός σταθμός ή επιχείρηση στη χώρα δεν πληρώνει τέτοιο τέλος από την ίδρυσή τους, δεν πληρώνει ούτε η ΕΡΤ που είναι έμμεσα επιχορηγούμενη, δεν πληρώνουν γενικότερα οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας που έχουν σχέση με το δημόσιο. Οι εφοριακοί ωστόσο, είχαν άλλη άποψη, ο "9.84" έπρεπε να πληρώνει το χαρτόσημο και μάλιστα αναδρομικά. Έβγαλαν ένα τεράστιο πρόστιμο και το καταλόγισαν. Στο σημείο αυτό να ομολογήσω, πως οι συγκεκριμένοι εφοριακοί πρέπει να έκαναν αρκετή και επίμονη δουλειά. Έψαξαν και βρήκαν ποιοι ήταν οι πρόεδροι από το 2006 έως σήμερα, βρήκαν ονόματα και διευθύνσεις, βρήκαν και τους λογαριασμούς που έχει ο καθένας ή κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο. Και πριν έρθει οποιαδήποτε ειδοποίηση για οτιδήποτε, έδωσαν εντολή για δέσμευση όλων των λογαριασμών τους, όπως και εκείνων του ίδιου του σταθμού από τους οποίους πληρώνονται οι εργαζόμενοι.
Το αρχικό σοκ (που παραμένει ζωντανό!), το διαδέχτηκαν διάφορα ερωτήματα. Πώς συμβαίνει και σε όλα τα δημοτικά μέσα ενημέρωσης, όλες τις επιχειρήσεις του δημοσίου και για όλα αυτά τα χρόνια κανένας δεν είχε αναφερθεί σε τέλη χαρτοσήμου και εμφανίζεται το 2017 ένας εφοριακός και το ανακαλύπτει; Οι δεκάδες εκπρόσωποι ελεγκτικών μηχανισμών, ορκωτοί λογιστές, νομικοί σύμβουλοι, οικονομικοί διευθυντές πώς δεν είχαν επισημάνει κάτι τέτοιο τόσα πολλά χρόνια; Το κράτος έχει επιλεκτικούς τρόπους αντίδρασης και αυτοί μπορεί να εμφανίζονται όπου το ίδιο νομίζει; Γιατί σε κανένα άλλο δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό ή τηλεόραση ολόκληρης της χώρας, δεν βρέθηκε κάποιος εφοριακός να τους πει ότι χρωστάνε χαρτόσημο;
Το ενδιαφέρον (που ωστόσο αν αφαιρέσει κάποιος το αστείο της υπόθεσης, χάνει οποιοδήποτε ενδιαφέρον και μετατρέπεται σε μια εφιαλτική υπόθεση), είναι πως η εφορία αντιμετώπισε όλους τους πρώην και νυν προέδρους του σταθμού, αλλά και τον ίδιο τον σταθμό του πρώτου Δήμου της χώρας ως τόσο μεγάλους και επικίνδυνους φοροφυγάδες, που τους δεσμεύει προληπτικά όλους τους λογαριασμούς και τους ακυρώνει τη δυνατότητα για έκδοση φορολογικής ενημερότητας. Χωρίς καν να έχουν γνώση όλοι αυτοί, για ποιο θέμα πρόκειται. Προληπτικά. Προφανώς επειδή είναι ύποπτοι ν'' αποσύρουν τις καταθέσεις τους (σε επικοινωνία με άλλα θύματα της υπόθεσης διαπίστωσα πως οι λογαριασμοί τους έχουν ανάλογα θλιβερά χρηματικά ποσά σαν τα δικά μου) και ενδεχομένως να φύγουν και στο εξωτερικό. Και αν υποθέσουμε ότι εγώ μπορεί να πήγαινα και ως την Βομβάη που μου αρέσει πολύ, ο Δήμος της Αθήνας και ο δημοτικός σταθμός πού θα πήγαιναν;
Από το φθινόπωρο έως την περασμένη Πέμπτη, που η εφορία μας αντιμετώπισε σαν μεγάλους φοροφυγάδες, η σημερινή διοίκηση του σταθμού παρουσίασε στην εφορία γνωματεύσεις καθηγητών ότι ο σταθμός δεν οφείλει να πληρώνει χαρτόσημο, ότι δεν συμβαίνει πουθενά και σε κανένα δημόσιο οργανισμό με ανάλογο σκοπό κάτι τέτοιο, ότι υπάρχει γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του κράτους που το βεβαιώνει, ότι τέλος πάντων μέχρι και το Βατοπέδι είχε πάρει απαλλαγή από χαρτόσημο για κάποια μισθώματα που εισέπραττε. Μάταια όλα αυτά. Η εφορία όταν θέλει, είναι επίμονη. Γιατί είναι επίμονη σε μια τέτοια περίπτωση και τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, είναι ένα καλό ερώτημα που ο καθένας βάζει την απάντηση που θέλει. Και κάποιες από τις οποίες έχουν ήδη γραφτεί.
Πώς θα ξεμπλέξουμε από αυτή την ιστορία, δεν έχω ιδέα. Ούτε για το τι θα μας συμβεί έχω ιδέα, μόνο αρνητικές εκδοχές ακούω. Δυο πράγματα μόνο σκέφτομαι: α) Ότι όταν διαβάσει ο Μαυρίδης πως συνεργάτης του ανήκει στη κατηγορία των μεγαλοοφειλετών του δημοσίου - άρα κάπου έχει και πολλά χρήματα - θα ξανασκεφτεί την αμοιβή μου και β) Ότι η Ρέα Γαλανάκη, που ήταν επίσης πρόεδρος στον "9.84" και σήμερα ομοιοπαθής, θα έχει βρει υλικό για το νέο της βιβλίο το οποίο θα μπορούσε να έχει τίτλο "Αμάν, τι πάθαμε…"
