Στις κρίσιμες στιγμές ενός Έθνους απαιτείται μια ομοψυχία τόσο των πολιτικών δυνάμεων όσο και του λαού. Και αν αυτό δεν είναι εφικτό, ευχής έργον είναι οι δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω από την έννοια του εθνικού συμφέροντος να είναι συντριπτικά οι περισσότερες.
Εδώ και δεκατρείς ημέρες η πατρίδα μας βρίσκεται σε μιαν ιδιόμορφη κατάσταση. Απειλούνται τα σύνορα της από εξαθλιωμένους ανθρώπους που έθεσαν την εξαθλίωση τους στην υπηρεσία του Τουρκικού κράτους. Προφανώς δεν είχαν περιθώρια επιλογής.
Αυτή η θλιβερή κατάσταση τους, ουδόλως ακυρώνει ή προσδίδει κάποιο ηθικό έρεισμα στον σχεδιασμό στον οποίον έχουν ενταχθεί, ο βασικός πυρήνας του οποίου είναι η παραβίαση των ελληνικών συνόρων.
Για εμάς τους Έλληνες αυτό είναι το μείζον. Οφείλουμε να αποδείξουμε τόσο στους εαυτούς μας όσο και στην διεθνή κοινότητα πως μπορούμε να υπερασπιστούμε τα σύνορα μας.Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Αυτή είναι η ηθική, πολιτική και ιδεολογική βάση πάνω στην οποία μπορεί να επιτευχθεί η πολυπόθητη εθνική ενότητα. Η κυβέρνηση έδειξε πως το θέλει. Και το έδειξε ποικιλοτρόπως, ορίζοντας με την συμπεριφορά της και τα όρια του δικού της πατριωτισμού.
Με συνοπτικές διαδικασίες, άφησε εκτός αυτής της ενότητος, τις ακραίες φωνές που βρήκαν ευκαιρία να χύσουν την ρατσιστική χολή τους. Κάποιους ανόητους στον Βόλο τους ανέλαβε ο εισαγγελέας, ενώ οι αρχές ασφαλείας απέλασαν σε χρόνο μηδέν Γερμανούς νεοναζί που έσπευσαν δώσουν ρατσιστικό τόνο σε ένα εθνικό ζήτημα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και όλα τα κυβερνητικά στελέχη, ανεξαιρέτως, δεν άφησαν κανένα περιθώριο να αναπτυχθεί μια «αγανακτισμένη ομοθυμία».
Η κυβέρνηση περιφρούρησε τον πατριωτισμό της. Η αξιωματική αντιπολίτευση έπραξε ανάλογα; Ο Α. Τσίπρας, που συμπαρατάχθηκε με τον πρωθυπουργό στο κλείσιμο των συνόρων, τι έκανε με την νεολαία του κόμματος του που τάχθηκε κατά των κλειστών συνόρων; Τι έκανε με όλα τα στελέχη του κόμματος του που έκαναν σαν να μην άκουσαν την θέση του αρχηγού τους;
Τι έκανε τελικά, με το κλίμα που επικρατεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ πως το κυρίαρχο ζήτημα δεν είναι η τουρκική επιβουλή, αλλά η περίθαλψη όλων των μεταναστών;
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ουδόλως την ενδιαφέρει η εθνική ομοψυχία. Ουδόλως την ενδιαφέρει να στηρίξει την κυβέρνηση στην εθνική της προσπάθεια.
Και αυτό δεν το πράττει από λόγους αντιπολιτευτικής τακτικής. Το κάνει λόγω των ιδεολογικών αγκυλώσεων. Ένα κόμμα που ανδρώθηκε με έναν λόγο τοξικό και διχαστικό, ένα κόμμα που θεωρεί ότι το εθνικό επικαθορίζεται από το ταξικό, ένα κόμμα στο οποίο ο δικαιωματισμός υπερτερεί της ασφάλειας των συνόρων, αυτό το κόμμα δεν ενδιαφέρεται να συμπαραταχθεί με την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Το μόνο που ενδιαφέρει τον σκληρό ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ιδεολογική καθαρότητα. Να λάβει τα εύσημα όχι από τους πολλούς, τους πάρα πολλούς, αλλά από τους «διανοούμενους», τους καλλιτέχνες, τα κινήματα κοινωνικής κριτικής και από τους κάθε μορφής αλληλέγγυους.
Η κυβέρνηση πολύ ορθά έθεσε τα δικά της όρια του πατριωτισμού. Αν η έννοια «πατριωτισμός» είναι ακατανόητη για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ας θέσει και αυτή δικά της όρια στον δικαιωματισμό.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να διαμορφώσει την δική της κοινή γνώμη, αποτρέποντας την να βαδίσει σε επικίνδυνες αντιθεσμικές ατραπούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί;
