Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Ακολουθώ συστηματικά τη Σελίδα του υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκου Πιερρακάκη - αυτό είναι το #1 αγαπημένο μου υπουργείο (και όχι, ας πούμε, το Πολιτισμού, κι ας είναι πιο κοντά στη δουλειά μου), για λόγους για τους οποίους, φρονώ, δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω, είναι προφανείς? και αυτός ο ίδιος άλλωστε είναι και ένας από τους δυο-τρεις υπουργούς που ξεχωρίζω από την κυβέρνηση, καθώς τον παρακολουθούσα και από πριν ορκιστεί, έχοντας όλον αυτό τον καιρό σχηματίσει την καλύτερη εικόνα. Χθες λοιπόν διάβασα στην προσωπική του Σελίδα το εξής:
Από χθες τέθηκε σε εφαρμογή η πρώτη διασύνδεση μεταξύ πληροφοριακών συστημάτων που υλοποιείται από το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Τα πληροφοριακά συστήματα της ΑΑΔΕ & ΗΔΙΚΑ πλέον διαλειτουργούν για την ένταξη στο Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο. https://mindigital.gr/archives/708
Άφησα την ανάρτηση -που ήταν έτσι σκέτη, χωρίς εικόνα: δηλαδή το αντίθετο του «ελκυστική»- με λίγα περισσότερα από 300 like, πέντε ώρες μετά τη δημοσίευσή της, και με δύο (2) όλα κι όλα σχόλια - επαινετικά ασφαλώς.
Τριακόσια like γι' ΑΥΤΗ την είδηση δεν είναι τίποτε. Ο Αύγουστος Κορτώ έχει μερικές χιλιάδες σε κάθε ποστ του. Μερικά σκυλάκια στο Facebook έχουν 300 like σε κάθε φωτογραφία τους. Κάποιες βιβλιοφιλικές Σελίδες που τις τρέχουν δυο-τρεις άξιες γυναίκες έχουν κάμποσες εκατοντάδες καθημερινά…
Δεν ξέρω πώς θα κινηθεί, ή μάλλον πώς ήδη κινήθηκε το γραφείο Τύπου του υπουργείου, τι mail και τι Δελτία Τύπου εστάλησαν για την είδηση, σε τι επίπεδο κυμάνθηκε η ενημέρωση των αρμοδίων συντακτών των εφημερίδων και των ειδησεογραφικών site — δεν τα παρακολουθώ. Θέλω πάντως να πιστεύω πως έγινε η δουλειά που έπρεπε να γίνει. Αν μη τι άλλο, μιλάμε για το υπουργείο που εξ ορισμού έχει περισσότερο από το καθένα σχέση με τον ψηφιακό κόσμο, ήτοι με τον σύγχρονο κόσμο.
Από την άλλη, όμως, νομίζω πως γενικώς δεν γίνεται η δουλειά που πρέπει, ή πιο σωστά που θα έπρεπε να γίνεται. Όχι με το Ψηφιακής Διακυβέρνησης ειδικά, τώρα μιλώ για όλη την κυβέρνηση. Εκτός και αν πράγματι δεν έχει ξεκινήσει να παράγεται μαζικά έργο (πλην του Ελληνικού και καναδυό εκκρεμοτήτων ακόμη — το Ελληνικό όμως δεν παύει παρά να είναι ακριβώς αυτό: εκκρεμότητα, είναι κάτι που δρομολογήθηκε από κανείς μας δεν θυμάται πια πόσα χρόνια πίσω), εκτός και αν παραείναι, ξαναλέω, νωρίς για να υπάρξει υλικό ώστε να «επικοινωνηθεί», δεν μπορεί κανείς —όσο καλή διάθεση και να έχει: και εγώ έχω, την καλύτερη— να κάτσει και να σου μετρήσει με τα δάχτυλα πέντε-δέκα πράγματα που όντως έγιναν αυτούς τους σκάρτους δυόμισι μήνες.
Προσοχή, δεν εννοώ εξαγγελίες, διακηρύξεις καλών προθέσεων ή σχέδια επί χάρτου. Δεν εννοώ τα «θα». Εννοώ έργο. Κανονικό. Τριών διαστάσεων. Οι περισσότεροι πολίτες, αν στ' αλήθεια τούς ρωτήσεις και τους βάλεις να μετρήσουν με τα δάχτυλα, θα ξεκινήσουν με τη μείωση του ΕΝΦΙΑ. Και μάλλον θα σταματήσουν εκεί. (Πράγμα ειρωνικό όσο δεν παίρνει, καθώς η προηγούμενη κυβέρνηση είχε κεντρικό της σύνθημα τη μείωση ακριβώς τού ΕΝΦΙΑ. Τον οποίο εντέλει αύξησε. Σπολλάτη).
Φταίει ίσως και ο καθημερινός μας βομβαρδισμός με άπειρες, κυριολεκτικά ατέλειωτες ειδήσεις και πληροφορίες — αλλά αυτός είναι δεδομένος κοντά μια γενιά τώρα, δεν είναι κάτι νέο. Είναι κάτι ήδη πολύ παλιό. Το ξέραμε. Έχει μπει και σαν θέμα στην έκθεση στις Πανελλήνιες. Και έτσι θα πάει το πράγμα εφεξής και μέχρι να πάψει ο άνθρωπος να εξαρτάται από το πετρέλαιο. Άρα, κάπως αλλιώς θα πρέπει να κινηθεί κανείς αν θέλει να το αντιμετωπίσει, αν θέλει πραγματικά να το ξεπεράσει. Αν τέλος πάντων θέλει να επικοινωνήσει την πολιτική του και το έργο του. Εφόσον βέβαια έχει πολιτική — και εφόσον έχει έργο. Αλλιώς, μπορεί απλώς να στέλνει Δελτία Τύπου, ξέροντας πως ποτέ και κανείς (μα κανείς) δεν πρόκειται να τα διαβάσει.
Μπορεί και να κάνουμε λάθος. Ή να είμαστε υπερβολικοί. Αλλά, με την εξαίρεση τριών-τεσσάρων υπουργών και βουλευτών (που συνήθως όμως έχουν πολύ άσχημη φωνή, με αφόρητα λαϊκή χροιά, και κατ' ουσίαν άλλο δεν κάνουν παρά να συγκεντρώνουν χαμηλού επιπέδου λαϊκοδεξιό/ακροδεξιό ακροατήριο για τις… επόμενες εκλογές), οι υπόλοιποι μας φαίνονται κάπως —πώς να το πούμε— υποτονικοί; ζαλισμένοι; ανέτοιμοι; κοιμισμένοι; άνευροι; Κάπως έτσι. Δηλαδή, στ' αλήθεια πολύ χθεσινοί. Σαν να ήρθαν από άλλη εποχή. Αλλά και κάτι άλλο: σαν να μην έγινε και τίποτα τα τελευταία δέκα χρόνια, με έμφαση στο δεύτερο μισό τους. «Τι κάνεις, υπουργέ μου;» «Τίποτα, νά, εδώ, δουλίτσα». Μα, τι δουλίτσα; Ποια δουλίτσα;…
Και πάλι —για να πάμε παρακάτω— βλέπεις εδώ το τεράστιο χάσμα μεταξύ των λογαριασμών στα κοινωνικά δίκτυα του πρωθυπουργού και των υπολοίπων. (Ξαναλέω, για να 'μαι και κάπως καλυμμένος: οκέι, όχι όλων? αλλά σχεδόν όλων). Δεν ξέρω πόσους έχει στο γραφείο του ο συνονόματός μου — μπορεί να έχει χίλιους, ή ξέρω γω δέκα. Αλλά, όσους και να απασχολεί, είναι ένα καλό τιμ. Διαβασμένοι, ενήμεροι, προετοιμασμένοι, δασκαλεμένοι, γρήγοροι, με καλό γραφίστα και επαγγελματίες φωτογράφους, κάνουν δουλειά για όλους τούς υπόλοιπους. Και, στ' αλήθεια τώρα: αν τυχόν γινόταν κάτι και «έπεφταν» αυτοί οι λογαριασμοί (κούφια η ώρα), θα ερχότανε χάος. Η διαφορά είναι μεγάλη. Πολύ μεγάλη. Η μέρα και η νύχτα.
Προφανώς δεν θα παρεξηγηθούν τα λόγια μου, αλλά ας το ξεκαθαρίσω: δεν εννοώ να ανεβάζουν κάθε μια ώρα και μια φωτογραφία τους οι συμπαθείς (και οι ασυμπαθείς) υπουργοί και βουλευτές και να λένε με χαριτωμένο τρόπο «κάτι». Αυτό το «κάτι» άλλωστε το τρέμουμε όσοι ψηφίσαμε το κόμμα τους χωρίς να είμαστε του κόμματος — τις πιο πολλές φορές είναι μπαλαφάρα. Ούτε εννοούμε να γίνονται viral επειδή καθαρίζουν φασολάκια στη Βουλή φορώντας λαχούρια (όπως σοφά έκαναν οι προηγούμενοι, γιατί είχαν λόγους που το έκαναν — σοβαρούς λόγους, που τους κράτησαν σε τόσο υψηλά ποσοστά), ή επειδή, φέρ' ειπείν, πήγαν με τα προσκοπάκια και μάζεψαν σκουπίδια από τον Υμηττό. Δεν είμαστε Ζουλού (δεν είμαστε Παπούα).
Αλλά υπάρχουν κάπου χίλιοι άλλοι τρόποι για να δείξουν ότι είναι εκεί. Όχι με Δελτία Τύπου, με ψόφιες ανακοινώσεις, με κρύα tweet, ή με βιντεάκια από αποσπάσματα ομιλιών. Κανείς δεν ακούει αποσπάσματα ομιλιών, ακόμη και αν του κολλήσεις το περίστροφο στον κρόταφο. «Όχι», σου λέει, «τράβα — τράβα τη σκανδάλη, δεν τη θέλω τη ζωή».
Υπάρχουν πράγματι χίλιοι άλλοι τρόποι. Γενικώς: επικοινωνήστε. Κι αν έχετε σκοπό να κάνετε όντως δουλειά και να παραγάγετε έργο, να «κάνετε πράγματα», μη μας το κρύβετε. Δεν θα κατηγορηθείτε γι' αυτό. Ίσα-ίσα θα το χαρούμε κιόλας, γιατί «έχουμε μια ψυχολογία», που έλεγε κι ο Μπιθικώτσης.
Κάντε την πολιτική κάπως relevant ξανά.
