Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Είναι οι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν με τον ολοκληρωτισμό της Αριστεράς. Αρκετοί από αυτούς ξέφυγαν, συνειδητοποιώντας το προσωπικό τους φιάσκο, μετά την πτώση του τείχους στο Βερολίνο. Οι υπόλοιποι προσποιήθηκαν απλά τον αδιάφορο και ενστερνίστηκαν δήθεν, την αστική δημοκρατία. Διατήρησαν όμως, την «αντισυστημική» γοητεία, προκειμένου να δρέψουν τα οφέλη τους από το πολιτικό σύστημα (κομματικά αξιώματα, βιοπορισμός από το κόμμα, βουλευτική αποζημίωση κτλ).
Στην υπόλοιπη Ευρώπη απομονώθηκαν. Στην Ελλάδα όμως, τους δόθηκε η ευκαιρία να πάρουν την εξουσία εκμεταλλευόμενοι την μνημονιακή κρίση και την χρεοκοπία του κράτους.
Αλλά οι τραγικότεροι όλων είναι οι δικαστές. Που ανακοινώνουν σε δόσεις το πόρισμα για το «σκάνδαλο» της Novartis. Λειτουργοί ενός κράτους δικαίου με σχεδόν στρατευμένη συμμετοχή σε μία μηδενιστική παρωδία ευτελισμού του πολιτεύματος και των θεσμών του.
Η Δικαιοσύνη στέλνει στο αρχείο την υπόθεση της Novartis αλλά ταυτόχρονα, ενισχύει ακόμα περισσότερο τον μηδενισμό της κοινωνίας απέναντι στην δημοκρατία και στο πολιτικό σύστημα.
Τι μένει από όλα αυτά; To δάκρυ του πρώην υπηρεσιακού πρωθυπουργού Παναγιώτη Πικραμμένου στη Βουλή, στις 21 Φεβρουαρίου του ΄18. Και το προκλητικό γέλιο του Παύλου Πολάκη, όσο εκείνος μιλούσε στο βήμα.
Το ξέσπασμα ενός ανθρώπου που υπηρέτησε για 40 χρόνια την ελληνική δικαιοσύνη και ποτέ κανείς δεν είχε να του προσάψει παρά μόνο ήθος, εντιμότητα και αξιοπρέπεια. Κι από την άλλη το χάχανο ενός άλλου που επιμένει, αλαζονικά, να πρεσβεύει μια ιδεοληψία σύμφωνα με την οποία ολόκληρος ο αστικός κόσμος της χώρας πρέπει να πάει στην φυλακή.
Δεν έχουμε ίσως καταλάβει που μπλέξαμε. Όπως δεν έχουν καταλάβει και όλοι αυτοί που νόμιζαν ότι ανταλλάσσουν την ψήφο τους, με την ελπίδα να γλυτώσουν τον ΕΝΦΙΑ.
Στην ουσία, είμαστε μια κοινωνία ανώριμων διεκδικητών του πλιάτσικου ενός χρεοκοπημένου κράτους. Και για αυτό φέραμε στην εξουσία τους καταλληλότερους για να το αλώσουν.
Οι υπολήψεις των ανθρώπων που δοκιμάζονται αφήνουν πίσω τους τις μεγάλες ρωγμές της δημοκρατίας. Οι δικαστές που συμμετέχουν στις τυχοδιωκτικές πλεκτάνες του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν, εδώ και πολλά χρόνια, να αποδείξουν τον σεβασμό τους στους θεσμούς που υπηρετούν. Θα μπορούσαν οι ίδιοι να ελέγχουν με αμεσότητα και συνέπεια, τα κενά της εκτελεστικής εξουσίας και να μην επιτρέπουν στο μέλλον πολιτικάντικες επιδιώξεις εις βάρος πολιτικών αντιπάλων.
Το δάκρυ του Πικραμμένου δεν είναι παρά η αμήχανη θλίψη της αστικής δημοκρατίας μπροστά στην βαρβαρότητα του λαϊκισμού. Αυτού που η πρώτη πολλές φορές επιλέγει να χρησιμοποιεί ως μέσο επικοινωνίας της με τους πολίτες.
Γιατί όταν η ιδεολογία του καφενείου μπαίνει στην αίθουσα της Βουλής, όλα επιτρέπονται στο βωμό των εντυπώσεων και της έξαψης των οπαδικών παθών.
Αυτή ακριβώς η αδίστακτη «πολιτική» μέθοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μεγάλη απειλή σήμερα στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Η οργή των θαμώνων ενός καφενείου που επιβραβεύουν τον οποιονδήποτε δημαγωγό συντάσσεται μαζί τους στην προσπάθειά να εκτονωθούν.
Αυτή η οργή του κόσμου είναι και η «πρώτη ύλη» των λαϊκιστών για να στήσουν σκάνδαλα, να ανατρέψουν θεσμούς και στο τέλος, αν τους δοθεί η ευκαιρία, να ανατρέψουν και την δημοκρατία.
Απογοήτευση όμως στο τέλος. Οι πραγματικοί κλέφτες μένουν ελεύθεροι. Και το μόνο που μένει είναι το δάκρυ του ανυποψίαστου στοχοποιημένου αστού μπροστά στο μοχθηρό χάχανο κάποιου «επαναστάτη» του καφενείου…
