Αυτό το δίλημμα έθεσε προς τους Ευρωπαίους ο Μάριο Ντράγκι. Βέβαια ο κοινός νους θα απαντήσει: «Ειρήνη με αναμμένο air condition». Τι πιο ευχάριστο να επικρατήσει η ειρήνη και να μπορούμε όλοι μας να έχουμε φτηνό ενεργειακό προϊόν! Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι.
Όπως είπε ο Τζέιμς Σταυρίδης, πρώην ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ από το 2009 ως το 2013, «τη λύση που θα υπάρξει στην Ουκρανία θα τη μισήσουν όλοι. Ο Πούτιν θα τη μισήσει γιατί θα ξέρει ότι απέτυχε να κατακτήσει ολόκληρη τη χώρα. Ο Ζελένσκι θα τη μισήσει γιατί θα είναι ο πρόεδρος που έδωσε το 15% της κυρίαρχης χώρας του. Και η Δύση θα τη μισήσει επειδή θα πρέπει να υποχωρήσει από τις κυρώσεις για να πετύχει συμφωνία».
Συνεπώς, μια λύση που τη μισούν όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές πολύ δύσκολα και να πραγματοποιηθεί και ακόμα δυσκολότερα να εφαρμοστεί, κατά τρόπο μόνιμο και βιώσιμο.
Βέβαια, όπως τα περιγράφει ο πρώην ναύαρχος των ΗΠΑ τελικά κερδισμένος βγαίνει ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Το γεγονός ότι δεν πέτυχε τον αρχικό στόχο του, αυτό δεν τον καθιστά ηττημένο. Απεναντίας, παρά τα όσα διέπραξε, θα σηκωθεί από το τραπέζι έχοντας πάρει το 15% των εδαφών της Ουκρανίας, με τη σύμφωνη γνώμη της διεθνούς κοινότητας. Που σημαίνει πως θα αρθούν όλες οι κυρώσεις και τελικά η εισβολή σε ένα ανεξάρτητο κράτος θα θεωρηθεί ως μη γενόμενη.
Και αν για τη Γερμανία και τις λοιπές «ενάρετες» χώρες του Βορρά θα βγει ένας αναστεναγμός ανακούφισης, πώς θα αντιδράσουν οι Βαλτικές χώρες και η Πολωνία που θα αισθανθούν την καυτή ανάσα του νέου Τσάρου στο σβέρκο τους; Και το κυριότερο: Μια τέτοια λύση τι μήνυμα θα στείλει προς όλες τις αναθεωρητικές δυνάμεις του πλανήτη; Μπορείτε άφοβα να εισβάλετε στη γειτονική σας χώρα, στο τέλος κάτι θα κερδίσετε.
Στην Ελλάδα συμφέρει μια τέτοια λύση του Ουκρανικού; Δεν θα αποθρασύνει τον αναθεωρητή γείτονα μας;
Αλλά και στο επίπεδο της ηθικής συμπεριφοράς που πρέπει να χαρακτηρίζει τις σχέσεις μεταξύ πολιτισμένων κρατών τα οποία έχουν διαγράψει τον πόλεμο ως μέσο επίλυσης των διαφορών τους, τι θα σημάνει η επιβράβευση, έστω μερική του εισβολέα; Και τι θα πράξουν αύριο τα ορφανά της Μέρκελ που βάζουν υπεράνω αρχών τα κέρδη της γερμανικής βιομηχανίας, αν ο Πούτιν απειλήσει ευθέως τη Φινλανδία και τη Σουηδία που θέλουν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ;
Στους δικτάτορες που δε λογοδοτούν σε κανένα, τρώγοντας έρχεται η όρεξη.
Είναι θεμιτό τα πολιτισμένα κράτη να ανταλλάξουν μια θεμελιώδη αρχή, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο μεταπολεμικός κόσμος στην Ευρώπη, με τη φτηνή ενέργεια; Είναι τελικά ανταλλάξιμη η ειρήνη με το air condition;
