Του Γιάννη Παντελάκη
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μαζεύονται συχνά έξω από το υπουργείο Εργασίας. Κρατάνε μπαστούνια, κάθονται σε αναπηρικά αμαξίδια, ακουμπάνε στους τοίχους για να σταθούν όρθιοι και κάτι ζητάνε το οποίο δεν παίρνουν. Ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας εκτιμά ότι το κόστος ζωής για έναν ανάπηρο είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από έναν που δεν είναι. Η κυβέρνηση έχει την δική της εκτίμηση. Ένας άνθρωπος με αναπηρία 79,99% μπορεί να ζήσει με 288 ευρώ τον μήνα.
Ο υπουργός Κατρούγκαλος φρόντισε ώστε οι νέες αναπηρικές συντάξεις να είναι μειωμένες μέχρι και 35%. Άτομα με ειδικές ανάγκες-οι οποίες αυξάνονται λόγω της κρίσης-θα πρέπει να επιβιώσουν με πενιχρά ποσά τα οποία η κυβέρνηση που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερή περικόπτει κι άλλο. Οι ανάπηροι χωρίζονται σε κατηγορίες. Η προαναφερόμενη, αυτοί δηλαδή με αναπηρία 79,9% θα παίρνουν 288 ευρώ, το 70% της εθνικής σύνταξης, αυτοί με 80% θα είναι πιο ικανοποιημένοι, θα παίρνουν 384 ολόκληρα ευρώ τον μήνα.
Η αναλγησία των ανθρώπων που διαχειρίζονται τις τύχες μας δεν έχει όρια. Από τις νέες περικοπές δεν εξαίρεσαν ούτε καν τους ανθρώπους που βιώνουν έναν καθημερινό Γολγοθά. Οι περικοπές δεν αφορούν μόνο στους μελλοντικούς συνταξιούχους αλλά και τους σημερινούς, στους οποίους θα περικοπεί επίσης η προσωπική διαφορά με βάσει την συμφωνία για την οποία δηλώνει περήφανος ο Τσίπρας και η παρέα του.
Χθες το μεσημέρι, μια ομάδα ανθρώπων με ιδιαίτερα προβλήματα συγκεντρώθηκε έξω από το ίδιο υπουργείο. Άνθρωποι με σκλήρυνση κατά πλάκας, μια ασθένεια που εμφανίζεται σε νέους ανθρώπους (20-40 χρονών), οι οποίοι αντικειμενικά δεν έχουν συμπληρώσει τα απαιτούμενα ένσημα για πλήρη συνταξιοδότηση και τα οποία δικαιούνται μόνο την κατώτατη σύνταξη. Ζητάνε ένα επίδομα όπως άλλες ομάδες ώστε να έχουν μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση. Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν από το 2013 να υλοποιηθεί αυτή η απόφαση. Φοβούνται ότι θα περιμένουν πολύ ακόμα.
Υπάρχουν κάποια θέματα στα οποία αναφερόμαστε και σχολιάζουμε καθημερινά τα οποία δεν «πουλάνε». Δεν αγγίζονται από πολλά μέσα ενημέρωσης, δεν προβάλλονται όσο πρέπει, μερικές φορές δεν μαθαίνουμε για τους ανθρώπους αυτούς σχεδόν τίποτα. Το πρόβλημα είναι ότι με αυτό τον αξιακό τρόπο τα αντιμετωπίζει και η κυβέρνηση. Τους διαχειρίζεται ως κάποιους ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας…
