Ζητάμε επενδύσεις όταν εν έτει 2019 πολλές επιχειρήσεις δεν έχουν πρόσβαση σε γρήγορο ίντερνετ ή όταν κάθε φορά που πιάνει μια μπόρα, πέφτει το ρεύμα, λόγω του απαρχαιωμένου δικτύου, προκαλώντας ζημιές σε πανάκριβο εξοπλισμό, τονίζει στο liberal.gr, η Ελένη Κολιοπούλου*.
Σε μια συγκυρία που όλοι μιλούν για τη σημασία των επενδύσεων και της βιομηχανίας στην ανάκαμψη της χώρας, η πρόεδρος του βιομηχανικού συνδέσμου Θεσσαλίας & Κεντρικής Ελλάδας, περιγράφει ιστορίες καθημερινού παραλογισμού που ζουν όσοι παράγουν, όπως εργοστάσια στα οποία τα φορτηγά δεν έχουν πρόσβαση, και επιχειρήσεις χωρίς πρόσβαση στο δίκτυο φυσικού αερίου.
"Έχω δει ιδέες, καλές προθέσεις, πολύ συζήτηση, εμμονές, αλλά κεντρικό στρατηγικό προγραμματισμό δεν έχω δει, γιατί απλώς δεν υπάρχει. Όλα συνεχίζουν να γίνονται αποσπασματικά", εξηγεί η κα Κολιοπούλου που συμμετείχε την περασμένη εβδομάδα στην κοινή συνέντευξη Τύπου του ΣΕΒ με τους προέδρους πέντε περιφερειακών συνδέσμων, και με αντικείμενο το επενδυτικό έλλειμμα της χώρας.
"Κάθε φορά που μεταφέρουμε την εικόνα απουσίας ενός κεντρικού σχεδίου στην κεντρική κυβέρνηση, εισπράττουμε την κλασική απάντηση ότι υπάρχει δυσκολία συντονισμού μεταξύ των εμπλεκόμενων υπουργείων, καθώς καθένα έχει το δικό του σχεδιασμό", σημειώνει χαρακτηριστικά, προβλέποντας ότι αν το κράτος δεν αντιληφθεί τη σημασία της βιομηχανίας για την οικονομία, δεν πρόκειται να αλλάξουμε πίστα.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
- Παρά τις εκθέσεις και τις μελέτες που εκπονούνται κατά καιρούς από ελληνικούς και ξένους φορείς για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και τη μείωση της γραφειοκρατίας, οι περισσότερες προτάσεις μένουν στο συρτάρι. Που το αποδίδετε;
Οι αντιστάσεις είναι πολύ μεγάλες. Το βαθύ κράτος καλά κρατεί στην Ελλάδα, όπως και η γραφειοκρατία που αυτό εκφράζει. Στην εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, το ελληνικό κράτος έχει μείνει πάρα πολύ πίσω συγκριτικά με τις ανάγκες της επιχειρηματικότητας αλλά και της ίδιας της κοινωνίας.
- Ένα όμως από τα στοιχήματα της ίδιας της κυβέρνησης, όπως και προηγούμενων, ήταν η μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης…
Έχουμε ακούσει και στο παρελθόν για επανίδρυση του κράτους. Βλέπουμε ότι υπάρχει πολύ μεγάλη αντίδραση στις όποιες αλλαγές. Ακόμη και σήμερα δεν έχουν διασυνδεθεί ηλεκτρονικά οι υπηρεσίες, άρα ηλεκτρονικές διασταυρώσεις δεν μπορούν να γίνουν, ενώ ο μέσος δημόσιος οργανισμός αδυνατεί να αντεπεξέλθει στην ταχύτητα με την οποία τρέχει η πραγματική οικονομία…
- Για να μην μιλάμε θεωρητικά, περιγράψτε μας με παραδείγματα την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή που εκπροσωπείτε, δηλαδή στη Θεσσαλία και την Κεντρική Ελλάδα;
Όπως και αλλού, οι επιχειρήσεις πασχίζουν καθημερινά για τα αυτονόητα. Εν έτει 2019 οι επιχειρήσεις σε Θεσσαλία και Κεντρική Ελλάδα δεν έχουν πρόσβαση σε γρήγορο internet. Διότι τα δίκτυα στην περιφέρεια δεν έχουν αναπτυχθεί. Δεν μπορεί επίσης ο μεγάλος μας αντίπαλος να είναι μια… δυνατή μπόρα! Κάθε φορά που πιάνει δυνατή βροχή, οι επιχειρήσεις τρέμουν διότι οι πτώσεις τάσης είναι συνεχείς λόγω του απαρχαιωμένου δικτύου του ΔΕΔΔΗΕ με αποτέλεσμα την πρόκληση ζημιών σε πανάκριβο εξοπλισμό.
Τέτοιες ιστορίες καθημερινού παραλογισμού και σουρεαλισμού ζουν όσοι παράγουν. Σε μια στιγμή όπου όλοι μιλούν για την προσέλκυση επενδύσεων και την ανάγκη ενίσχυσης της βιομηχανίας, οι επιχειρήσεις σε Κεντρική Ελλάδα και Θεσσαλίας δεν έχουν πρόσβαση στο φθηνό φυσικό αέριο. Ενώ το αέριο έχει φτάσει στην περιοχή, παρ' ότι υπάρχει προγραμματισμός συνδέσεων για τα νοικοκυριά και τον εμπορικό τομέα, το σχέδιο δεν περιλαμβάνει την βιομηχανία. Κι όμως θα αρκούσε π.χ. ένας αγωγός μεταξύ Τρικάλων-Καλαμπάκας, μια απόσταση μόλις είκοσι χιλιομέτρων ή 20 λεπτών με το αυτοκίνητο.
Τα προηγούμενα επίσης χρόνια ψηφίστηκε διάταξη που απαγορεύει στα φορτηγά άνω των 3,5 τόνων να χρησιμοποιούν τους παράπλευρους δρόμους της εθνικής οδού, προκειμένου να σταματήσει η επιβάρυνση του παρόδιου δικτύου απ' όσους προσπαθούν να αποφύγουν τα διόδια. Δεν σκέφτηκε όμως ο νομοθέτης με αυτό το οριζόντιο μέτρο ότι θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στις βιομηχανίες πέριξ της εθνικής οδού, καθώς εξυπηρετούνται ακριβώς από αυτούς τους παράπλευρους δρόμους. Επίσης τα διόδια είναι πάρα πολύ ακριβά, όχι μόνο για τους απλούς ταξιδιώτες αλλά και επειδή ανεβάζουν πολύ το τελικό κόστος των βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων. Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από τα περιστατικά παραλογισμού που συναντούν καθημερινά όσοι επιχειρηματίες επιμένουν.
- Έχετε δει να μπαίνουν όλα τα παραπάνω προβλήματα, μαζί φυσικά με τα εκατοντάδες άλλα που προϋπήρχαν ή προστέθηκαν στη πορεία, σε ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο προκειμένου να επιλυθούν; Υπάρχει τέτοιο σχέδιο;
Όχι. Έχω δει ιδέες, καλές προθέσεις, πολύ συζήτηση, εμμονές, αλλά κεντρικό στρατηγικό προγραμματισμό δεν έχω δει, γιατί απλώς δεν υπάρχει. Όλα συνεχίζουν να γίνονται αποσπασματικά. Κάθε φορά που μεταφέρουμε αυτή την εικόνα στην κεντρική κυβέρνηση, εισπράττουμε ως απάντηση ότι υπάρχει δυσκολία συντονισμού μεταξύ των εμπλεκόμενων υπουργείων, καθώς καθένα έχει το δικό του σχεδιασμό.
Αν θέλουμε όμως πράγματι να αλλάξουμε “πίστα”, από μόνες τους οι εγγενείς δυνάμεις της βιομηχανίας δεν αρκούν. Σήμερα, όσοι επιχειρηματίες επιμένουν να παράγουν, τα καταφέρνουν όχι επειδή το κράτος έχει αντιληφθεί τη σημασία της βιομηχανίας για την οικονομία, αλλά επειδή απλά οι ίδιοι διαθέτουν εφευρετικότητα, πείσμα.
Στη πραγματικότητα και παρ' ότι τελευταίως έχει γίνει της “μόδας” οι πάντες στην Ελλάδα να μιλούν για την σημασία της βιομηχανίας στην μεταμνημοναική εποχή, οι παιδικές ασθένειες (φόροι, ενεργειακό κόστος, γραφειοκρατία) είναι όλες εδώ, και αν δεν αντιμετωπισθούν, τότε οι φωτεινές εξαιρέσεις κάποιων επιχειρήσεων, θα παραμείνουν εξαιρέσεις.
Δεν θα κουραστώ λοιπόν να λέω τα ίδια και τα ίδια, και να φωνάζω, όπως και άλλοι συνάδελφοί μου, γιατί θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Δηλαδή να μπορούμε να συνεχίσουμε να επενδύουμε και να έχουμε υγιείς και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις. Το κλειδί στο παιχνίδι είναι συντονισμός- συντονισμός-συντονισμός, στρατηγική-στρατηγική- στρατηγική.
- Έχετε φτάσει σε σημείο να πείτε ότι υπ' αυτές τις συνθήκες το επιχειρείν δεν έχει νόημα;
Όλοι οι επιχειρηματίες έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Απλά ξυπνάς την επόμενη ημέρα το πρωί, και συνεχίζεις να μάχεσαι.
Δεν θα με χαρακτήριζα επομένως, ούτε αισιόδοξη, ούτε απαισιόδοξη. Απλά είμαι μαχόμενη, προκειμένου να προωθήσω τα θέματα που μας καίνε.
*H κ. Ελένη Κολιοπούλου είναι πρόεδρος Συνδέσμου Βιομηχανιών Θεσσαλίας και Κεντρικής Ελλάδας
