Κι αφού λύσαμε όλα τα κρίσιμα θέματα που απασχολούσαν τη χώρα, αποφασίσαμε ότι ο χριστουγεννιάτικος φωτισμός της Αθήνας είναι... κιτς. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι κι αυτή μία επιστροφή σε μια μορφή κανονικότητας. Όπως τότε, προ κρίσης, όταν ασκούσαμε δριμύτατη κριτική για το δέντρο του δημάρχου στην Πλατεία Συντάγματος. Από την άλλη, είναι άδικη τόση κριτική στο ίδρυμα Ωνάση.
Ακόμη κι αν θεωρήσει κάποιος ότι ο φωτισμός δεν είναι της αρεσκείας του. Ότι δεν είναι ωραίος. Ότι είναι κιτς. Ότι οτιδήποτε. Είναι αυτός άραγε λόγος για να μηδενίσουμε την προσφορά του Ιδρύματος Ωνάση στα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα; Τι μας έχει συμβεί και πετροβολούμε οποιονδήποτε και οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τις απόψεις και την οπτική μας; Κι εν πάση περιπτώσει, έχει κάποιος το δικαίωμα να πει ότι του αρέσουν τα φώτα; Ή κινδυνεύει να κατασπαραχτεί από αυτό το ομαδικό και ζωώδες ένστικτο που κατασπαράζει τα πάντα στο περιβάλλον των social media;
Εκτός κι αν όλο αυτό πηγάζει από την οργή που νιώθει – συνήθως- αυτός ο λαός για οτιδήποτε του θυμίζει… μπουρζουαζία. Ή που το θεωρεί ως τέτοιο. Εκτός κι αν οι αντιδράσεις πολλαπλασιάστηκαν γιατί υπήρξαν χορηγοί. Όπως επαναστατεί ο λαός όταν εταιρείες κάνουν χορηγίες στα σχολεία. Διότι οι χορηγίες τους ενοχλούν. Χορηγός ήταν το Ίδρυμα Ωνάση. Καλώς ή κακώς αυτό το Ίδρυμα έχει προσφέρει πολλά. Το Ωνάσειο το ξέρουμε όλοι. Την Στέγη, επίσης. Μιλάμε για χιλιάδες εκδηλώσεις με την Στέγη. Είναι κι αυτές κιτς; Σίγουρα όχι. Αποτελεί αυτό κριτήριο ότι το Ίδρυμα είναι αλάνθαστο; Σίγουρα όχι. Αλλά είναι εξίσου βέβαιο ότι έχει άποψη. Αν αυτή η άποψη των ανθρώπων του Ιδρύματος δεν αρέσει, δεν θα τους εκτελέσουμε κιόλας!
Τα φώτα μπορεί και να είναι πολύ νεωτερικά! Πολύ προχωρημένα. Ή ακόμη και κιτς. Είναι θέμα αισθητικής και οπτικής. Ένας πίνακας ζωγραφικής δεν αρέσει σε όλους. Τα χριστουγεννιάτικα φώτα δεν είναι πίνακας ζωγραφικής, αλλά δεν είναι και θέμα που να δικαιολογεί έναν νέο εμφύλιο. Ότι το ίδρυμα έχει προσφέρει πολλά δεν σημαίνει ότι είναι υπεράνω κριτικής. Σύμφωνοι! Δεν θα σταθούμε, όμως, εκεί. Κι ο καθένας έχει δικαίωμα να πει «δεν μου αρέσει». Και κάποιος άλλος να πει κάτι διαφορετικό. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι τα λαϊκά δικαστήρια υπάρχει απόσταση. Έλεος...
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
