Του Γιάννη Παντελάκη
Αν κάποιος σήμερα μίλαγε για έναν υδροβιότοπο στο Πόρτο-Ράφτη, πολλοί θα νόμιζαν ότι αναφέρεται σε εποχές δυο ή τριών αιώνων πριν. Κι όμως, πριν περίπου σαράντα χρόνια, σ'' ένα σημείο της περιοχής βρισκόταν ένας τέτοιος. Με πολλά φυτά και είδη ζώων που φιλοξενούνται σε ανάλογους τόπους. Στο σημείο αυτό σήμερα, βρίσκονται μερικές ακριβές μεζονέτες νεοελληνικής αισθητικής αντίληψης. Ο χώρος μπαζώθηκε, μετατράπηκε σε οικόπεδα κοντά στη θάλασσα, χτίσθηκε και πουλήθηκε ακριβά.
Το υπέδαφος είναι σαθρό, δεν χρειάζεται ειδικές γνώσεις για να κατανοήσει κάποιος πως χτίζοντας επάνω σ΄ ενός είδους βάλτο, οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι. Το πιο πιθανό είναι πως ούτε καν οι σημερινοί ιδιοκτήτες των σπιτιών γνωρίζουν ότι τα σπίτια για τα οποία πλήρωσαν ακριβά, βρίσκονται επάνω σ'' έναν πρώην βάλτο. Ευχή να μη το μάθουν ποτέ γιατί αυτό θα συμβεί μ'' ένα άσχημο τρόπο, από ένα γερό σεισμό ή ένα καιρικό φαινόμενο που στις εποχές μας ονομάζεται ακραίο. Για τη μετατροπή του βιότοπου σε ακριβές μεζονέτες δεν μεσολάβησαν μόνο πολλά χρόνια, αλλά και πολλοί παράγοντες. Ιδιώτες, εργολάβοι, δημοτικές αρχές, κρατικές υπηρεσίες, κόμματα. Με τον ίδιο τρόπο έχουν χτιστεί πολλές περιοχές σε όλη τη χώρα. Και με την ίδια συμμετοχή υπεύθυνων και αρμόδιων. Και με το ίδιο πάντα κίνητρο, το κέρδος, οικονομικό και πολιτικό.
Αν κάποιος σκεφτεί πόσοι παράγοντες και καταστάσεις μεσολάβησαν για ανάλογα φαινόμενα, θα κατανοήσει μ'' ένα σχετικά απλό τρόπο τι συμβαίνει με αυτή τη χώρα εδώ και πολλά χρόνια. Πως δεν λειτουργεί ένα κράτος, πως κερδοσκοπούν και αυθαιρετούν πολλοί, πως δεν τηρείται η ελάχιστη νομιμότητα, πως δεν υπάρχει ο στοιχειώδης σεβασμός στο περιβάλλον, πως ψηφοθηρούν πολιτικοί και δήμαρχοι. Κάτι τέτοιο, σε παραλλαγή, συνέβη και στη Δυτική Αττική. Με θύματα, όπως συνήθως, κάποιους οικονομικά αδύναμους στις περισσότερες περιπτώσεις οι οποίοι (μη βρίσκοντας κρατική μέριμνα για τις στεγαστικές τους ανάγκες), οδηγήθηκαν σε ανάλογες επιλογές με το κράτος να τους κλείνει το μάτι παραμονές κάποιων εκλογών.
Αν παραδεχτούμε κάτι απλό αλλά δυστυχώς αντικειμενικό, θα είχαμε κάνει ένα καλό βήμα προς την κατεύθυνση του αυτονόητου. Την τραγωδία στη Δυτική Αττική δεν θα την αποφεύγαμε είτε στην εξουσία βρισκόταν μια άλλη κυβέρνηση, είτε στην Περιφέρεια ένα άλλο πρόσωπο. Αν , υποθετικά, κάναμε αυτή την παραδοχή-και εμείς οι απλοί πολίτες αλλά ιδιαίτερα το πολιτικό προσωπικό-θα βρισκόμαστε μεν στο σημείο μηδέν μιας χώρας που ανακαλύπτει το πρόβλημα, αλλά τουλάχιστον θα άρχιζε το κοντέρ να γράφει με θετικό πρόσημο…
