Τελικά ουδείς γνωρίζει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Α. Τσίπρα. Μάλλον είναι και σε αυτό το θέμα παντός καιρού. Ανάλογα με την περίσταση γίνεται θεοσεβούμενος χριστιανός που ανάβει το κεράκι του ή ένας άθεος μαρξιστής.
Εν πάση περιπτώσει το ζήτημα είναι πως, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, σήμερα έχει εναποθέσει την πολιτική του τύχη στον Πανάγαθο. Ο ίδιος έχει κάνει τα πάντα για να ανακάμψει το κόμμα του, αλλά εις μάτην. Δεν κουνιέται φύλλο. Απεναντίας, βλέπει να ψαλιδίζεται η δύναμη του.
Στην αρχή υπήρξε αρνητής των εμβολίων, στη συνέχεια υποστήριξε κάθε μαζική δημόσια εκδήλωση, ρισκάροντας προς χάρη τους, όπως είπε, την υγεία των πολιτών, μετά απέδωσε τους εμβολιασμούς σε ξεστοκάρισμα των πολυεθνικών του φαρμάκου. Όταν είδε πως τα εμβόλια είναι γεγονός και προφυλάσσουν τους πολίτες, έγινε αίφνης υπέρμαχος των εμβολιασμών. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά διέγραψε τις προάλλες ένα βουλευτή του που είπε πράγματα ασυγκρίτως ελαφρύτερα από αυτά που ο ίδιος κατά καιρούς έλεγε.
Και μετά ζήτησε εκλογές, εν μέσω γενικής θυμηδίας. Δεν έχει ξαναγίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητά εκλογές και ουδείς να ασχολείται με το αίτημα του. Γιατί όλοι γνωρίζουμε πως ούτε ο ίδιος τις θέλει.
Τι άλλο να κάνει ο άνθρωπος! Κι όμως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του, αντί το κόμμα του να αρχίσει να ανακάμπτει, άρχισε να αισθάνεται την αναπνοή του ΚΙΝΑΛ.
Πρόσω ολοταχώς με την όπισθεν.
Τελικά νομίζω πως η μόνη ελπίδα του Α. Τσίπρα είναι μια φυσική καταστροφή ή ένας λιμός, σεισμός και καταποντισμός. Δηλαδή κάτι έξω και πέρα από τις δυνάμεις του. Όπως το καλοκαίρι με τις πυρκαγιές. Χωρίς αυτός να κάνει τίποτα η κυβέρνηση έχασε τρείς δημοσκοπικές μοναδούλες. Το μόνο που έκαναν οι συνεργάτες του -αυτό οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε -ήταν πως αμόλησαν τα τρολ να φωνάζουν μπροστά στις κάμερες «Μητσοτάκη γ…». Αντιπολίτευση επιπέδου.
Σήμερα, η διαφορά ανέβηκε και πάλι στα γνωστά, παλιά επίπεδα και το αδιέξοδο του Α. Τσίπρα έχει γίνει πιο έντονο, καθώς συγχρόνως και ο χρόνος κυλά. Ενδεχομένως το 2022 να είναι μια εκλογική χρονιά, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την τύχη του κόμματος του και του ίδιου προσωπικά.
Πάντως στην πολιτική η προσμονή του θαύματος είναι δείγμα αδυναμίας, ηττοπάθειας και παραίτησης. Ο πολιτικός ηγέτης αυτός διαμορφώνει τα γεγονότα και δεν γίνεται έρμαιο τους. Και αν ο ίδιος δεν μπορεί αυτόν το ρόλο τον αναλαμβάνουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Έτσι γράφεται η Ιστορία. Οφείλω να ομολογήσω πως ο Α. Τσίπρας έχει κάνει τα ΠΑΝΤΑ για να ορθοποδήσει. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το λάθος του. Στην πολιτική ποτέ δεν κάνεις τα πάντα. Ο ηγέτης κινείται στοχευμένα και μεθοδικά πάνω σε συγκεκριμένους άξονες. Οι πολιτικοί παντός καιρού ουδεμία τύχη έχουν.
