Ήμουν από εκείνους που πίστευαν ότι η ήττα θα λειτουργούσε με τρόπο θεραπευτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Ότι θα τους βοηθούσε να ωριμάσουν πολιτικά. Αλλά έκανα λάθος. Ο λαϊκισμός έχει ποτίσει βαθιά το χώμα στη γλάστρα και δεν έχει αφήσει περιθώρια να φυτρώσει κάτι. Ο Αλέξης Τσίπρας ο... σοσιαλδημοκράτης θυμίζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο τον Αλέξη του 2008-2012.
Μια κυβέρνηση γίνεται καλύτερη όταν έχει απέναντί της μία καλή αντιπολίτευση. Αυτό σημαίνει σκληρή και εποικοδομητική κριτική και με τελικό στόχο να ωφεληθούν οι πολίτες. Σημαίνει σοβαρός και υπεύθυνος διάλογος για όλα τα μεγάλα θέματα. Σημαίνει άνοδος του επιπέδου στην δημόσια συζήτηση. Δεν συμβαίνει κάτι απ'' όλα αυτά! Εκείνο που βλέπουμε καθημερινά είναι ασκήσεις... χαμηλής πτήσης.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει πρώτο θέμα στην ατζέντα του τον Joker. Ανακαλύπτει (πάλι) την... επιστροφή της χώρας στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Έχει εμμονή με τον Εμφύλιο ο κ. Τσίπρας. Κι ύστερα κατεβαίνει στην Κρήτη και στήνει ένα νέο κίνημα «δεν πληρώνω» για τον υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομο. Την ίδια ώρα συζητείται το θέμα της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού. Αλλά αυτό δεν είναι θέμα «άμεσου ενδιαφέροντος» για να καταθέσει το κόμμα του 31% προτάσεις. Οι Έλληνες του εξωτερικού, οι Έλληνες που έφυγαν πριν έξι χρόνια από την χώρα, τα παιδιά μας και τα αδέλφια μας, δεν είναι για τον Αλέξη Τσίπρα άξιοι της προσοχής μας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδιώκει μεγάλες συναινέσεις. Γι αυτό και συζήτησε για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού με το ΚΚΕ προτάσεις που κάτω από άλλες συνθήκες θα τις θεωρούσε παράλογες. Επειδή είναι παράλογες. Το ερώτημα είναι αν έχει νόημα να επιμένει σε συναινέσεις με μία αριστερά που δεν είναι διατεθειμένη στην πραγματικότητα να το κάνει. Κι όταν το κάνει, όπως συνέβη στην περίπτωση του ΚΚΕ, το κάνει σε μία βάση που είναι σαν να μην το κάνει. Κι αυτό το ερώτημα είναι αρκετά δύσκολο για τον κ. Μητσοτάκη ειδικά, επειδή πρόκειται για έναν άνθρωπο που προτιμά την συναίνεση από την σύγκρουση.
Προσωπικά τολμώ να πω ότι έκανα λάθος που πίστεψα ότι μπορεί να υπάρξει ένας δρόμος συνεννόησης και μάλιστα μετά απ'' ότι έχει προηγηθεί τα τελευταία χρόνια. Αλλά εγώ είμαι ένας πολίτης. Έχω το δικαίωμα να κάνω τέτοιου είδους διαπιστώσεις. Και λάθος να κάνω στην... αναγνώριση του λάθους, οι επιπτώσεις του θα είναι μικρές. Ο κ. Μητσοτάκης, όμως, έχει πιο βαρύ έργο. Και κυρίως έχει μία δύσκολη αποστολή: Να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, πριν αποφασίσει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος...
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
